สวัสดีค่ะทุกคนวันนี้หนูอยากมาหาคำปรึกษามากๆค่ะ เมื่อก่อน ย้อนความนะคะ หนูรักบ้านหนูมากค่ะ รับครอบครัว ที่แสนอบอุ่น แต่พอเราโตขึ้นมาเราก็เริ่มรู้สึกว่าครอบครัวกดดันเรามากขึ้น ไม่ให้เรียนคณะที่ชอบ ไม่ให้เรียนมหาลัยที่อยาก ไม่ให้อะไรกับเคาเลยค่ะ ต้องเป็นที่นี้แบบนี้เท่านั้น เรารู้สึกอืตฉาคนที่ได้เรียนตามใจตัวเองมากค่ะ มันทั้งเหนื่อยทั้งท้อมากๆ เราต้องไปสอบอีกเหมือนพอสอบอันนี้จบ ต้องไปสองอันใหม่อีกเราเหนื่อยมากๆเลยค่ะอยากร้องไห้มากๆ ไม่มีสิทธิได้เลือกแม้แต่อนาคตตัวเอง ไม่มีสิทธิอะไรในชีวิตเลยแม้แต่นิดค่ะ มันเลยทำให้เรารู้สึกว่าคุณเห็นเราเป็นเครื่องมือเหรอ มันผิดมั้ยที่เราจะคิดแบบนี้ ท้อมากๆค่ะ อยากเรียนนิเทศใจจะขาดแต่ต้องเรียนธุรกิจหนูควรรู้สึกยังไงดีคะหนูไม่ชอบเลขเลยแต่ต้องเรียน หนูอยากทำให้เขาภูมิใจนะคะ แต่ไม่ใช่แบบนี้  
อีกเรื่องหนึ่งคือการออกจากบ้านค่ะ
ด้วยความเรียนหนักมาตลอดก็อยากออกสังคมบ้างยิ่งอยู่บ้านยิ่งรู้สึกแย่เพราะต้งเรียนในบ้านตลอดเลย ไม่ได้ไปเจอใคร ไม่ได้ไปไหน ไม่มีแม้กระทั่งอิสระเลยค่ะมันก็เลยรู้สึกแย่ขนาดเพื่อนๆยังได้ไปเที่ยวกลับกันเราต้องอยู่บ้าน ได้ออกแค่เดือนล่ะสองครั้ง ….แถมไปก้ไปนานไม่ได้
พึ่งจะได้ขึ้นแท็กซี่เองคนเดียวเมื่อวาน เองค่ะ
มันรู้สึกโล่ง ตื่นเต้น มากๆเลย
ขึ้นรถไฟฟ้าเองเป็นแล้วค่ะ แต่ว่าเขาก็ไม่ค่อยตามจุกจิกมากแต่บางครั้งก็รู้สึกว่าปบ่อยหนูไปบ้างเถอะชีวิตหนูเองนะ

มันก็เท่านี้ค่ะ