อยากรู้ว่าจะมีสักกี่คนที่ทนได้

ถ้าต้องอยู่ในที่ๆไม่ได้เต็มใจมาอยู่แต่แรก ต้องเฝ้าร้านแทบทุกวัน ไม่ค่อยได้หยุด ไม่ได้เจอใครที่รู้จัก ไม่มีสังคม เพื่อนอยู่อีกที่ เจอแต่คนในบ้านที่บางทีก็ทะเลาะกัน ต้องทำงานที่ไม่ชอบ ไปไหนคนเดียวไม่ได้ ไม่มีอิสระในการใช้ชีวิต มีใบขับขี่แต่ก็ให้ขับรถคนเดียวไม่ได้ รถประจำทางก็ไปแค่บางที วันๆอยู่แต่บ้าน อยากรู้ว่าเราจะหาความสุขได้จากไหนคะ ควรไปจากที่นี่ หรือควรทนอยู่ต่อไปดี แต่ในใจข้างในมันทนไม่ไหวแล้ว แต่เขาก็รั้งเราไว้ด้วยคำว่าหน้าที่ที่ไม่เคยเต็มใจอยากทำ