คือเป็นตั้งเเต่เเล้วครับ พ่อเเม่คือเอาความคิดตัวเองเป็นที่ตั้ง ไม่ค่อยฟังผมเท่าไหร่ หลายๆเรื่อง
เเล้วชอบเอาผมไปนินทากันในห้อง2คนตลอด ผมได้ยินบ่อยๆตั้งเเต่ผมเด็กมากๆ ว่าบอกอะไร ไม่เชื่อ เถียง บอกอะไรไม่ได้ กูโดนมาเเล้ว บลาๆทั้งๆที่เขาบอกมันไม่ถูกอ่ะผมเลยเถียง ถ้าถูกผมก็ว่าถูก เหมือนบางเรื่องเขารู้เหมือนผิวเผินอ่ะ
ตั้งเเต่เรื่องเล็กๆถึงเรื่องใหญ่หน่อย เหมือนเรื่องสายตาสั้น ผมบอกเเม่ว่าสายตาสั้นตอน ป.6 พ่อกับเเม่ก็บอกว่ายังเด็กสายตาสั้นไม่ได้ ผมก็บอกว่าสายตาสั้นเขาก็เหมือนไม่เชื่ออยู่นานเลย จนนานเขาผมเรียนไม่รู้เรื่องเลยตอนนั้น มองไม่เห็นกระดาน หรือเรื่องเล็กๆยันรีโมทเเอร์ก็ไม่ฟังเลยทั้งๆที่พ่อเเม่ผมค่อนข้าง Low-tech มากๆเพราะอายุเยอะเเล้ว เรื่องมหาลัยผมไปเรียนก็เถียงผมคิดเองเออเองหมด หรือ เรื่องมีเเฟน พ่อเเม่ชอบถามมีเเฟนยัง ผมก็บอกตรงๆว่าตัวเองไม่เคยมีเเฟน(ตอนนี้ผมอายุ18 เรียนปี1) ปล.ผมไม่ใช่คนหล่อ เเต่หน้าตาก็ไม่ได้เเย่(พูดเองมันก็ยังไงอยู่ -.-) หน้าตาออกจีนๆตา2ชั้น สูงๆหน่อย รูปร่างสมส่วน นน.70นิดๆ พ่อเเม่ต่อหน้าก็ไม่พูดอะไรอ๋อๆ ลับหลังๆชอบไปนินทาว่าผมเเอบไปมีเเฟน คืออะไรอ่ะ ล่าสุดนี่เลย บางวันผมออกไปหาเพื่อน เเล้วพ่อรู้ถามผมเยอะมากจนรำคาญ ผมก็บอกว่าเพื่อนผญ. พ่อก็เออๆ เเล้วก็ชอบคิดเองเออเองตลอดว่านั้นเเฟนผม(พ่อไม่ได้บอก เเต่ผมรู้มา) ทั้งๆที่เพื่อนคนนั้นเป็นทอมด้วยซ้ำ บอกตรงๆผมไม่ชอบเลยผมออกไปข้างนอกก็มาพูดกับเเม่ว่าผมออกไปหาเเฟนผญ.ตอนดึกๆ ทั้งๆที่ผมเเค่ไปหาเพื่อน ผช.(น้องมาบอก) กลับมาก็มาถามผมไปหาเพื่อนที่ไหนผมก็บอกบ้าน ผญ. ผช. ผมก็บอกผช. เเต่เหมือนเขาชอบเอาความคิดตัวเองว่ามันใช่อ่ะ คิดว่าผมไปหาผญ.ให้ได้ คืออะไรอ่ะ ทำไมคนๆนึงถึงเชื่อมั่นในความคิดตัวเองขนาดนั้น? ส่วนเเม่จะเหมือนเป็นคนคล้อยตามพ่อไปหมดมากกว่า ทั้งๆที่มาถามผมย้ำๆซ้ำๆ ผมก็บอกหลายครั้งเเล้วว่า *ไปหาเพื่อน ผช.*
พ่อเเม่ ชอบคิดไปเองเเล้วไม่ฟังเรา?
เเล้วชอบเอาผมไปนินทากันในห้อง2คนตลอด ผมได้ยินบ่อยๆตั้งเเต่ผมเด็กมากๆ ว่าบอกอะไร ไม่เชื่อ เถียง บอกอะไรไม่ได้ กูโดนมาเเล้ว บลาๆทั้งๆที่เขาบอกมันไม่ถูกอ่ะผมเลยเถียง ถ้าถูกผมก็ว่าถูก เหมือนบางเรื่องเขารู้เหมือนผิวเผินอ่ะ
ตั้งเเต่เรื่องเล็กๆถึงเรื่องใหญ่หน่อย เหมือนเรื่องสายตาสั้น ผมบอกเเม่ว่าสายตาสั้นตอน ป.6 พ่อกับเเม่ก็บอกว่ายังเด็กสายตาสั้นไม่ได้ ผมก็บอกว่าสายตาสั้นเขาก็เหมือนไม่เชื่ออยู่นานเลย จนนานเขาผมเรียนไม่รู้เรื่องเลยตอนนั้น มองไม่เห็นกระดาน หรือเรื่องเล็กๆยันรีโมทเเอร์ก็ไม่ฟังเลยทั้งๆที่พ่อเเม่ผมค่อนข้าง Low-tech มากๆเพราะอายุเยอะเเล้ว เรื่องมหาลัยผมไปเรียนก็เถียงผมคิดเองเออเองหมด หรือ เรื่องมีเเฟน พ่อเเม่ชอบถามมีเเฟนยัง ผมก็บอกตรงๆว่าตัวเองไม่เคยมีเเฟน(ตอนนี้ผมอายุ18 เรียนปี1) ปล.ผมไม่ใช่คนหล่อ เเต่หน้าตาก็ไม่ได้เเย่(พูดเองมันก็ยังไงอยู่ -.-) หน้าตาออกจีนๆตา2ชั้น สูงๆหน่อย รูปร่างสมส่วน นน.70นิดๆ พ่อเเม่ต่อหน้าก็ไม่พูดอะไรอ๋อๆ ลับหลังๆชอบไปนินทาว่าผมเเอบไปมีเเฟน คืออะไรอ่ะ ล่าสุดนี่เลย บางวันผมออกไปหาเพื่อน เเล้วพ่อรู้ถามผมเยอะมากจนรำคาญ ผมก็บอกว่าเพื่อนผญ. พ่อก็เออๆ เเล้วก็ชอบคิดเองเออเองตลอดว่านั้นเเฟนผม(พ่อไม่ได้บอก เเต่ผมรู้มา) ทั้งๆที่เพื่อนคนนั้นเป็นทอมด้วยซ้ำ บอกตรงๆผมไม่ชอบเลยผมออกไปข้างนอกก็มาพูดกับเเม่ว่าผมออกไปหาเเฟนผญ.ตอนดึกๆ ทั้งๆที่ผมเเค่ไปหาเพื่อน ผช.(น้องมาบอก) กลับมาก็มาถามผมไปหาเพื่อนที่ไหนผมก็บอกบ้าน ผญ. ผช. ผมก็บอกผช. เเต่เหมือนเขาชอบเอาความคิดตัวเองว่ามันใช่อ่ะ คิดว่าผมไปหาผญ.ให้ได้ คืออะไรอ่ะ ทำไมคนๆนึงถึงเชื่อมั่นในความคิดตัวเองขนาดนั้น? ส่วนเเม่จะเหมือนเป็นคนคล้อยตามพ่อไปหมดมากกว่า ทั้งๆที่มาถามผมย้ำๆซ้ำๆ ผมก็บอกหลายครั้งเเล้วว่า *ไปหาเพื่อน ผช.*