สวัสดีค่ะ นี่กระทู้แรกเราเลย ต้องการคนแนะนำมากTT เพื่อนก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ขอเกริ่นว่าเป็นเรื่องราวการแอบชอบนะคะ วัยรุ่นแบบเราสนใจความรักมากกว่าเรียนซะอีกค่ะ แต่อย่างน้อยเราก็รักษาเกรดได้ดีมาตลอด(ไม่ได้เกี่ยวอะไร)
โอเค เริ่มที่เราสมัยอนุบาลค่อนข้างมีเพื่อนผู้ชายที่สนิทมากกว่าผู้หญิง เราจะเล่นแค่กับเพื่อนผู้ชาย เพราะโรงเรียนเราแก่แดดมากค่ะตอนนั้น เราไม่ค่อยชอบพวกแก๊งนางฟว้าเท่าไหร่ ทีนี้เราสนิทกับZมาก(แทนชื่อคนที่เราชอบ) เราชอบเขามาตลอด เขาเป็นคนที่ดี ไม่อวดเก่ง คือหายากในโรงเรียน แต่ตั้งแต่ป.1ขึ้นมาเขาก็ย้ายไปเรียนห้องเด็กเก่งเลยค่ะ เราได้เจอเขาอีกทีตอนป.3 คือเราร้องไห้เพราะแม่มารับช้า แล้วZกับเพื่อนผญ.อีกคนก็มาเจอเรา แล้วถามว่าเราร้องทำไม ตอนนั้นเราอายมากค่ะ เป็นการเจอกันที่ไม่น่าประทับใจเท่าไหร่ เราจำได้ว่าเราพูดให้เขาฟังไม่รู้เรื่องเลย แล้วเรารีบเดินหนีไป แต่เราก็แอบดีใจที่Zจำเราได้ เพราะปกติเพื่อนเราคบปีนึงก็ลืมแล้วค่ะ แถมไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันด้วย จนผ่านมาถึงตอนป.6เราก็ยังไม่ได้คุยกับเขาเลย คือมีเดินผ่านกันแต่ไม่ทักกันแล้ว(แต่ก็ไม่เคยปะทะหน้ากันแบบสบตานะคะ) ผ่านมานานมาก ปัจจุบันเราก็วัยรุ่นเต็มตัวละ แล้วเรายังจำเขาได้นะคะ เราดันเห็นเขาเรียนที่เรียนพิเศษเดียวกับเรา แต่เราไม่กล้าทักเลย แน่นอนว่าเรายังชอบเขาอยู่ทั้งใจ ไม่เคยลืม แต่เราไม่กล้าทักแบบไม่กล้าจริงๆ คือเขาอยู่ห้องที่เลเวลต่างกับเรามาก อยู่คนละชนชั้นกันเลย คือถ้าจะทักมันก็เขินโครตๆ เพราะด้วยความที่เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย ว่าเขามีแฟนรึยัง มีคนที่ชอบรึยัง เราไม่ได้มั่นใจว่าเขาจะจำเราได้และจะชอบเราเหมือนกัน แถมความทรงจำล่าสุดคือเรื่องน่าอายตอนป.3นั่นอีก แต่ใจนึงเราก็อยากจะสนิทด้วยเหมือนเดิม เราชอบเขาก็จริงแต่เราควรจะเป็นเพื่อนเพื่อศึกษาเรื่องของเขาให้ได้มากที่สุด และอีกไม่กี่เดือนเราก็ต้องย้ายจังหวัดแล้วด้วย เราอยากได้ความทรงจำดีๆของเขากับเราเก็บไว้ แต่เราคงต้องปรับหลายเรื่องเลย ปกติเราคุยกับใครเราจะไม่มองหน้า ไม่ก็มองหางตา แล้วก็ทำตาคมตลอด ทั้งๆที่ตอนเด็กๆเราร่าเริงมาก สรุปสั้นๆก็คือ เราควรจะทำยังไงต่อดีคะ แล้วเราจะรวบรวมความกล้ามาจากไหนได้บ้าง เรามีโอกาสที่จะสนิทกับเขาได้มั้ยคะ
แอบชอบเพื่อนสมัยเด็ก
โอเค เริ่มที่เราสมัยอนุบาลค่อนข้างมีเพื่อนผู้ชายที่สนิทมากกว่าผู้หญิง เราจะเล่นแค่กับเพื่อนผู้ชาย เพราะโรงเรียนเราแก่แดดมากค่ะตอนนั้น เราไม่ค่อยชอบพวกแก๊งนางฟว้าเท่าไหร่ ทีนี้เราสนิทกับZมาก(แทนชื่อคนที่เราชอบ) เราชอบเขามาตลอด เขาเป็นคนที่ดี ไม่อวดเก่ง คือหายากในโรงเรียน แต่ตั้งแต่ป.1ขึ้นมาเขาก็ย้ายไปเรียนห้องเด็กเก่งเลยค่ะ เราได้เจอเขาอีกทีตอนป.3 คือเราร้องไห้เพราะแม่มารับช้า แล้วZกับเพื่อนผญ.อีกคนก็มาเจอเรา แล้วถามว่าเราร้องทำไม ตอนนั้นเราอายมากค่ะ เป็นการเจอกันที่ไม่น่าประทับใจเท่าไหร่ เราจำได้ว่าเราพูดให้เขาฟังไม่รู้เรื่องเลย แล้วเรารีบเดินหนีไป แต่เราก็แอบดีใจที่Zจำเราได้ เพราะปกติเพื่อนเราคบปีนึงก็ลืมแล้วค่ะ แถมไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันด้วย จนผ่านมาถึงตอนป.6เราก็ยังไม่ได้คุยกับเขาเลย คือมีเดินผ่านกันแต่ไม่ทักกันแล้ว(แต่ก็ไม่เคยปะทะหน้ากันแบบสบตานะคะ) ผ่านมานานมาก ปัจจุบันเราก็วัยรุ่นเต็มตัวละ แล้วเรายังจำเขาได้นะคะ เราดันเห็นเขาเรียนที่เรียนพิเศษเดียวกับเรา แต่เราไม่กล้าทักเลย แน่นอนว่าเรายังชอบเขาอยู่ทั้งใจ ไม่เคยลืม แต่เราไม่กล้าทักแบบไม่กล้าจริงๆ คือเขาอยู่ห้องที่เลเวลต่างกับเรามาก อยู่คนละชนชั้นกันเลย คือถ้าจะทักมันก็เขินโครตๆ เพราะด้วยความที่เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย ว่าเขามีแฟนรึยัง มีคนที่ชอบรึยัง เราไม่ได้มั่นใจว่าเขาจะจำเราได้และจะชอบเราเหมือนกัน แถมความทรงจำล่าสุดคือเรื่องน่าอายตอนป.3นั่นอีก แต่ใจนึงเราก็อยากจะสนิทด้วยเหมือนเดิม เราชอบเขาก็จริงแต่เราควรจะเป็นเพื่อนเพื่อศึกษาเรื่องของเขาให้ได้มากที่สุด และอีกไม่กี่เดือนเราก็ต้องย้ายจังหวัดแล้วด้วย เราอยากได้ความทรงจำดีๆของเขากับเราเก็บไว้ แต่เราคงต้องปรับหลายเรื่องเลย ปกติเราคุยกับใครเราจะไม่มองหน้า ไม่ก็มองหางตา แล้วก็ทำตาคมตลอด ทั้งๆที่ตอนเด็กๆเราร่าเริงมาก สรุปสั้นๆก็คือ เราควรจะทำยังไงต่อดีคะ แล้วเราจะรวบรวมความกล้ามาจากไหนได้บ้าง เรามีโอกาสที่จะสนิทกับเขาได้มั้ยคะ