เป็นเรื่องของตัวเราเองค่ะ เรามีแฟนที่คบกันมาย่างเข้าเดือนที่5 เดือนที่3-4เราเริ่มมีเรื่องทะเลาะกันประปราย
เราเป็นคนที่จำทุกคำพูดส่วนแฟนคือคนที่ต่อให้ตื่นมาก็ลืม สามารถสร้างความสุขในแต่ละวันได้เลย
ไม่ได้หมายถึงว่าเขาแย่นะคะที่ลืม เพราะนั้นเรามองว่าเป็นข้อดีของเขาเลย แต่คนที่ติดกับคำพูดที่เราพ่นใส่กันด้วยอารมณ์คือเราเอง
ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เราจะรู้สึกแย่ขึ้นเรื่อยๆ ย้ำคิดย้ำทำว่า "เราใช้คำว่ารักรั้งเขาเอาไว้ ทั้งๆที่เขาอยากจะไป"
ครั้งล่าสุดเราทะเลาะแบะเข้าใจกันผิดจนถึงขั้นบอกลากัน สุดท้ายเราก็กลับมาคืนดีกัน ปรับความเข้าใจว่าสิ่งที่พูดเพียงแต่มันเป็นอารมณ์
แต่เราจำมาครบอาทิตย์นึงแล้วค่ะ พยายามกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่เวลาพูดอะไรสักอย่างก็กลัวจะทำให้เขาไม่พอใจ รู้สึกแย่
เหมือนคนที่ระแวงว่าตัวเองจะทำอะไรผิดอีกรึเปล่า จนเขาเองก็เหมือนจะเปลี่ยนไปด้วย ยิ่งพอเขาเปลี่ยนเราก็คิดย้ำว่า
"ถ้าไม่รั้งเขาไว้แต่แรก ป่านนี้เขาคงมีความสุขไปไกลแล้ว" "จะยังเห็นแก่ตัวรั้งเขาไว้เหรอ"
(เราทะเลาะกันแล้วเขาบอกรักเรามากแต่เขาก็เหนื่อย เราเข้าใจว่าเขาอยากจะบอกเลิก เราเลยพูดว่าเราเคารพการตัดสินใจของเธอนะ
เราตั้งใจจะนักษาเธอไว้แต่เรากลับทำให้รู้สึกแย่เสียเอง แต่เขาเข้าใจว่าเราไล่เขาเขาก็เลยบอกลาเราค่ะ เป็นการทะเลาะครั้งใหญ่ที่สุด
และความผิดของเราคือการเข้าใจผิดว่าเขาทักมาอยากจะบอกเลิก ทั้งๆที่เหตุมันแค่เรื่องรองเท้า แต่เราเข้าใจเต็มอก จำขึ้นสมองว่า
เราอธิบายทุกอย่าง แต่เขาก็จะไปอยู่ดี แต่จู่ๆสุดท้ายเขาก็เลือกที่จะอยู่)
(เรานิสัยแย่ตรงโมโหแล้วพูดไม่เพราะ ชอบขึ้นเสียง เดือนนึงจะเป็นสัก2-3วันช่วงเป็นวันนั้น)