สวัสดีค่ะ คือเราอยากปรึกษา ถามความเห็นเพื่อน ๆ ค่ะ 

เรามีลูกสาว 2 ขวบ ฝากยายเลี้ยง (ฝากป้าเลี้ยง พี่ของเเม่) โดยตอนที่เราคลอดน้อง เราไปอยู่กับป้า (พี่สาวแม่) (ในที่นี้เราขอเรียกว่า ยาย แล้วกันนะคะ) เราเลี้ยงลูกเองตลอดตั้งแต่คลอด ซักผ้าเราและลูก ล้างขวดนม ผ้าอ้อม กล่อมลูก เราทำเองทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องกับข้าว ยายช่วยเรื่องหาข้าวให้เราและลูก (เรากินข้าวไม่เยอะ เเละเหนื่อยจากดูแลลูก เรากินข้าวไม่อิ่มเลยสักมื้อ พอลูกหลับจะมากินข้าว เราก็เหนื่อยไม่หิวแล้ว ลูกหลับก็ต้องไปล้างขวดนม ซักผ้า เป็นอย่างนี้ประจำ) ยายช่วยดูลูกให้เมื่อเราอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จเราก็มาดูลูก ยายพาไปฉีดวัคซีนตามกำหนด ทั้งนี้ เราให้เงินยายเป็นค่าตอบแทน ที่ช่วยดูแล ให้ที่อยู่อาศัย น้ำ ไฟ เราให้ยายเดือนละ 5,000 บาท

เราเลี้ยงลูกเอง เหนื่อยมากและมีความสุข ไม่ได้แต่งตัวทำผม หรือใส่เสื้อผ้าสวยๆไปไหน ทั้งวันอยู่แต่กับลูก เงินที่ให้ยายนั้นเป็นเงินสามี (ไม่ได้อยู่ด้วยกัน) บางทีก็เครียด (หลายครั้งอยู่นะ) ตอนลูกหลับเราก็เปิดเฟส ไอจี ดูนู้นนี่นั้นบ้าง เห็นเพื่อนไปนั้น นี่ จนเราปิดเฟสตัวเอง เลือกที่จะไม่ดู โฟกัสที่ลูก แต่มันก็อดไม่ได้ พอลูกเริ่มโตขึ้น ก็เริ่มโอเคขึ้น เหนื่อยน้อยลง (นิดเดียว...) มันก็มีคิดขึ้นมา เราอยากไปทำงาน อยากมีเงินใช้เอง ไม่ต้องรอเงินจากสามี เราเลยหางาน เเละออกมาทำงานตอนลูกขวบครึ่ง

ตอนนั้นทำงาน ปรับตัวกับที่ทำงาน คิดถึงลูกมากก จากที่เคยนอนด้วยกัน ลูกนอนดูดนม กอดลูก อยู่กับลูกก็คิดว่าควรออกมาทำงาน พอทำงานก็คิดว่าควรกลับไปอยู่กับลูก ลูกติดเรามาก ตอนแยกจากก็ฝึกให้ลูกเลิกนมแม่ ทรมาน แต่เราเลือกที่จะมาทำงานเอง

เราฝากลูกให้ยายเลี้ยง จากแต่ก่อนที่ยายมีเวลาไปสวน ก็ต้องมาช่วยเราดูลูก ซักผ้า ยายอยากทำของไปขาย ก็ไม่ได้ทำ เพราะช่วยเราดูแลลูก เรากลับไปหาลูกเดือนละครั้ง ทุกครั้งจะเห็นพัฒนาการของลูก เดินคล่องขึ้น พูดได้มากขึ้น ... ลูกติดยายไปแล้ว ทุกครั้งเวลานอนจะเรียกยาย ๆ เรากลับบ้านแล้วไปนอนกับลูก ลูกจะถามหายาย ๆ คือลูกจะนอนกับยาย ตรงนี้เราก็น้อยใจนะคะ แต่เราเข้าใจ ก็ฝากยายเลี้ยง เขาก็ติดยายเป็นธรรมดา 

เราอยากจะให้ยายมากทม.ด้วย มาช่วยเลี้ยงหลาน ยายไม่เอา อยากอยู่บ้าน และอยากอยู่กับลูก (มีศักดิ์เป็นลุงของลูกเรา) เราก็ไม่ได้อยากบังคับค่ะ 

ตอนนี้เรามาทำงาน ยายขอเดือนละ 12,000.- เราไม่ไหว ต่อยายขอเป็นเดือนละ 10,000 ได้ไหม ยายก็โอเค ตอนนี้เราทำงานได้ 6 เดือนแล้วค่ะ พอปรับตัวกับที่ทำงานได้แล้ว เราจึงอยากจะรับลูกมาอยู่ด้วยค่ะ (ตอนนี้ลูกอายุ 2 ขวบเต็ม) สถานรับเลี้ยงเด็กใกล้ที่ทำงานมีที่หนึ่งค่ะ ห่าง 1 กิโล

แต่ว่าเรากลับมาคิด จะรับลูกมาอยู่กับเราดีไหม เพราะว่าที่บ้านยาย เวลายายเลี้ยงลูก ยายพาลูกไปรู้จักคนนู้น คนนี้ (ยายพาเดินไปเม้าส์มอยบ้านนู่นที บ้านนี่ที ก็พาลูกไปด้วย) ลูกรู้จักยายแถวบ้านเยอะมาก ตาข้างบ้านจะพาลูกเราขี่รถมอไซต์ไปตลาดทุกวัน ไปทีต้องมีขนมติดมือมาตลอด และบางเดือนจะมีหลานข้างบ้านมาเล่นด้วย หลานข้างบ้านจะมาเดือนละประมาณ 2 ครั้ง ไม่ทุกอาทิตย์ เวลามาทีไร ลูกเรากรี๊ดดีใจ (ดีใจมากกก เหมือนมีเพื่อนมาเล่นด้วยแล้วดีใจ) และทุกวันเสาร์ ยายข้างบ้านจะขายขนมทอด ยายก็พาหลานไปช่วยขาย ไปนั่งดู ไปเล่นแถวนั้น 

คือเราคิดว่า เพราะสภาพแวดล้อมที่เจอคนเยอะ ๆ ทำให้ลูกเรามีพัฒนาการด้านการพูดเยอะขึ้น ร่าเริง แต่เราก็ดูผ่านกล้องวงจรปิดตอนอยู่ในบ้าน บางทีเห็นยายดูมือถือ คลิปในเฟส พวกหนังสะท้อนสังคมอะไรพวกนั้นอ่ะค่ะ ปกติยายชอบดูอยู่แล้ว เราเห็นยายดูมือถือแล้วก็ปล่อยให้ลูกเรานั่งเล่นอยู่ตรงนั้น ลูกเราถือของเล่นมาทำนองชวนยายให้เล่นด้วย ยายก็อืม ๆๆๆๆ แล้วยายก็ดูมือถือต่อ คือเราก็เข้าใจค่ะว่ายายเหนื่อย แกก็คงอยากมีเวลาของแกบ้าง เลี้ยงลูกเองเหนื่อยจริงค่ะ เราเข้าใจ บางครั้งเห็นลุงยื่นมือถือให้ลูกดูคลิปยูทูปพวกการ์ตูน ลูกนี่ดูตาเขม็งเลย เราซึ่งไม่เคยให้ลูกดูมือถือ หรือเล่นมือถือเมื่ออยู่กับลูกเลย เพราะเราคิดว่า เราเบื่อ เรายังมีทีวี มีมือถือ มีอินเตอร์เน็ต แต่ลูกไม่มีใคร ไม่มีอะไร นอกจากแม่ 

เราอยากจะรับลูกมาอยู่ด้วย ตอนเช้าเราไปส่งเนิส ตอนเย็นเราไปรับกลับ แบบนี้ เรากลัวว่าลูกเราจะไม่มีสังคมเพื่อนค่ะ คืออยู่แต่กับแม่ เจอแต่แม่ เราไม่มีเพื่อนบ้านค่ะ ไม่ได้สนิทอะไร คือกลับบ้านก็เตรียมปิดบ้านกันหมดแล้ว เราไม่ได้อยู่กับสามีค่ะ มีแพลนจะเลิกกับสามี (เรื่องนี้ขอไม่พูดต่อ) เราอยู่บ้านเช่าคนเดียว แต่ตรงนี้ปลอดภัยค่ะ มียาม รปภ.ทางเข้า

หากเราอยู่กับลูกสองคน จากแต่ก่อนที่ลูกเคยเจอคนเยอะๆ ไปบ้านยายนั่นที่ ยายนู่นที ไปตลาดกับตา ไปขายขนมกับยาย แล้วต้องมาอยู่กับแม่สองคน กลัวลูกจะเครียด กลัวลูกจะปรับตัวไม่ได้ 

เราอยากเลี้ยงลูกไปด้วย เลิกงานมีเวลาอยู่กับลูก เลี้ยงลูกเอง แบบนี้จะได้ไม่ไปโทษใครว่าเลี้ยงลูกไม่ดี (ยายไม่พาลูกเราแปรงฟันเลย ลูกเราไม่ยอมแปรง ยายก็ไม่แปรงให้) จากแต่ก่อนที่เราแปรงให้ลูกทุกวัน ลูกยอมแปรงโดยดี พอเราออกมาทำงาน กลับไปหาลูกเดือนละครั้ง ลูกไม่ยอมแปรง ไม่ชอบการแปรงฟัน ต่อต้าน ได้อย่างเสียอย่าง

เรากลัวว่าหากวันไหนเราไม่สบายขึ้นมา จะไม่มีคนพลัดมือช่วยดูลูก แต่เราก็อยากพาลูกไปวิ่งเล่นสนามเด็กเล่นทุกวันเหมือนแต่ก่อน

เราหาเวลากลับบ้าน ลางาน เพราะวันเกิดลูกครบ 2 ขวบ ลูกติดเรา ตาจะพาไปตลาดก็ไม่ไป จะอยู่กับแม่ จากแต่ก่อนให้ลุงอุ้ม ก็ไม่ให้อุ้ม จะอยู่กับแม่ จนยายข้างบ้านแซว "แหม พอแม่มานี่ลืมยายลืมตาเลยนะ ดูซิตา พวกเรามันหมาหัวเน่าแล้ว รอดูตอนแม่กลับเถอะ ไม่ต้องมาเรียกหายาย ๆ ๆ นะ เชอะ" เราพาลูกไปโลตัส ไปสนามเด็กเล่น ไปสนามหญ้า ไป 7-11 อาบน้ำให้ลูก แต่พอตอนนอน จะลูกต้องหายาย จะนอนกับยาย เรียกยาย ๆ และตอนนอนลูกจะงอแงทุกคืน บางคืนเหมือนฝันร้าย ก็ร้องไห้จ้า สักพักกล่อมจนหลับ เป็นอีก คืนหนึ่ง 3-4 รอบ แต่ไม่ได้เป็นทุกวัน แทบไม่ได้นอน (แต่จริง ๆ เป็นตั้งแต่เล็ก ๆ แล้วค่ะ)

ลูกสองขวบจึงชวนตายายแถวบ้านไปกินข้าวเย็น ซื้อเค้กไปด้วย ไปกินข้าวกัน จู่ๆ ตาก็พูดขึ้น "เนี่ย ไม่ต้องเอามันไปหรอก แถวนี้มีโรงเรียนเด็ก ให้มันเข้าที่นี่แหละ อยู่ตรงนี้แหละ ไม่ต้องรับไปหรอก" ตาคนนี้มีลูกสาวคนนึง แต่ลูกแกโสด ไม่มีครอบครัว พอมีลูกเรา เรารู้สึกตารักลูกเรา จากแต่ก่อนที่ตาจะขรึม ๆ เข้ม ๆ แต่เห็นลูกเราทุกวัน พาไปเล่นทุกวัน พอเราออกมาทำงาน ก็พาลูกเราขี่มอไซต์ไปตลาดทุกวัน ต้องซื้อกับข้าวติดมือมาให้ลูกเราทุกวัน ใช่ค่ะ ทุกวัน เป็นข้าวต้มบ้าง หมูปิ้งบ้าง หมูทอดบ้าง

ยายแถวบ้านก็พูด นี่ ให้เรียนแถวนี้แหละ รับไปยายก็เหงาน่าดู ไม่มีใครมาเรียกยาย ๆ ๆ ๆ

แต่ว่ายายที่ช่วยเลี้ยงไม่ได้พูดนะคะ คือเราดูก็รู้ว่ายายแกเหนื่อย แกคงไม่กล้าพูด พูดออกมาคงจะทำร้ายน้ำใจกันเกินไป "เมื่อไหร่จะมารับลูกแกไป" คงจะไม่ขนาดนั้น แต่คิดว่ายายก็คงคิด แต่ไม่พูดออกมา ยายก็อยากจะทำอะไรของแกไป แต่ต้องติดมาดูลูกให้

เราออกมาทำงานตอนลูกขวบครึ่ง ตอนนี้ลูกสองขวบแล้วค่ะ คิดอยากจะพาลูกมา แต่ก็กังวลหลาย ๆ อย่าง เพื่อน ๆ มีคำแนะนำไหมคะ (เคยปรึกษาสามี แต่สามีเขาไม่ได้เลี้ยงลูกเราตั้งแต่เกิด เขามาเป็นบางครั้ง เขาบอกแค่ว่าเอาลูกมาเนิสยังเล็กเกินไป แต่เราคิดถึงลูกมาก คิดถึงทุกวัน) 

หากจะจ้างพี่เลี้ยง กับส่งเนิส อันไหนจะโอเคกว่ากันคะ เราเอียงเอนไปทางเนิส ลูกน่าจะไม่สบายบ่อย (อ่านจากแม่ ๆ ในพันทิปที่ส่งลูกไปเนิส) ลูกไม่สบายคือที่สุด แล้วเราอยู่กับลุกสองคนแบบนี้จะดีไหมนะ

งานเราหยุดเสาร์-อาทิตย์และวันนักขัตฯค่ะ เข้า 9 เลิก 18
ใจจริงเราอยากกลับบ้านทุกอาทิตย์ค่ะ แต่บ้านเราอยู่นอกเมือง ต้องลำบากคนแถวนั้นไปรับ-ส่งบขส. ซึ่งไกลจากบ้านมาก

หากเรากลับบ้านวันเสาร์ นั่งรถบัส กว่าจะถึงประมาณ4-5ชม. ต้องให้คนแถวบ้านมารับที่บขส. วันอาทิตย์ก็ต้องกลับแล้ว ซึ่งไม่ได้อะไร หมดไปกับการนั่งรถ เราจึงหาเวลากลับเดือนละครั้ง แต่ก็ยังคิดถึงลูกมากอยู่ดี บางคืนนอนร้องไห้เพราะคิดถึงมากๆๆ

เราออกมาทำงานได้หกเดือนแล้ว ยังไม่มีเงินเก็บเลย จนเราคิดว่านี่เราตัดสินใจอะไรผิดพลาดไหม ออกมาทำงานเหมือนไม่ได้อะไร ควรกลับไปอยู่กับลุกดีไหม แต่อีกใจคือเราไม่ได้เพิ่งเงินสามีแล้ว ยืนด้วยตัวเอง เราไม่มีหนี้ แต่ยังไม่มีเงินเก็บ

เราคิด แต่ก่อนเราก็อุ้มท้องมาอาศัยที่บ้านยาย ก็มีแค่ลูกกับเรา เราทำตัวเราเอง เราอยู่กับลูกสองคน จะไปไหนก็ต้องไปกันสองคน สู้สิวะ จะกลัวอะไร แต่พอจะรับลุกมาอยู่ด้วย กลับกลัวต่าง ๆ นา ๆ เราคิดถึงลูกเป็นหลัก กลัวเขาจะปรับตัวไม่ได้ เเละหากมีกันแค่สองคนแม่ลูก หากวันหนึ่งเราไม่สบาย เข้าใจว่าหนักคูณสอง แต่เราก็เคยมาเเล้ว (แต่ตอนนั้นยังมียายที่คอยทำอาหารให้เราเเละลูก) แต่ครั้งนี้ต้องลุยเดียว จะคุ้มกับการนำลูกมาอยุ่ด้วยไหม

มันวนสับสนไปหมดเลยค่ะ ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ และมีแม่ ๆ คนไหนที่เลี้ยงลูกเองสองคนไหมคะ ขอบคุณทุกคำแนะนำนะคะ