หนูอายุ 15 ค่ะ คิดว่าน่าจะต้องบอกไว้เพื่อเป็นการวิเคราะห์จากการอ่านนะคะ.. หนูเป็นเด็กขี้แงแต่เด็ก ชอบร้องไห้ น้อยใจเก่ง จนหนูเองก็ชักจะรำคาญตัวเองขึ้นมาบ้างแล้ว


อยู่โรงเรียนหนูเป็นเด็กร่าเริง คิดบวกช่างพูดช่างจา แต่กลับกันเวลาอยู่คนเดียวที่บ้าน หนูมักจะร้องไห้อยู่บ่อยๆ ไม่รู้ค่ะว่าร้องทำไม นั่งเฉยๆก็ร้อง หยุดไม่ได้ ชอบกอดตุ๊กตาแล้วร้องไห้ ประหนึ่งว่านั่นคือคนที่กำลังปลอบหนูอยู่ พ่อกับแม่ให้ความรักหนูมาตลอด แม่บอกอย่างนั้นนะคะ.. แต่ตัวหนูกลับคิดว่าไม่มีใครรักหนู หนูไม่เคยได้ความรักจากใคร ขอโทษที่คิดแบบนี้ แต่หนูปฏิเสธมันไม่ได้จริงๆ ตอนแรกก็คิดว่าตัวเองขาดความอบอุ่นรึเปล่า แต่คงไม่ใช่

หนูคิดว่าหนูเป็น HSP เรียกง่ายๆว่าเป็นคน sensitive แต่ HSP มันขั้นกว่านั้น อาการนี้เป็นผลกระทบใหญ่ในชีวิตหนูพอสมควร ซึ่งถ้าเลือกได้หนูไม่อยากเป็นเลย เป็นคนคิดมากค่ะ ปากบอกโนสนโนแคร์ ใครจะพูดอะไรก็ช่าง แต่พออยู่คนเดียวกลับเก็บเรื่องพวกนี้มาคิด เก็บไฮไลท์คำพูดที่คิดว่าแย่ที่สุดมาคิด


กลัวว่าอาการ HSP ของหนูจะพัฒนาไปเป็นโรคซึมเศร้า หนูกลัวค่ะ เพราะแม่เคยทักว่าหนูเป็นซึมเศร้ารึเปล่า ไม่รู้ว่าอาการออกตรงไหน หนูมั่นใจว่าหนูแสดงแต่ด้านบวกให้คนรอบข้างเห็นเท่านั้น แถมตอนนี้ก็มีเรื่องเพื่อนเข้ามาให้คิดมากยิ่งขึ้นไปอีก จากที่เคยบ่นอยากไปโรงเรียน จนตอนนี้บ่นอยากย้ายโรงเรียนหนีไปให้ไกลที่สุด

อย่างที่บอกอาการ HSP กระทบต่อการใช้ชีวิตประจำวันของหนู มันทำให้แต่ละวันผ่านไปได้ยาก หนูอยากรู้ว่าอาการแบบนี้สามารถรักษาบำบัดได้อย่างไรบ้างคะ แล้วหนูควรพบจิตแพทย์ไหม