สวัสดีค่ะ นี่คือกระทู้เเรกของเรา เรื่องมีอยู่ว่า เราอยู่ม.4 มีเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่ม.2 ตั้งแต่สนิทใหม่ๆ เราก็ดูเข้ากันได้ดีนะคะ เพราตอนนั้นมันยังมีความเกรงใจกันอยู่ แต่พอเริ่มขึ้นมาม.3 เรารู้สึกว่าเค้าล้ำเส้นเรามากเกินไป เช่น ต้องการให้เราตอบแชทตลอดเวลา เรื่องเล็กๆน้อยก็ต้องโทรตลอด คือถ้าแชทคุยปกติเราไม่ว่านะคะ แต่นี่คือทุกๆ5นาทีเลยค่ะ เวลาเราตอบช้าหรือไม่ตอบก็จะโทรตาม ทั้งๆที่เรายุ่งอยู่ แต่ไอ้เรื่องนั้นก็ไม่เท่าไหร่ ช่วงปิดเทอม ม.3เราต้องย้ายบ้านเพราะพ่อกับแม่เราแยกทางกัน แต่เพื่อนคนนี้จะไม่ยอมให้เราย้าย แล้วก็จะมาคุยกับยายเราด้วย เราว่ามันเป็นเรื่องในครอบครัวอ่ะค่ะ ยังมีอีกหลายเหตุการณ์ คือตอนนั้นมีเพื่อนที่รู้จักแต่อยู่คนละห้องมาทักเราค่ะ เราก็ทักทายตามมารยาท แต่เพื่อนคนนี้ก็โกรธที่เราไปคุยกับเพื่อนห้องอื่น แถมยังบอกให้เราไม่ต้องไปคุยอีก กับคนอื่นก็เป็นนะคะ กับน้องสายรถเดียวกัน ก็จะชอบบอกว่าอย่าไปคุยกับมันนะ คือเราเริ่มอึดอัดอ่ะค่ะ เวลางอนหรือไม่พอใจอะไรเรา ก็จะเมิน ไม่สนใจ แล้วก็จะพูดประชด ที่ผ่านมาเราเป็นคนง้อตลอด เแล้วก็ชอบพูดคำพูดแรงๆใส่เรา เช่น เรานั่งกินข้าว ปกติเลยค่ะ เเล้วมันมีกลุ่มผู้ชายเดินผ่าน เพื่อนคนนี้ก็พูดว่า "นั่งกินข้าวอยู่ก็ยังจะอ่อยผู้ชายนะอ่ะ" เราปวดท้องประจำเดือนแล้วเราเดินไม่ได้ "อย่ามาสำออยได้มั้ย" หรือขอให้เราพาไปนั่นนี่ เราพาไปตลอดค่ะ ทั้งที่เราเองก็ไม่สดวก เราต้องขับมอไซกลับบ้านค่ำๆคนเดียว วันนั้นให้เราพาไปทำฟัน หมอนัดห้าโมงอ่ะค่ะ อีกทั้งบ้านก็อยู่ไกล เป็น20โล ขับมอไซไปคงกลับค่ำแน่ๆ เราเลยปฏิเสธไปค่ะ พอเราปฏิเสธเพื่อนก็พูดว่า พากูมาไม่ได้หรอ กูไม่มีคนพามาอ่ะ มันไม่ค่ำมากหรอก แล้วเราก็ใจอ่อนพามาเราต้องนั่งรอเกือบสองชม. ถึงบ้านเกือบสองทุ่ม
แล้วก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้แตกหักจนถึงวันนี้ค่ะ
คือเรามีแฟนนะคะ ปกติก่อนนอนเราจะคอลกับแฟน แต่เราจะโทรไปหาแฟนตอนที่เพื่อนคนนี้วางสาย เพราะมันจะโทรมาหาเราตลอดเวลา เรียกง่ายๆว่าคงเหงาอ่ะค่ะ วันนั้นเราโทรคุยกับแฟนตามปกติเลยค่ะ แต่เพื่อนโทรมาแล้วติดสาย เรารีบทักไปถามเลยค่ะว่ามีธุระไรรึป่าว มันตอบเชิงไม่พอใจ เราเลยวางสายแล้วรีบโทรกลับ แต่มันก็ตัดสายแล้วก็ไม่รับค่ะ แถมยังบอกว่า กูไม่มีอะไรจะคุย เราก็พยายามพูดว่า
เรา:ไม่พอใจอะไรกูรึป่าวงอนกูหรอ บอกกูตรงๆนะกูกลัวกูทำไรให้ไม่พอใจกูขอโทษนะ
เพื่อน:ไม่งอนหรอก กูไม่ใช่เด็กๆแล้ว กูไม่มีเรื่องคุยแล้ว
คือตอนนั้นเราก็คิดว่าเพื่อนคงเข้าใจค่ะ คิดว่าเพื่อนคงมีเหตุผลพอ วันต่อมาเรามาเรียนปกติค่ะ เราก็ทักทายเพื่อนคนนี้ตามปกติ แต่เพิ่อนไม่คุยกับเรา เมินทำเหมือนเราไม่มีตัวตน เราพยามเข้าไปหยอกเข้าไปคุยแต่มันก็พูดเชิงประชดประชัด แถมเวลาเราพูดอะไรขึ้น ก็จะพูดขัดเราตลอดเวลา จนตอนนั้นเราทนไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะเลยพูดใส่มันเลยว่า
เรา:ทำไมชอบทำร้ายตวามรู้สึกกูว่ะ ทำไมต้องชอบเมินกู ชอบพูดประชดกู มีไรไม่บอกกูดีๆ ไม่พอใจอะไรทำไมไม่บอก ทำไมต้องมาทำร้ายความรู้สึกกูด้วย กูอึดอัดนะ
เพื่อน:บอกตรงๆมันจะดีขึ้นตรงไหน ถ้ากูไม่ประชดแบบนี้กูไม่รู้หรอก
เราก็พยามขอโทษ ถ้าเราทำอะไรผิด แต่เพื่อนก็พูดกับเราว่า พอกูพูดความจริงก็รับไม่ได้ แล้วก็ยังจะมาอยากให้กูพูดตรงๆ แก้วที่มันแตกมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไง คำนี้มันแทงใจเรามากค่ะทั้งที่เราแคร์ความรู้สึกเพื่อนมาก แคร์จนลืมนึกถึงความรู้สึกตัวเองไปเลย ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเสียใจมาตลอด หลังจากวันนั้น เราตีตัวออกห่างเพื่อนเลย เราไ่ม่พูดไม่คุย แม้แต่หน้าเราก็ไม่อยากจะมอง หลังจากนั้นเพื่อนก็มาขอโทษเรานะคะ แล้วขอให้กลับไปเป็นแบบเดิม แต่เรารู้สึกไม่เหมือนเดิมแล้ว รู้สึกไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากพูด ไม่อยากคุย เหมือนมันจะเกลียดเพื่อนคนนั่นไปเลยค่ะ ไม่อยากกลับไปเป็นแบบนั้นแล้ว เราเหนื่อย เราสูญเสียความเป็นส่วนตัว สูญเสียความเป็นตัวเอง เรารู้สึกว่าออกมาจากตรงนั้นมันดีแล้ว เซฟใจตัวเองด้วย แบบนี้เราผิดมั้ยคะ เราจะดูใจร้ายกับเพื่อนไปรึป่าว
กระทู้เเรกนะคะผิดพลาดตรงไหนก็ขอโทษด้วย
เราผิดมั้ยที่ตีตัวออกห่างจากเพื่อนที่ทำร้ายความรู้สึกเรามาตลอด
แล้วก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้แตกหักจนถึงวันนี้ค่ะ
คือเรามีแฟนนะคะ ปกติก่อนนอนเราจะคอลกับแฟน แต่เราจะโทรไปหาแฟนตอนที่เพื่อนคนนี้วางสาย เพราะมันจะโทรมาหาเราตลอดเวลา เรียกง่ายๆว่าคงเหงาอ่ะค่ะ วันนั้นเราโทรคุยกับแฟนตามปกติเลยค่ะ แต่เพื่อนโทรมาแล้วติดสาย เรารีบทักไปถามเลยค่ะว่ามีธุระไรรึป่าว มันตอบเชิงไม่พอใจ เราเลยวางสายแล้วรีบโทรกลับ แต่มันก็ตัดสายแล้วก็ไม่รับค่ะ แถมยังบอกว่า กูไม่มีอะไรจะคุย เราก็พยายามพูดว่า
เรา:ไม่พอใจอะไรกูรึป่าวงอนกูหรอ บอกกูตรงๆนะกูกลัวกูทำไรให้ไม่พอใจกูขอโทษนะ
เพื่อน:ไม่งอนหรอก กูไม่ใช่เด็กๆแล้ว กูไม่มีเรื่องคุยแล้ว
คือตอนนั้นเราก็คิดว่าเพื่อนคงเข้าใจค่ะ คิดว่าเพื่อนคงมีเหตุผลพอ วันต่อมาเรามาเรียนปกติค่ะ เราก็ทักทายเพื่อนคนนี้ตามปกติ แต่เพิ่อนไม่คุยกับเรา เมินทำเหมือนเราไม่มีตัวตน เราพยามเข้าไปหยอกเข้าไปคุยแต่มันก็พูดเชิงประชดประชัด แถมเวลาเราพูดอะไรขึ้น ก็จะพูดขัดเราตลอดเวลา จนตอนนั้นเราทนไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะเลยพูดใส่มันเลยว่า
เรา:ทำไมชอบทำร้ายตวามรู้สึกกูว่ะ ทำไมต้องชอบเมินกู ชอบพูดประชดกู มีไรไม่บอกกูดีๆ ไม่พอใจอะไรทำไมไม่บอก ทำไมต้องมาทำร้ายความรู้สึกกูด้วย กูอึดอัดนะ
เพื่อน:บอกตรงๆมันจะดีขึ้นตรงไหน ถ้ากูไม่ประชดแบบนี้กูไม่รู้หรอก
เราก็พยามขอโทษ ถ้าเราทำอะไรผิด แต่เพื่อนก็พูดกับเราว่า พอกูพูดความจริงก็รับไม่ได้ แล้วก็ยังจะมาอยากให้กูพูดตรงๆ แก้วที่มันแตกมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไง คำนี้มันแทงใจเรามากค่ะทั้งที่เราแคร์ความรู้สึกเพื่อนมาก แคร์จนลืมนึกถึงความรู้สึกตัวเองไปเลย ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเสียใจมาตลอด หลังจากวันนั้น เราตีตัวออกห่างเพื่อนเลย เราไ่ม่พูดไม่คุย แม้แต่หน้าเราก็ไม่อยากจะมอง หลังจากนั้นเพื่อนก็มาขอโทษเรานะคะ แล้วขอให้กลับไปเป็นแบบเดิม แต่เรารู้สึกไม่เหมือนเดิมแล้ว รู้สึกไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากพูด ไม่อยากคุย เหมือนมันจะเกลียดเพื่อนคนนั่นไปเลยค่ะ ไม่อยากกลับไปเป็นแบบนั้นแล้ว เราเหนื่อย เราสูญเสียความเป็นส่วนตัว สูญเสียความเป็นตัวเอง เรารู้สึกว่าออกมาจากตรงนั้นมันดีแล้ว เซฟใจตัวเองด้วย แบบนี้เราผิดมั้ยคะ เราจะดูใจร้ายกับเพื่อนไปรึป่าว
กระทู้เเรกนะคะผิดพลาดตรงไหนก็ขอโทษด้วย