รบกวนแนะนำวิธีรับมือกับความรู้สึกตัวหลังเลิกกับแฟนให้หน่อยนะคะ

เราเพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมา 6 ปีค่ะ เรารักกันมากๆ เขาเป็นคนบอกเลิกหลังจากวันครบรอบ 6 ปีของเรา 2 วัน วันนั้นเรากับเขาวิดีโอคอลคุยกันและพวกเราร้องไห้กันหนักมากๆ แต่พวกเราก็ยังพยายามฝืนยิ้มแล้วถามไถ่ชีวิตประจำวันกันเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น(เรากับเขาทำงานคนละที่ค่ะ เราอยู่ต่างจังหวัดเขาอยู่กรุงเทพฯ) แต่ไม่ว่าพวกเราจะฝืนยิ้มกันยังไงมันก็ร้องออกมาอยู่ดี เขารักเราแต่เขาไม่สามารถกลับมาคบกับเราได้ในตอนนี้ เช่นเดียวกันกับที่เราเองก็รักเขาแต่ต่างกันตรงที่เราไม่อยากแยกจากกันกับเขา เขาบอกว่าเราละเลยเขามากจนเกินไป เมื่อก่อนเขาบอกเราเสมอว่าเขาคิดภาพตอนที่มีเราไม่ออก แต่ตอนนี้เขามองออกแล้วว่าเขาสามารถอยู่โดยไม่มีเราได้ เขาเหนื่อยกับทุกอย่างทั้งการทำงานและเรา เขาต้องพยายามขี่รถมอเตอร์ไซต์มาหาเรา 80 กิโลเมตร พยายามหาวันหยุดเพื่อให้ได้เจอกัน(เราหยุดไม่ตรงกันค่ะ เขาหยุด ศ-ส เราหยุด อา.วันเดียว) ทนคิดถึงและรอคอยวันที่จะได้เจอกัน เขาอยากให้เราเข้าไปอยู่ในกรุงเทพ อยากอยู่ใกล้ๆกัน เราเองก็ต้องการแบบนั้นเหมือนกันจังให้ความหวังเขาเรื่อยมาว่าเราจะเข้าไปทำงานที่นั่นให้ได้แล้ววันหนึ่งเราเบื่อหน่ายกับชีวิต เราไม่อยากแม้กระทั่งไปทำงาน เขาเห็นเขาก็เริ่มน้อยใจ เพราะเขาเหนื่อยมากๆเลยนะกับการที่จะได้เจอกันแต่เขาก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้เจอเรา ในวันที่เราได้เจอหน้า พูดคุยกันจริงจัง เราบอกว่าเราเข้าใจเพราะเขาไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรออกมาง่ายๆแต่เราเสียใจ เขาจึงบอกกับเราว่าที่เขาต้องเลิกเพราะเขาเหนื่อย ฐานะทางบ้านเขาไม่มีพร้อมเหมือนกันกับเรา ถึงแม้ว่าเขาจะเหนื่อยกับงานมาแต่เขาเลือกที่จะทิ้งงานไม่ได้ เพราะเขามีครอบครัวที่จะต้องดูแล และพอเราเริ่มทำให้เขาเห็นว่าการมีเรามันก็ไม่ได้ต่างกับการไม่มี เขาสามารถอยู่คนเดียวได้แล้ว เราร้องไห้ไม่หยุดเลยค่ะตอนนั้น เพราะไม่ว่าจะพูดยังไงเขาก็ปฏิเสธอย่างเดียว จนเรารู้สึกว่าเขาสงสารเขาเลยให้เวลาเรา 1 ปี ในการเข้าไปทำงานที่ กรุงเทพฯ เราดีใจมาก เขากอดเราไว้แน่น แต่พอมองหน้าเขาแล้วเรารู้สึกสงสารเขา เลยถามเขาไปว่าถ้าเป็นแบบนั้นเขาจะอึดอัดไหม เขาก็ตอบมาว่าอึดอัด แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเขารักเราไม่อยากเห็นเราร้องไห้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รักเราเท่าเมื่อก่อนก็ตาม ในตอนนั้นเราคิดตามเขาแล้วก็ได้คำตอบเลยค่ะ ว่าเรารักเขาจริงๆ รักเขามากเกินกว่าจะทนเห็นเขาไม่มีความสุขได้ เราเลยได้แต่ยอมรับแล้วบอกเขาไปว่าเรายอมแล้ว เราเข้าใจว่าเขาไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรออกมาง่ายๆเขาต้องอดทนมากขนาดไหนเราเข้าใจดี พอเราพูดแบบนี้จากที่ตั้งแต่เจอหน้ากันเขาไม่เคยร้องไห้เลยเขาก็ร้องออกมา มันเลยทำให้เรารู้สึกว่าเขาน่าสงสาร เขาอดทนมันมาได้ยังไงแล้วมันต้องนานขนาดไหนถึงทำให้เขาร้องไห้ได้ เขากอดเราแล้วบอกว่าขอบคุณนะ ขอบคุณที่เข้าใจเขา สุดท้ายเราก็คือคนที่เห็นความสำคัญของเขาก่อนเสมอ วันนั้นตลอด 3 ชั่วโมง เขากอดเราที่ร้องไห้ไม่หยุดตลอด ในตอนนี้เราเองก็ต้องยอมรับว่าเราได้กลายเป็นเพื่อนกันไปแล้วแต่เราก็ยังเสียใจ เราอยากมองดูเขาเติบโตได้โดยไม่รู้สึกอะไรนอกจากความยินดี เราบอกเขาว่าเราจะทำให้เขามีความสุขที่สุด เราจะอยู่ข้างๆเขาไม่ว่าเราจะอยู่ในสถานะไหนก็ตาม เราเลยอยากถามทุกคนมีวิธีรับมือกับความรู้สึกของตัวเองยังไงคะ ให้มันผ่านไปได้ด้วยดี ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ