สวัสดีค่ะ คือเรามีเรื่องจะถามพี่ๆทุกคนนะคะ อยากให้ช่วยแสดงความคิดเห็น มุมมองของแต่ละคนหน่อยค่ะ จะเอามาประกอบการตัดสินใจ
คือขอเล่าก่อนะคะว่าเราเคยมีคนคุยตอนมัธยม คุยกัน 6 ปีค่ะ เราชอบเขาแต่ไม่แสดงออก แล้วเขาก็เข้ามาทักก็คุยกันยาวค่ะ 3 ปีแรก เขาไม่เปิดตัวค่ะ แล้วก็ไม่คุยเรื่องสถานะอะไรเลยเราก็โอเคค่ะ พอ3ปีหลัง เพื่อนๆเขาเริ่มมีแฟน เขาก็อยากมีบ้าง กลับเป็นเราที่ไม่อยากขึ้นสถานะในเฟซบุ๊ก ไม่อยากให้ใครรู้ รู้แค่เม่เราและครอบครัวเขาค่ะ แต่เรารักเขามากนะคะ ไม่เคยแอบไปคุยกับใครเลย เหตุผลที่เราไม่อยากให้ใครรู้มาก็คือ เราไม่รู้ว่าใครคิดดีกับเราบ้าง เขาจะเอาไปพูดยังไงก็ได้ให้เราเสียหายหรือเอาไปบอกพ่อให้พ่อทุกข์ใจค่ะ(พ่อหัวโบราณค่ะ) ยิ่งญาติพี่น้องตัวดีเลยค่ะ ตอนเด็กๆเคยโดนเข้าใจผิด ญาติเราไปฟ้องพ่อว่าเราหนีไปเที่ยวกับผู้ชายทั้งๆที่ตอนนั้นเราเด็กมาก และไม่รู้เรื่องอะไรเลย เราโดนพ่อทำร้ายร่างกายค่ะ จำฝังใจเลย มาต่อกันที่เรื่องสถานะนะคะ คือเราไม่ให้เขาสักที จนสุดท้ายเลิกคุยกันค่ะ มา ตอนนี้เราอยู่ ปี 1 แล้ว ก็มีคนเข้ามาคุยด้วย วันแรกที่เจอกัน ดูออกเลยว่าเป็นคนที่ไม่ค่อยดูแลตัวเอง ซึ่ง เราไม่ชอบ แต่ที่คุยต่อเพราะอยากรู้จักเขาให้มากกว่า ไม่อยากตัดสินเขาแค่ภายนอกค่ะ 4 เดือนแล้วจนถึงวันนี้ เขาเสมอต้นเสมอปลายดีค่ะ เราบอกให้เขาดื่มน้ำมะเขือเทศนะ จะได้ผิวใส ทาครีมนั้นนี่ เขาก็ทำตามค่ะ ตอนนี้เขากำลังลดน้ำหนักจริงจัง เขาปรับตัวเข้าหาเราทุกอย่างเลยค่ะ ตอนแรกเราตกลงกันแล้วว่าคุยกันเรื่อยๆ ไม่ผูกมัดดีไหม เรามั่นใจว่าเราไม่มีใครแน่นอน แต่ถ้าเธอมีคนที่ถูกใจก็ไปเลย เราไม่ห้าม ตอนแรกเขาก็โอเคค่ะ แต่หลังๆเหมือนเขาต้องการมากขึ้น เขาบอกว่า คุยกันมันก็ต้องมีพัฒนากันบ้าง ถ้าคุยแล้วไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง มันเรามันก็ท้อได้นะ แล้วเรื่องที่เราฝังใจ เขาก็บอกให้ลืมได้แล้ว เริ่มต้นใหม่ เอาตัวเองออกมาได้แล้ว เราโตแล้วนะ อะไรประมาณนี้ค่ะ เราก็ว่ามันก็จริงของเขา เราก็คิดว่าจะเปิดใจค่ะ แต่มันก็ยังมีคิดมากอยู่ ยังคิดว่ามันจะดีหรอ มันจะไม่เป็นไรใช่ไหม เราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้อะค่ะ รู้สึกเหมือนทำเรื่องผิดเลย เราต้องแก้ยังไงดีค่ะ รู้สึกว่าความคิดเรามันแคบมากเลย แต่ก็ยังเลิกคิดไม่ได้อยู่ดี
สถานะสำคัญไหม
คือขอเล่าก่อนะคะว่าเราเคยมีคนคุยตอนมัธยม คุยกัน 6 ปีค่ะ เราชอบเขาแต่ไม่แสดงออก แล้วเขาก็เข้ามาทักก็คุยกันยาวค่ะ 3 ปีแรก เขาไม่เปิดตัวค่ะ แล้วก็ไม่คุยเรื่องสถานะอะไรเลยเราก็โอเคค่ะ พอ3ปีหลัง เพื่อนๆเขาเริ่มมีแฟน เขาก็อยากมีบ้าง กลับเป็นเราที่ไม่อยากขึ้นสถานะในเฟซบุ๊ก ไม่อยากให้ใครรู้ รู้แค่เม่เราและครอบครัวเขาค่ะ แต่เรารักเขามากนะคะ ไม่เคยแอบไปคุยกับใครเลย เหตุผลที่เราไม่อยากให้ใครรู้มาก็คือ เราไม่รู้ว่าใครคิดดีกับเราบ้าง เขาจะเอาไปพูดยังไงก็ได้ให้เราเสียหายหรือเอาไปบอกพ่อให้พ่อทุกข์ใจค่ะ(พ่อหัวโบราณค่ะ) ยิ่งญาติพี่น้องตัวดีเลยค่ะ ตอนเด็กๆเคยโดนเข้าใจผิด ญาติเราไปฟ้องพ่อว่าเราหนีไปเที่ยวกับผู้ชายทั้งๆที่ตอนนั้นเราเด็กมาก และไม่รู้เรื่องอะไรเลย เราโดนพ่อทำร้ายร่างกายค่ะ จำฝังใจเลย มาต่อกันที่เรื่องสถานะนะคะ คือเราไม่ให้เขาสักที จนสุดท้ายเลิกคุยกันค่ะ มา ตอนนี้เราอยู่ ปี 1 แล้ว ก็มีคนเข้ามาคุยด้วย วันแรกที่เจอกัน ดูออกเลยว่าเป็นคนที่ไม่ค่อยดูแลตัวเอง ซึ่ง เราไม่ชอบ แต่ที่คุยต่อเพราะอยากรู้จักเขาให้มากกว่า ไม่อยากตัดสินเขาแค่ภายนอกค่ะ 4 เดือนแล้วจนถึงวันนี้ เขาเสมอต้นเสมอปลายดีค่ะ เราบอกให้เขาดื่มน้ำมะเขือเทศนะ จะได้ผิวใส ทาครีมนั้นนี่ เขาก็ทำตามค่ะ ตอนนี้เขากำลังลดน้ำหนักจริงจัง เขาปรับตัวเข้าหาเราทุกอย่างเลยค่ะ ตอนแรกเราตกลงกันแล้วว่าคุยกันเรื่อยๆ ไม่ผูกมัดดีไหม เรามั่นใจว่าเราไม่มีใครแน่นอน แต่ถ้าเธอมีคนที่ถูกใจก็ไปเลย เราไม่ห้าม ตอนแรกเขาก็โอเคค่ะ แต่หลังๆเหมือนเขาต้องการมากขึ้น เขาบอกว่า คุยกันมันก็ต้องมีพัฒนากันบ้าง ถ้าคุยแล้วไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง มันเรามันก็ท้อได้นะ แล้วเรื่องที่เราฝังใจ เขาก็บอกให้ลืมได้แล้ว เริ่มต้นใหม่ เอาตัวเองออกมาได้แล้ว เราโตแล้วนะ อะไรประมาณนี้ค่ะ เราก็ว่ามันก็จริงของเขา เราก็คิดว่าจะเปิดใจค่ะ แต่มันก็ยังมีคิดมากอยู่ ยังคิดว่ามันจะดีหรอ มันจะไม่เป็นไรใช่ไหม เราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้อะค่ะ รู้สึกเหมือนทำเรื่องผิดเลย เราต้องแก้ยังไงดีค่ะ รู้สึกว่าความคิดเรามันแคบมากเลย แต่ก็ยังเลิกคิดไม่ได้อยู่ดี