คุณเคยรู้สึกไหม ว่า นักเขียนชายหญิงสูงอายุ เขียนนิยายรักหวานๆ มันขัดๆ กับอายุของท่านเหล่านั้น

คุณเคยรู้สึกไหม ว่า นักเขียนชายหญิงสูงอายุ เขียนนิยายรักหวานๆ มันขัดๆ กับอายุของท่านเหล่านั้น

=============

เมื่อตอนผมรุ่นๆ อ่านนิยายรัก
กฤษณา อโศกสิน / ทมยันตี /อิงอร / แมน สุปิติ / รพีพร / โรสลาเรน / ธม ธาตรี / อรชร /ยาขอบ /ไม้เมืองเดิม ฯลฯ

ไม่ว่าจะบทบรรยายรัก บทเข้าพระเข้านาง บทพูด ของตัวละครหนุ่มสาว 
น่าจะให้คนเขียนที่อยู่ในวัยหนุ่มสาวเขียน จะได้เข้าถึงอารมณ์
เพราะท่านต่างๆ เหล่าโน้น วัยกลางคน ถึงสูงอายุ  .... มันแปลกๆ

ครั้นมาเขียนเองตอนมีอายุ (70+) จึงพบว่า
อายุเป็นเพียงตัวเลข
“ตัวหนังสือที่เขียนมันเดินหน้าถอยหลังวันเวลาได้--- ด้วยอารมณ์ ด้วยใจส่วนลึก ของคนเขียน)
ทั้งเมื่ออายุมากขึ้น ทุกอย่างที่ผ่านมา... 
ทั้งการใช้คำศัพท์ สำนวน ประสบการณ์  สิ่งแวดล้อมในอดีต 
มันเป็นภาพที่ผุดขึ้นมา ให้เล่าเรื่องได้สมจริงในเหตุการณ์ย้อนยุค

^^^ นี่คือ ต้นทุนของคนเขียนอายุมากๆ ^^^

——
ผมเสียดายหลายสิบปีมานี้ เขียนแต่บทความสารคดีท่องเที่ยว ตำราถ่ายภาพ คอลัมน์ถ่ายภาพ เป็นหลัก
เรื่องรักๆ หวานๆ เคยเขียนก็ตั้งสมัย  50 ปีก่อน เป็นนิยายเรื่องสั้นที่ไม่ได้ส่งไปตีพิมพ์
กับบทกวี บทกลอนต่างๆ (ที่ส่วนมากไม่ได้เก็บบันทึกเอาไว้)

ช่วงเวลา จากนี้ ก็น่าจะอีก 5 ปี ที่ผมยังมีแรงเต็มที่
จากนี้ จะเขียนนิยายรัก เรื่องสั้นรักๆ หวานๆ ขมๆ บ้างละ

ติดตามสำนวนคนแก่ๆ รุ่น 60s ที่จะใช้ในเรื่องต่อๆ ไปนะครับ
ว่ามันเชยไหม (กับคนรุ่นใหม่)
แก้ไขข้อความเมื่อ
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 2
เหตุการณ์เรื่องนี้ เกิดที่ “ตาคลี” ..... 2513
เมืองที่ใครๆ มองว่า ฉาวโลกีย์ สมัยจีไอ สงครามเวียดนาม

เรื่องนี้ตั้งใจเขียนเพื่อบอกว่า
ภาพของตาคลี ที่ว่าเป็นเมืองเมียเช่า นั้น
แท้จริงเป็นแค่ส่วนหนึ่ง อยู่นอกๆเมือง นอกตลาด

เมืองตาคลี จริงๆ แล้ว สวยงาม น่ารัก
โดยเฉพาะ “ตง” ....
จนวันนั้น จนวันนี้ ....
ไม่เคยพบเห็นใคร สวย น่ารัก ฉลาด เหมือนสาวน้อย “หมุ่ยจึง” เลย ....
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่