เราเด็กมัธยมคนนึง ที่รักความเงียบมากๆค่ะ แต่จะบอกว่าถึงขั้นintroverเลยมั้ย?..ตัวเราก็ไม่มั่นใจ
เราได้รู้จักกับเพื่อนคนนึง คบมาได้เป็นปีแล้ว พาไปหาเพื่อนใหม่ๆให้เราได้รู้จัก ให้ข้อคิดเราบ้างว่าคิดแบบนั้นแบบนี้ไม่ถูกนะ จนเราเริ่มออกห่างจากความเงียบได้2ปี เราอยู่กลุ่มเพื่อนที่เพื่อนคนนี้พาไปรู้จัก มา2ปีแล้ว
วันนึง เป็นวันที่ทำกิจกรรม2-3ชม.ติดต่อกัน มันเหนื่อยและน่าเบื่อมาก เราพยายามที่จะร่าเริงสู้ และเร่งความเร็ว แต่อุปกรณ์ที่มีมันต้องแบ่งกันใช้ ดีที่เราเอากรรไกรมาเอง ในกลุ่มมี 10กว่าคน กรรไกรเราและของครูที่ขึ้นสนิมนิดหน่อยเป็นสองอัน ทำไป3ชม.กว่า งานของเรามันก็เสร็จแล้ว เหลือแค่ตัดนั่นนี่นิดหน่อย กรรไกรอยู่กบเพื่อนคนนี้พอดี เราเลยบอกว่า "ใช้เสร็จเเล้วเอามานะ" ระหว่างรอเราเลยเอามือถือขึ้นมาเล่น ผ่านไปพักใหญ่ๆ เราเลยทวงอีกครั้ง "ขอกรรไกรหน่อยยยยยเจ้าของยังไม่ได้ใช้เลยยย" ระหว่างพูดเราก็มองหาว่าใครกำลังใช้อยู่ ซึ่งก็เป็นเพื่อนเรานั่นแหละ เขามองเราแบบ..มองแล้วถอนหายใจแล้ว โ ย น สิ่งที่เราขอใส่เรา เราอึ้งมาก คืออยากจะพูดออกไปว่าไม่ชอบเลย ทำไมถึงโยนใส่เรา? แต่เขากลับเดินไปหากลุ่มเพื่อนอีกกลุ่ม และเดินกลับบ้านไปกับกลุ่มนั้นเลย เช้าต่อมามีงานกลุ่มที่ต้องออกเงินกัน เรายังค้างคาเรื่องกรรไกร จึงพูดแบบอ้อมๆไป เขากลับตอบมาว่า "เบื่อว่ะ"เราขำแห้งๆ"จริงจังนะเนี่ย ไม่ตลก"เราเอาเงินมาและแก้วิธีด้วยการฟังเพลง เรานึกย้อนกลับไปว่าเราทำอะไร เผลอพูดอะไรไป
ซึ่งก็คือคาบเช้า มีสอบคณิต เราไม่ชอบวิชานี้ที่สุด เราจึงหาทางให้รอดจากวิชานี้ ซึ่งโชคดีมากที่ใต้โต๊ะ มีกระดาษที่ห้องอื่นทดไว้แล้วลืม โจทย์แตกต่างกันแค่ตัวเลข กระดาษทดนั้นมีแค่ข้อเดียว แต่เราพอทำเองได้ก็9คะแนนแล้ว ถ้าได้จากกระดาษทดอีกก็ผ่านพอดี แต่ก็ต้องลุ้นอีกว่า ข้อที่เราทำเองจะถูกมั้ย
สอบเสร็จเราก็มาคุยกับเพื่อนว่า เราทำได้แบบนี้ๆ กับลัคกี้ข้อ3มา
เพื่อนในกลุ่ม มีคนนึงที่เฉยๆ กับอีกคนที่เครียดมากๆ แต่เพื่อนคนนั้น...เขาไม่คุยกับเราเลย
ตอนนี้ เรารู้สึกผิดมาก ที่เราเอาเปรียบเพื่อน ทั้งเพื่อนคนนั้น และเพื่อนๆในกลุ่มและในห้อง เราเอาเปรียบพวกเขา ในขณะที่พวกเขาพยายามด้วยตัวเอง เราจะทำยังไงดีคะกับความรู้สึกผิดนี้
มนุษย์เป็นสัตว์สังคม
เราได้รู้จักกับเพื่อนคนนึง คบมาได้เป็นปีแล้ว พาไปหาเพื่อนใหม่ๆให้เราได้รู้จัก ให้ข้อคิดเราบ้างว่าคิดแบบนั้นแบบนี้ไม่ถูกนะ จนเราเริ่มออกห่างจากความเงียบได้2ปี เราอยู่กลุ่มเพื่อนที่เพื่อนคนนี้พาไปรู้จัก มา2ปีแล้ว
วันนึง เป็นวันที่ทำกิจกรรม2-3ชม.ติดต่อกัน มันเหนื่อยและน่าเบื่อมาก เราพยายามที่จะร่าเริงสู้ และเร่งความเร็ว แต่อุปกรณ์ที่มีมันต้องแบ่งกันใช้ ดีที่เราเอากรรไกรมาเอง ในกลุ่มมี 10กว่าคน กรรไกรเราและของครูที่ขึ้นสนิมนิดหน่อยเป็นสองอัน ทำไป3ชม.กว่า งานของเรามันก็เสร็จแล้ว เหลือแค่ตัดนั่นนี่นิดหน่อย กรรไกรอยู่กบเพื่อนคนนี้พอดี เราเลยบอกว่า "ใช้เสร็จเเล้วเอามานะ" ระหว่างรอเราเลยเอามือถือขึ้นมาเล่น ผ่านไปพักใหญ่ๆ เราเลยทวงอีกครั้ง "ขอกรรไกรหน่อยยยยยเจ้าของยังไม่ได้ใช้เลยยย" ระหว่างพูดเราก็มองหาว่าใครกำลังใช้อยู่ ซึ่งก็เป็นเพื่อนเรานั่นแหละ เขามองเราแบบ..มองแล้วถอนหายใจแล้ว โ ย น สิ่งที่เราขอใส่เรา เราอึ้งมาก คืออยากจะพูดออกไปว่าไม่ชอบเลย ทำไมถึงโยนใส่เรา? แต่เขากลับเดินไปหากลุ่มเพื่อนอีกกลุ่ม และเดินกลับบ้านไปกับกลุ่มนั้นเลย เช้าต่อมามีงานกลุ่มที่ต้องออกเงินกัน เรายังค้างคาเรื่องกรรไกร จึงพูดแบบอ้อมๆไป เขากลับตอบมาว่า "เบื่อว่ะ"เราขำแห้งๆ"จริงจังนะเนี่ย ไม่ตลก"เราเอาเงินมาและแก้วิธีด้วยการฟังเพลง เรานึกย้อนกลับไปว่าเราทำอะไร เผลอพูดอะไรไป
ซึ่งก็คือคาบเช้า มีสอบคณิต เราไม่ชอบวิชานี้ที่สุด เราจึงหาทางให้รอดจากวิชานี้ ซึ่งโชคดีมากที่ใต้โต๊ะ มีกระดาษที่ห้องอื่นทดไว้แล้วลืม โจทย์แตกต่างกันแค่ตัวเลข กระดาษทดนั้นมีแค่ข้อเดียว แต่เราพอทำเองได้ก็9คะแนนแล้ว ถ้าได้จากกระดาษทดอีกก็ผ่านพอดี แต่ก็ต้องลุ้นอีกว่า ข้อที่เราทำเองจะถูกมั้ย
สอบเสร็จเราก็มาคุยกับเพื่อนว่า เราทำได้แบบนี้ๆ กับลัคกี้ข้อ3มา
เพื่อนในกลุ่ม มีคนนึงที่เฉยๆ กับอีกคนที่เครียดมากๆ แต่เพื่อนคนนั้น...เขาไม่คุยกับเราเลย
ตอนนี้ เรารู้สึกผิดมาก ที่เราเอาเปรียบเพื่อน ทั้งเพื่อนคนนั้น และเพื่อนๆในกลุ่มและในห้อง เราเอาเปรียบพวกเขา ในขณะที่พวกเขาพยายามด้วยตัวเอง เราจะทำยังไงดีคะกับความรู้สึกผิดนี้