เป็นห่วงคนอื่นจนเหมือนขุดหลุมดักตัวเอง

เราเป็นมนุษย์นก คือมักจะชอบคนง่าย
แล้วก็นก คือผิดหวังอยู่บ่อยครั้ง

ทุกครั้งที่เรื่องมันจบ แล้วเราได้สติกลับมา
เป็นตัวของตัวเองได้ 

จะรู้สึกเวทนาตัวเองในช่วงนั้นจริงๆ ว่า

'นี่เราทำอะไรลงไป'
'นี่เป็นอะไรมากถึงขนาดนั้นเชียวเหรอ'​

แล้วความทรงจำนั้นก็จะกลายเป็นเรื่องที่ไม่อยากจดจำอีก ไม่อยากพูดถึงอีกเลย

เราเองไม่อยากให้มีความทรงจำแบบนี้เกิดขึ้นในชีวิตบ่อยนัก

ช่วงที่เราเป็นตัวของตัวเอง คือช่วงเวลาที่เราโอเคที่สุด ทุกขณะของการทำกิจกรรมใดๆ เราสามารถรู้ตัวว่าเราเป็นเรา

กลับกัน การที่ใจไปพะวงอยู่กับคนอื่น มันทำให้เราไม่เป็นตัวของตัวเองมากๆ รวมไปถึงความงี่เง่าที่เราแสดงออกกับคนนั้นไปโดยที่ไม่ตั้งใจ ที่ทำให้เมื่อได้สติกลับมา เราก็จะมานั่งรู้สึกผิด ว่าทำให้เขาลำบากใจเพราะเรา

ช่วงเวลานั้น จะยกเหตุผลกี่สิบกระบุง ก็มีน้ำหนักไม่เท่าความเอาแต่ใจของตัวเองเลย

แต่มันกำลังจะเกิดขึ้นอีกแล้ว

มีคนคนนึงเข้ามาในชีวิตเราได้สักระยะ แล้วเราก็สังเกตตัวเองว่า เริ่มมีความหวังดีที่มากเกินปกติให้คนคนนั้น ทั้งที่เขา ไม่ได้ปฏิบัติกับเราพิเศษไปกว่าใคร

จากประสบการณ์ นี่คือจุดเริ่มต้นของวังวนเดิม ที่มันจะกลับมาอีก ความสุขใจที่เกิดขึ้นจากการทำดีกับเขา เหมือนว่าเรากำลังค่อยๆ ขุดหลุมดักตัวเอง

เราอยากรู้ว่าจะมีวิธีไหน ที่หยุดความรู้สึกนี้ได้บ้าง ตอนนี้ทั้งที่รู้ทันหัวใจตัวเองแล้ว แต่ทำอะไรไม่ได้เลย

เราไม่อยากให้ในตอนสุดท้าย เราทำให้ทั้งตัวเรา และเขา  ต้องมาอึดอัด เราอยากรักษามิตรภาพที่มีอยู่ตอนนี้ ที่มันดีอยู่แล้ว และเราไม่อยากทำลายมันลงไปเลย