ก่อนอื่นขอเล่าย้อนไปช่วงวันแรกที่เปิดเรียน ตอนนั้นก็พากันเข้าเรียนตามเวลา เผอิญโต๊ะเต็มแล้วเหลือโต๊ะว่างท้ายห้องโต๊ะเดียว เราก็ไปนั่งคนเดียวแล้วก็มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง มานั่งข้างเรา ตอนนั้นเราก็เซ็งๆเลยหยิบสมุดมาวาดรูป วาดได้สักพักนึง เพื่อนผู้ชายข้างๆก็เปิดสมุดขึ้นมาวาดรูปเหมือนกัน ตอนนั้นเราอยากทักเขามาก (ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า ก่อนเปิดเรียนเราก็แอบไปส่องๆเขาในกลุ่มห้องอยู่ ที่จริงก็ส่องเพื่อนทุกคนเพราะอยากรู้ว่ามีใครบ้าง) แต่เราไม่กล้าทักเขา เรามีความรู้สึกบางอย่าง เหมือนมีอะไรดึงดูด เหมือนมีอะไรคล้ายกัน แต่ก็เลิกคิดมากไปเพราะเพิ่งเจอกันวันแรก จากนั้นก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนมาเทอม2 ก็เป็นช่วงกิจกรรม เราก็อาสาไปช่วยงานเพื่อน แล้วเขาก็มาคอยคุมงามอะไรทำนองนี้แหละ จากนั้นก็คุยเรื่องงานที่จะทำกัน บังเอิญว่าส่วนตัวเป็นคนที่เวลาคุยอะไรก็จะตั้งใจฟัง จริงจังกับงาน เลยมองหน้าเขาแล้วเขาก็จ้องตาเรากลับ ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดไร แต่รู้สึกว่าเรามองหน้าจ้องตาเขานานไปเลยเบี่ยงสายตาไปมองที่ชิ้นงานที่จะทำ ไม่รู้เพราะอะไร คุยกันทีไรต้องจ้องตากันตลอด แล้วก็เป็นแบบนี้มาหลายวัน จนมีอยู่วันหนึ่งตื่นเช้า ภาพใบหน้าเขาดันลอยเข้ามาในหัว แววตาของเขามันติดอยู่ในตาเรา เราไม่สามารถสลัดทิ้งได้ เราก็เกิดความสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเรา เวลาเจอหน้าก็จะจ้องตากัน ด้วยความที่ช่วงนั้นเราอารมณ์ดีด้วย เห็นเขาหันมาก็ยิ้มให้ตามประสาเพื่อน เขาก็ยิ้มกลับ เลยรู้สึกว่าดีจังจะได้เพื่อนเพิ่มแล้ว แต่เรารู้สึกว่า เรากับเขาชอบหันมามองหน้ากันตลอด คือ...มันเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก เป็นครั้งแรกที่รู้สึกแปลก จนเราคิดทบทวนว่าเราเป็นอะไร ทำไมถึงคิดถึงแต่ใบหน้าเขา แล้วมารู้ตัวอีกทีเราก็ชอบเขาไปแล้ว ชอบแบบไม่ได้ตั้งตัว แต่เราคิดว่าความสัมพันธ์ของเรามันเป็นไปได้ยาก อันดับแรกเลย เราฝังใจกับเรื่องในอดีต อย่างที่2 ถ้าเราจะเป็นมากกว่าเพื่อน คงจะเหนื่อยใจจากคนรอบข้าง อย่างที่3 เรากับเขาสังคมมันก็ต่างกัน ถึงเขากับเราจะมีอะไรที่คล้ายกัน ทั้งความชอบ งานอดิเรก และก็แนวเพลงที่ฟัง ความคิดเห็นที่ตรงกัน แต่เราคิดว่า เราไม่เหมาะสมกัน เขาชอบอยู่กับเพื่อนกับฝูง แต่เราเป็นพวก Introvert เวลาออกสังคมต้องใช้พลังงานเยอะ เราไม่เคยคุยกับเขาแบบจริงจัง ไม่เคยแชทอะไรนอกจากเรื่องงาน เราไม่รู้หรอกว่าเขาชอบเราไหม เราสับสน เรากลัวว่าเพื่อนของเราก็ชอบเขา เพราะเพื่อนเราจะชอบเข้ามาขวางตลอดเป็นไรไม่รู้ เราเองก็ไม่กล้ารุก ฟอลไอจีไปเขาก็ไม่ฟอลกลับ (ขอร้องอย่าให้เขามาอ่านเจอเลยนะ กลัวมองหน้าไม่ติดจริงๆ ทุกวันนี้ยังทำตัวไม่ถูกเลย พอรู้ว่าตัวเองคิดเกินกว่าเพื่อนก็ไม่กล้าสู้หน้าเขาแล้ว บางทีก็ตัวสั่น ใจหวิว มีเขินบ้าง มันทำให้รู้สึกอึดอัดจนต้องเดินหนี อยากจะยิ้มให้เขาแบบเดิมแต่ก็ทำไม่ได้ แถมเราก็เพ้อหนักด้วยสิ เขาคงรู้ตัวแหละ เห้อ) บางทีก็คิดว่าเขาแอบมองเรา แต่เราไม่กล้าสบตา บางทีก็รู้สึกว่าเขามาโผล่ให้เราเห็นตลอด แต่เรากลัวอะ กลัวมันจะเหมือนในอดีต กลัวความเจ็บปวดจะมาซ้ำเดิม ไม่อยากเสียเพื่อน แต่ตอนนี้ก็คิดเกินกว่าเพื่อนไปแล้ว สับสนมากอะ เราพยายามตัดใจแล้ว แต่ก็ลงเอยด้วยการนอนร้องไห้ เพราะเครียดมาก ไม่รู้จะทำไงดี



[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ถ้าแท็กผิดห้องต้องขออภัยจ้า