โรคซึมเศร้า หรือ โรคอะไรกันแน่ ?

ขอเล่าตั้งแต่ต้นเลยนะครับ ผมเป็นคนที่มีปัญหาชีวิตมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่จำความได้เลยครับพ่อแม่ผมตีกันแทบจะทุกวัน ด่าทอหยาบคายกันแทบจะตลอด ช่วงเวลาตอนเด็กๆ นั้นปมกลัวพ่อกับแม่เอามากๆ กลัวจนแทบไม่อยากอยู่ใกล้ ช่วงแรกๆ แม่มาระบายอารมณ์ลงที่ผมบ่อยมากทั้งที่ตอนนั้นผมยังเด็กเล็กแต่เริ่มจำความได้แล้ว ปัญหาการทะเลาะวิวาทของพ่อกับแม่ผมมันกนักจนถึงขั้น แม่พาผมหนีพ่อไป ซึ่งแม่ผมก็จะระบายอารมณ์ด้วยคำพูดและการใช้ความรุนแรงทพร้ายร่างกายผมทุกวัน จนถึงตอนที่ผมอายุได้ประมาณ 7 ปี พ่อก็เอาผมไปเลี้ยงแทน แต่ก็ไม่ต่างกันมากดีกว่านิดหน่อย ผมก็ยังคงเป็นที่ระบายโทษะเหมือนเดิม เรื่องอะไรต่างๆ เขาจะบังคับให้ผมมานั่งฟังเขาบ่นเขาด่า จนผมกลายเป็นคนเก็บกดและเครียดแทบตะตลอดเวลา เข้าสังคมได้ยากเพราะสภาพจิตใจในตอนนั้น ผมอยู่ในสภาพแบบนี้กับพ่อผมรับแรงกดดัน อะไรที่ผิดหรือไม่ดีไม่ว่าจะเป็นเพราะตัวผมเองหรือไม่เกี่ยวเลยก็จะมาลงที่ผมทั้งหมด แม้แต่เรื่องที่เขาทำผิดก็ยังให้ผมเป็นคนรับและด่าผมเสียๆหายๆ ตลอด จนพอถึงช่วงวัยรุ่นของผม เป็นระยะแรกที่ผมรู้สึกได้ว่าความโกรธที่มันเกาะกินใจผมมาตลอดทำให้ผมเริ่มแข็งข้อกับพ่อทีละนิด จนหนักเข้าเขาก็ถึงขั้น ลงมือทำร้ายร่างกายผม ซึ่งสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ผมฝังใจมากๆ และเพิ่มความโกรธเกลียดมากขึ้นเป็นทวีคูณและไม่อาจอภัยให้คนในครอบครัวได้อีกต่อไป แต่ผมก็ยังกัดฟันอดทนต่อมาอีกจนเข้าวัยทำงาน ทำมาได้ประมาณ 4-5 ปีก็แยกตัวออกมาเพราะรู้ตัวเองดีว่าอารมณ์เราในตอนนี้อาจพลั้งมือฆ่าเขาได้เลย และการแยกกันในครั้งนี้เป็นการแตกหักอย่างชัดเจน ผมออกมาใช้ชีวิตในโลกภายนอกและค่อยๆฟื้นฟูเยียวยาจิตใจตัวเอง เป็นปีกว่าจะปรับสภาพจิตใจให้เหมือนคนปกติทั่วไปได้ แต่มันก็อยู่กับผมได้ไม่นาน เมื่อช่วงนึงที่ผมเปลี่ยนงานแล้วไปเจอกัวหน้างานที่มีความชั่วความเลวอยู่ในตัวแบบที่หาดีแทบไม่ได้ ครั้งแรกที่ประสบคือเขากลั่นแกล้งเพื่อนร่วมงานผมจนต้องโดนย้าย เป็นการลงโทษแบบไร้เหตุผลและไร้หลักฐาน ซึ่งจิตใจผมมีปฏิกิริยากับเรื่องเลวทรามที่พบเจอเป็นพิเศษครับ และวันนี้ ผมโดนกลั่นแกล้งเหมือนที่เพื่อนร่วมงานผมโดน ตลอดชีวิตที่ผ่านมาผมเจอคนกระทำผมมาเยอะมาก แต่ผมไม่เคยรู้สึกอยากฆ่าตัวตายเลยแม้แต่ครั้งเดียวในชีวิต เพราคนที่ผมอยากให้ตายคือคนที่ทำผม ยกเว้นครอบครัวผมนะ คนนอกที่มาทำร้ายผมด้วยวิธีการใดก็ตาม ด้วยจิตใจที่เหมือนเหล็กถูกเผาจนร้อน ความคิดในหัวผมมีเพียงแค่ ต้องทำชายชีวิตพวกมัน ครอบครัวพวกมัน พ่อแม่มัน ลูกเมียมัน ญาติๆ ของมัน ถ้าลูกมันเป็นผู้หญิงผมอยากจะลากลูกของมันไปให้พวกบ้ากามรุมโทรม แต่ถ้าเป็นชายผมอยากจับลูกมันมาตัดแขนตัดขา ให้มีชีวิตอยู่แบบนั้น ส่วนพ่อแม่มันผมอยากจับมาเผาทั้งเป็น ซึ่งความเลวทรามทั้งหมดที่มันก่อตัวขึ้นภายในใจผมนี้ ผมก็ไม่ได้ชอบมันหรอก แต่ผมก็รู้สึกไม่แฟร์ถ้าจะปล่อยให้คนที่ทำร้านผมใช้ชีวิตอย่างปกติสุขหลังจากที่มันทำกับผมไว้ มันเลยกลายเป็นว่าความดีกับความชั่วในตัวผมมันตีกันเอง แต่ความยับยั้งชั่งใจในการทำชั่วของผมก็เริ่มควบคุมได้ยากขึ้นทุกที ซึ่งผมก็ไม่ทราบว่าทำไมอารมณ์มันรุนแรงขึ้นทุกๆครั้ง ที่มีเรื่องมากระตุ้น ผมไม่ได้อยากทุบข้าวของ หรือฆ่าสัตว์ หรือลงดับคนที่ไม่เกี่ยวข้อง ไม่มีทางอื่นที่จะระบายอารมณ์ผมนอกจากต้องทำกับคนที่ทำกับผมไว้ นั่นเลยกลายเป็นสิ่งที่ทำให้แก้ได้ยากเข้าไปใหญ่ ผมเลยอยากถามผู้รู้ว่า ที่ผมเป็นมันคือโรคซึมเศร้า หรือเป็นโรคอะไรกันแน่
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่