สอบถามคนเป็นพ่อแม่หน่อยค่ะ ว่าคิดยังไงกับคำพูดว่า ไม่มีเวลามานั่งดูแลลูก แม้กระทั่ง10-20 นาทีก็ไม่มีเวลา พอลูกโตมาไม่ได้ดั่งใจที่หวัง ติดเพื่อน เห็นความรักนอกบ้านดีกว่าในบ้าน กลับโทษที่โตมาลูกคิดไม่ได้เองและก็บอกว่าเด็กถ้าชาติมันจะดีก็คือดี เหมือนไม้ที่มันดีมันก็ไม่ต้องทาสีให้มันสวยให้มันดูดี เหมือนจะบอกว่าเด็กมันเกิดมาเป็นแบบนี้เองตั้งแต่แรก ถ้ามันจะดีก็คือดีมันจะไม่ดีก็คือไม่ดี แล้วเราสงสัยคือเราเข้าใจผิดหรอที่รู้ว่าเด็กเปรียบเสมือนผ้าขาว ส่วนตัวเราคิดตลอดว่าลูกยังไงก็ต้องการความรักจากพ่อแม่ ต้องการความเอาใจใส่ความสนใจและเวลา ขอแค่กลับบ้านคุยกับลูกถามสารทุกข์สุขดิบ แค่แสดงความใส่ใจสนใจ ลูกก็คือดีใจ ชื้นใจมากแล้วต่อให้วันนั้นเจอไรมาก็ตาม เราผู้เป็นทั้งลูกและก็เป็นแม่คนแล้ว เราตั้งใจว่าอยากจะเป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งแม่ เพื่อไม่อยากให้ลูกรู้สึกโดดเดี่ยวเมื่อยามเขาอ่อนแอ แต่ผู้สูงอายุบ้านเราคือจะไม่คิดแบบนี้เลย จะคิดว่าฉันคือแม่ ฉันคือยาย พูดอะไรก็ไม่ได้เขาจะบอกว่าเขาก็เป็นมากกว่า ทำมากกว่า