สวัสดีค่ะ ยาวหน่อยนะคะทุกคน แต่เราไม่ไหวกับครอบครัวเราแล้วจริงๆ อยากให้ทุกคนแลกเปลี่ยนความคิดเห็นหรือให้กำลังใจเราก็ได้ค่ะ
คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเราเป็นลูกคนสุดท้องค่ะ เป็นคนที่4 แต่เราไม่ได้รู้สึกว่าเค้ารักเรามากที่สุด ซึ่งเราไม่ได้ติดใจอะไรนะคะ เราไม่ได้ต้องการความรักจากครอบครัวมากขนาดนั้นอยู่แล้ว ตั้งแต่เด็กๆเราจะอยู่กับแม่แล้วก็พี่สาวค่ะ พ่อจะอยู่กทม. แต่เราก็ได้ย้ายไปอยู่กับพ่อตอนม.ต้นค่ะ คือเราไม่ได้สนิทกับครอบครัวเท่าไหร่ค่ะ ไม่ว่าจะอยู่กับใครก็ไม่ได้สนิทกับครอบครัว บ้านเราเป็นบ้านที่ไม่ค่อยได้มาเปิดใจคุยกันอะไรมากมายอยู่แล้ว เหมือนต่างคนต่างใช้ชีวิต ให้แค่เงินใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มากไม่น้อยค่ะ ปกติก็จะมีปัญหากับพี่สาวตลอดค่ะ ทะเลาะกันบ่อย พี่สาวจะเป็นคนดูแลเราซส่วนใหญ่ตอนที่อยู่กทม เพราะพ่อเราก็ไม่ได้มีเวลามาดูแลหรือพูดอะไรกับเรามากขนาดนั้นค่ะ ตอนเราม.ต้นกับม.ปลายเราค่อนข้างเกเรค่ะ เราไปกินเหล้ากับเพื่อนๆ กลับบ้านดึก ชอบออกไปข้างนอกกับเพื่อนบ่อยๆ แต่พ่อเราไม่เคยห้ามหรือว่าเราเลยนะคะ จะเป็นพี่สาวซะมากกว่าที่ชอบมาด่า5555 พอเราขึ้นปี1 ตอนแรกเราเข้ามหาลัยนึงที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงมากๆค่ะ แต่เราเรียนได้แค่เทอมเดียวเราก็ออกไปเรียนม.ที่ธรรมดากว่าม.เดิมแต่ไม่ได้แปลว่าไม่ดีค่ะ แค่อาจจะไม่ได้ดั่งใจพ่อเรา เราออกจากที่เดิมเพราะเราติดเกมค่ะ ไม่ได้กินเหล้าหรืออะไรทั้งนั้นเลย เรากลายเป็นเด็กติดเกมไปช่วงขณะนึงเลยค่ะ เราคิดว่าเค้าคงติดภาพว่าเราเป็นเด็กเกเรมั้งคะ เลยทำให้พี่ผลกับเราตอนปี1เป็นต้นมาไปเรื่อยๆเลยอะค่ะ พ่อให้เงินเราน้อยมากที่ไม่พอค่ากินค่าอยู่ 12,000 แต่ให้จ่ายค่าโทรศัพท์เอง ค่าห้อง ค่ากิน ค่าเดินทางทุกอย่าง เราเลยไปขอเค้าค่ะว่าขอเป็น 15,000 เค้าก็ให้นะคะ แต่ก็ด่ามาค่ะ แล้วคือมันจะไปพอได้ยังไงอะคะ คือที่บ้านเราไม่ได้จนค่ะ ฐานะโอเคดี แต่เค้าหวงเงินกับเรามาก ในพี่น้องทั้งหมดเค้าเป็นกับเราแค่คนเดียวเลยค่ะ แต่เราก็รอดมาได้อยู่ค่ะเพราะเรามีแฟน แฟนก็ซัพพอร์ตเราบ้าง ช่วยกันหาอะไรมาขายบ้าง จนรอดยันเรียนจบค่ะ แต่ที่แย่กว่านั้นคือเรายังไม่ทันเรียนจบดี พ่อก็เอาแต่พูดว่าเมื่อไหร่จะจบ จะได้ไม่ต้องให้เงินสักที จะได้ไม่ต้องจ่ายค่าเทอมสักที เรรู้สึกบั่นทอนมากค่ะ เหมือนเค้าไม่ได้ภูมิใจกับการเรียนจบของเราเลย เหมือนส่งๆให้จบ แล้วก็พูดทุกครั้งที่เรากลับมาบ้านว่าเมื่อไหร่จะจบ จบตอนไหนจะได้ไม่เสียเงิน เราร้องไห้แทบทุกวันค่ะ เพราะทุกอย่างนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับพี่เราเลย ยิ่งพอเรียนจบมาแล้ว เราไปทำงานที่เราถนัดที่เราชอบ เรามีความสุขมากค่ะ แบบมากจริงๆ แต่เราไม่ค่อยได้นอน และค่อนข้างปาร์ตี้บ่อย แต่เราแฮปปี้กับมันดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ23 เราก็โตพอสมควร มีงานทำก็โอเค แต่เราก็โดนที่บ้านเอาอีกค่ะ ว่าลาออกมั้ยงานแบบนี้ คือที่เราไปทำคืองานออกกองถ่ายอะค่ะ เราแฮปปี้มาก แต่เค้าเอาแต่พูดให้เราลาออก โอเคเราก็ออกค่ะ จะได้หยุดพูดกัน พอออกเราก็อยากพักพอดีค่ะ เพราะตอนเราทำงานเราเหนื่อยมากจริงๆ อยากพักผ่อนยาวๆสักหน่อย เพราะเราเรียนจบมา เราไม่มีพักแก้ปเยียร์เลยค่ะ เรียนจบยังไม่ทันรับปริญญา เหมือนเรียนจบวันนี้พรุ่งนี้เราทำงานเลย เราอยากพักค่ะ พอพักได้สามเดือน เค้าก็ไล่ให้เราไปหาอะไรทำ เค้าไม่ถามเราเลยนะคะว่าเรามีเงินมั้ย เราเป็นยังไงบ้าง ความรู้สึกเราเป็นยังไง ไม่มีเลยค่ะ ข้าวจะหาให้กินก็ไม่มี เค้าก็มาบอกให้เรามาช่วยงานที่บ้าน โอเคเราก็ยอมค่ะเพราะเค้ามาพูดแนวกดดัน แต่พอเรามาทำ เราโคตรไม่มีความสุขค่ะ เค้ากดดันเราทุกอย่าง เราต้องอยู่เฝ้าร้าน แต่พี่เราทุกคนทำออฟฟิศของพ่อเข้าออกเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ถ้าเป็นเรา จะไปไหนก็ตั้งคำถาม ยอดขายไม่ดีก็หาว่าเราไม่ทำอะไร ทั้งๆที่ไม่มีใครมาสอนงานอะไรเราเลยค่ะ ชีวิตที่ผ่านๆมาของเรา เรามีความสุขได้พราะเพื่อนอย่างเดียวเลยค่ะ เราโชคดีที่เพื่อนเราค่อนข้างดีและอยู่ข้างๆเราตลอดที่เราอยู่กับครอบครัวแบบนี้ เราค่อนข้างtoxic บางทีก็คิดว่าไม่อยู่บนโลกนี้
ยังสบายกว่าเลย เราคิดว่าเราอยากย้ายออกไปอยู่คนเดียวค่ะ เรากำลังหาวิธีเก็บเงินให้เร็วที่สุดอยู่ แนะนำเราได้นะคะ ฝากเป็นกำลังใจให้เราหน่อยนะคะ ขอบคุณค่า
ไม่ได้เป็นที่รักของคนในบ้านสักเท่าไหร่ค่ะ
คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเราเป็นลูกคนสุดท้องค่ะ เป็นคนที่4 แต่เราไม่ได้รู้สึกว่าเค้ารักเรามากที่สุด ซึ่งเราไม่ได้ติดใจอะไรนะคะ เราไม่ได้ต้องการความรักจากครอบครัวมากขนาดนั้นอยู่แล้ว ตั้งแต่เด็กๆเราจะอยู่กับแม่แล้วก็พี่สาวค่ะ พ่อจะอยู่กทม. แต่เราก็ได้ย้ายไปอยู่กับพ่อตอนม.ต้นค่ะ คือเราไม่ได้สนิทกับครอบครัวเท่าไหร่ค่ะ ไม่ว่าจะอยู่กับใครก็ไม่ได้สนิทกับครอบครัว บ้านเราเป็นบ้านที่ไม่ค่อยได้มาเปิดใจคุยกันอะไรมากมายอยู่แล้ว เหมือนต่างคนต่างใช้ชีวิต ให้แค่เงินใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มากไม่น้อยค่ะ ปกติก็จะมีปัญหากับพี่สาวตลอดค่ะ ทะเลาะกันบ่อย พี่สาวจะเป็นคนดูแลเราซส่วนใหญ่ตอนที่อยู่กทม เพราะพ่อเราก็ไม่ได้มีเวลามาดูแลหรือพูดอะไรกับเรามากขนาดนั้นค่ะ ตอนเราม.ต้นกับม.ปลายเราค่อนข้างเกเรค่ะ เราไปกินเหล้ากับเพื่อนๆ กลับบ้านดึก ชอบออกไปข้างนอกกับเพื่อนบ่อยๆ แต่พ่อเราไม่เคยห้ามหรือว่าเราเลยนะคะ จะเป็นพี่สาวซะมากกว่าที่ชอบมาด่า5555 พอเราขึ้นปี1 ตอนแรกเราเข้ามหาลัยนึงที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงมากๆค่ะ แต่เราเรียนได้แค่เทอมเดียวเราก็ออกไปเรียนม.ที่ธรรมดากว่าม.เดิมแต่ไม่ได้แปลว่าไม่ดีค่ะ แค่อาจจะไม่ได้ดั่งใจพ่อเรา เราออกจากที่เดิมเพราะเราติดเกมค่ะ ไม่ได้กินเหล้าหรืออะไรทั้งนั้นเลย เรากลายเป็นเด็กติดเกมไปช่วงขณะนึงเลยค่ะ เราคิดว่าเค้าคงติดภาพว่าเราเป็นเด็กเกเรมั้งคะ เลยทำให้พี่ผลกับเราตอนปี1เป็นต้นมาไปเรื่อยๆเลยอะค่ะ พ่อให้เงินเราน้อยมากที่ไม่พอค่ากินค่าอยู่ 12,000 แต่ให้จ่ายค่าโทรศัพท์เอง ค่าห้อง ค่ากิน ค่าเดินทางทุกอย่าง เราเลยไปขอเค้าค่ะว่าขอเป็น 15,000 เค้าก็ให้นะคะ แต่ก็ด่ามาค่ะ แล้วคือมันจะไปพอได้ยังไงอะคะ คือที่บ้านเราไม่ได้จนค่ะ ฐานะโอเคดี แต่เค้าหวงเงินกับเรามาก ในพี่น้องทั้งหมดเค้าเป็นกับเราแค่คนเดียวเลยค่ะ แต่เราก็รอดมาได้อยู่ค่ะเพราะเรามีแฟน แฟนก็ซัพพอร์ตเราบ้าง ช่วยกันหาอะไรมาขายบ้าง จนรอดยันเรียนจบค่ะ แต่ที่แย่กว่านั้นคือเรายังไม่ทันเรียนจบดี พ่อก็เอาแต่พูดว่าเมื่อไหร่จะจบ จะได้ไม่ต้องให้เงินสักที จะได้ไม่ต้องจ่ายค่าเทอมสักที เรรู้สึกบั่นทอนมากค่ะ เหมือนเค้าไม่ได้ภูมิใจกับการเรียนจบของเราเลย เหมือนส่งๆให้จบ แล้วก็พูดทุกครั้งที่เรากลับมาบ้านว่าเมื่อไหร่จะจบ จบตอนไหนจะได้ไม่เสียเงิน เราร้องไห้แทบทุกวันค่ะ เพราะทุกอย่างนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับพี่เราเลย ยิ่งพอเรียนจบมาแล้ว เราไปทำงานที่เราถนัดที่เราชอบ เรามีความสุขมากค่ะ แบบมากจริงๆ แต่เราไม่ค่อยได้นอน และค่อนข้างปาร์ตี้บ่อย แต่เราแฮปปี้กับมันดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ23 เราก็โตพอสมควร มีงานทำก็โอเค แต่เราก็โดนที่บ้านเอาอีกค่ะ ว่าลาออกมั้ยงานแบบนี้ คือที่เราไปทำคืองานออกกองถ่ายอะค่ะ เราแฮปปี้มาก แต่เค้าเอาแต่พูดให้เราลาออก โอเคเราก็ออกค่ะ จะได้หยุดพูดกัน พอออกเราก็อยากพักพอดีค่ะ เพราะตอนเราทำงานเราเหนื่อยมากจริงๆ อยากพักผ่อนยาวๆสักหน่อย เพราะเราเรียนจบมา เราไม่มีพักแก้ปเยียร์เลยค่ะ เรียนจบยังไม่ทันรับปริญญา เหมือนเรียนจบวันนี้พรุ่งนี้เราทำงานเลย เราอยากพักค่ะ พอพักได้สามเดือน เค้าก็ไล่ให้เราไปหาอะไรทำ เค้าไม่ถามเราเลยนะคะว่าเรามีเงินมั้ย เราเป็นยังไงบ้าง ความรู้สึกเราเป็นยังไง ไม่มีเลยค่ะ ข้าวจะหาให้กินก็ไม่มี เค้าก็มาบอกให้เรามาช่วยงานที่บ้าน โอเคเราก็ยอมค่ะเพราะเค้ามาพูดแนวกดดัน แต่พอเรามาทำ เราโคตรไม่มีความสุขค่ะ เค้ากดดันเราทุกอย่าง เราต้องอยู่เฝ้าร้าน แต่พี่เราทุกคนทำออฟฟิศของพ่อเข้าออกเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ถ้าเป็นเรา จะไปไหนก็ตั้งคำถาม ยอดขายไม่ดีก็หาว่าเราไม่ทำอะไร ทั้งๆที่ไม่มีใครมาสอนงานอะไรเราเลยค่ะ ชีวิตที่ผ่านๆมาของเรา เรามีความสุขได้พราะเพื่อนอย่างเดียวเลยค่ะ เราโชคดีที่เพื่อนเราค่อนข้างดีและอยู่ข้างๆเราตลอดที่เราอยู่กับครอบครัวแบบนี้ เราค่อนข้างtoxic บางทีก็คิดว่าไม่อยู่บนโลกนี้