ขอระบายเป็นการส่วนตัวน่ะค่ะ

คือ..ฉันอ่ะขื้นมาเรียนที่ มช แล้วมันก็ไม่ไกลบ้านเท่าไหร่ มา รร ก็มีบัญหาเรื่องเพื่อนฉันเลยท้อ และคิดจะกลับบ้าน เพราะคิดว่าบ้านคงจะเป็นคือเชฟโชนอย่างเดียวที่ฉันจะสบายใจได้ แต่ไม่เลย ฉันกลับมาบ้านแค่วันเดียวฉันก็ทำตามหน้าที่ของฉันทุกอย่างปัดกวาดบ้านล้างจานทำความสะอาดบ้านและชักผ้าทำอาหาร ฉันทำทุกอย่างจนเสร็จแล้ว พอฉันขื้นไปนอน แม่ก็บ่นว่า"มาบ้านแค่มานอนถ้าจะมาบ้านเพื่อนอนจะมาทำไม" ฉันก็"เอ้า!!" เค้าบอกให้ฉันไปสานกระติบข้าว บ้านเราทำกระติบข้าวขายอ่ะคะ ฉันก็ไปสาน พอสายได้4อัน เค้าก็บอกให้ฉันไปกวาดใยแมงมุม ฉันก็บอกฉันสานอยู่แล้วหายใจพรวดใหญ่ เค้าก็บ่นว่า ถ้ามาบ้านแล้วไม่ทำงานจะมาทำไม เค้าหาเงินส่งเราเรียนน่ะ เราต้องทำงานข้านให้เค้าสิ สิ่งที่ฉันคิดว่าบ้านจะเป็นเชฟโชนแต่คงไม่ใช่ คงจะเป็นห้อง4เหลี่ยมเล็กๆละมั่งที่เป็น พอฉันไม่กลับมาบ้านก็บ่นว่าฉันอ่ะไม่คิดถึงบ้าน พอฉันกลับมางานทุกอย่างทำเสร็จแล้วพอฉันนอนก็บ่นว่ามาบ้านเพื่อนอนแล้วจะมาทำไม?ทำไม่นอนอยู่หอ ในใจเค้าคือไม่อยากให้ฉันว่างมือเลยหรือไง ฉันกลับมาบ้านเพื่อเป็นส่วนตัวเป็นเชฟโชน แต่มันไม่ใช่ เหมือนไม่อยากให้ฉันอยู่เฉย พอทำอะไรให้ไม่พอใจก็บ่นแต่เรื่องหาเงินมาให้ใช้ เป็นลูกต้องทดแทน ฉันแทบจะไม่อยากเรียนแล้วอยากออกไปหาเงินแล้วส่งให้เค้า แล้วฉันก็หนีออกไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศอ่ะ แต่มันคงเป็นแค่ความคิด