เรื่องปัญหาส่วนรวมในบ้าน
เกริ่นก่อนว่าเราเป็นคนทำทุกอย่างในบ้าน งานบ้านอะไรทำเองทุกอย่าง
พี่เราเป็นคนไม่เคยทำอะไรเลยสักอย่างในบ้าน แค่ของตัวเองก็นานๆทำที ซึ่งเราไม่เข้าไปยุ่งอยู่แล้ว
เอาจริงๆเราก็หงุดหงิดนะ ทำพึ่งเสร็จ เดี๋ยวรก เดี๋ยวสกปรก ของเก็บไม่เป็นที่ ซื้อของมาพวกลังกระดาษก็โยนๆไม่เคยพับเก็บ ซองจดหมายก็ทิ้งวางไม่เป็นที่ทาง เสื้อผ้ากองไว้ไม่เก็บ สบู่อาบน้ำ ยาสีฟัน หมดแล้วไม่ทิ้งกองไว้ ง่ายๆเลยตื่นมานอนอยู่บนเตียวงเล่นมือถืออย่างเดียวจบไปวันๆ หนักไปกว่านั้นห้องน้ำที่รองนั่งชอบเอาเท้าขึ้นไปนั่งทำภารกิจ แล้วก็ไม่เคยเช็คเข้าไปทีไรต้องมีรอยเท้าทุกครั้ง มันหงุดหงิดทุกครั้ง เรื่องในบ้านมันคือส่วนรวมที่มีปัญหาเยอะกว่านี้จิปาทะ ขยะก็ไม่ทิ้ง ของทิ้งไว้ตู้เย็นขึ้นราเน่าก็เยอะ เราพูดไปแล้วก็ก็เหมือนเดิมเรื่องในบ้านที่เป็นส่วนรวม（หลังจากทะเลาะกันเราก็มารู้ว่าไอที่เราบ่นๆเรื่องในบ้าน พี่คิดว่าเราเรื่องเยอะ ตัวปัญหา และมันก็คิดว่าเรื่องในบ้านไม่ได้ขอให้ทำจะมาเรื่องเยอะกับมันทำไม）
จนเราก็ไม่พูดทำเองก็ได้วะ ตัดความรำคาญ จนวันนึงมีปัญหาเรื่องเสียงในบ้าน คือเราลงเรียนเอาไว้ทุกเย็นเวลาเดิมๆก็จะมาเรียน เรียนประมาณเดือนนิดๆ
เปิดลำโพงเรียน แล้วพี่ก็เปิดเพลงตอนที่เราเรียน เราพูดอยู่หลายครั้งว่าให้เสียงเบาหน่อย เราก็บอกว่าเบาหน่อย พี่ก็ไม่ยอมมันก็เถียงว่ามันไม่ได้อยากเรียนด้วย ทนมานานแล้ว เราก็เอ้าคนเราก็ต้องพูดกันมั้ย ให้เสียงเบา ใส่หูฟังอะไรก็ว่าไป แต่พี่มันความคิดว่า เธอเปิดได้ฉันก็เปิดได้เหมือนกัน โดยไม่คิดว่าอีกคนก็เรียนหนังสือ ซึ่งเราก็โอเคเสียงดังไปเบาให้ หลังจากนั้นก็ใส่หูฟังให้ แต่เราก็เป็นคนที่กิจวัตรเปิดดูยูทูปเหมือนดูทีวี เราก็เปิดปกติใช้เสียงเบาลงมาแล้วพี่ก็ไม่ยอมบอกจะให้เบาเหมือนตอนนอนหรือใส่หูฟังไปเลย เราก็รู้สึกว่าทำไมอยู่ด้วยกันมันจะอะไรขนาดนี้ เพราะเรื่องอื่นๆเราก็หยวนๆให้พี่ตลอด เรามีปัญหาเรื่องนอนหลับ ข้างบ้านทำงานโรงขวดทั้งวันทั้งคืน เราก็บอกโรงงานข้างบ้านเค้าก็มาทำบุผนังให้ แต่เราก็ยังได้ยินพวกเสียงลมต่างๆจากเครื่องจักร เราก็ควักเงินซื้อหน้าต่างกันเสียงเองแก้ปัญหาด้วยตัวเอง แต่มันก็ยังมีปัญหาอีกคือพี่นอนดึกเปิดเพลง เวลาเรานอนก็อยากนอนเงียบๆเพราะมีปัญหาจริงๆ มันไม่ใช่ก่อนนอน เรามีปัญหาตื่นกลางดึกอยู่บ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งที่เราปิดไฟนอนเราก็จะพูดกับพี่ว่าให้เบาเสียงหน่อยทุกครั้ง พี่ไม่เคยมีความคิดที่จะลดเสียงให้เราเลย พอเราพูดพี่เบาให้เราก็หยวนให้ทุกครั้ง ซึ่งมันน่าจะเป็นมารยาทของการอยู่ด้วยกัน แต่กลับกันพี่กับคิดว่าพอเราบอกให้เบา พี่ก็เบาให้ เอามาเป็นเรื่องอ้างเสียงที่เราเปิดว่า ต้องเปิดให้ได้เหมือนตอนนอนเท่านั้น ซึ่งเราเป็นคนไม่ได้อยู่กับที่ตลอดเวลา เพราะเป็นคนทำนั้นนี่ในบ้านแล้วกลับมาดู ถ้าให้เบาขนาดนั้นเราไม่ได้ยิน จะให้ใส่หูฟังตลอดเวลามันคือบ้านที่อยากจะใช้ชีวิต แต่พี่ก็ไม่ยอมจะให้ตามพี่ ห้ามมีเสียงเลย 100% พี่บอกว่าถ้าเราเปิดมันก็จะเปิดเสียงตอนเรานอน ซึ่งเราคิดว่าไม่มีเหตุผล เอาเรื่องปัญหาเรามาเล่นแบบนี้ เราไม่โอเคและรุ้สึกไม่กลางสำหรับเราเลย คือเราก็เปิดเบาให้แต่ไม่ใช่เบาจนเราไม่ได้ยิน เรารู้สึกว่าเราก็ถอยมาให้แล้ว เพราะแต่ก่อนเราเปิดเสียงดังจริงเพราะมันก็ไม่ได้มีปัญหาพี่ไม่เคยพูดเลยสักครั้ง จนเราก็รู้สึกน้อยใจว่าทำไมเป็นพี่น้องกันไม่หยวนๆให้กันเลย ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอะทำไมต้องสุดโต่งขนาดนี้ เราก็ทนพี่ในหลายๆสิ่งกับเรื่องนี้เรื่องเดียวทำไมถึงอีโก้สูงขนาดนี้ สุดท้ายเราก็ต้องยอมทำตามที่พี่ต้องการ แล้วพี่ก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิม ไม่ได้แก้ไขอะไรสักอย่างเพราะคิดว่าเรื่องส่วนรวมไม่ได้ขอให้ทำ สุดท้ายเราก็ต้องอยู่ร่วมกับคนแบบนี้ที่เราก็ต้องหงิดหงิดกับเรื่องอื่นๆต่อไปพูดก็ไม่ได้ แล้วทำไมเค้าไม่มองเรื่องตัวเองว่าเป็นปัญหาบ้าง ทำไมการใช้ชีวิตร่วมกันจะอยู่ตรงกลางไม่ได้เลยหรอ น้อยใจจริงๆ
ทะเลาะกับพี่น้องในบ้าน
เกริ่นก่อนว่าเราเป็นคนทำทุกอย่างในบ้าน งานบ้านอะไรทำเองทุกอย่าง
พี่เราเป็นคนไม่เคยทำอะไรเลยสักอย่างในบ้าน แค่ของตัวเองก็นานๆทำที ซึ่งเราไม่เข้าไปยุ่งอยู่แล้ว
เอาจริงๆเราก็หงุดหงิดนะ ทำพึ่งเสร็จ เดี๋ยวรก เดี๋ยวสกปรก ของเก็บไม่เป็นที่ ซื้อของมาพวกลังกระดาษก็โยนๆไม่เคยพับเก็บ ซองจดหมายก็ทิ้งวางไม่เป็นที่ทาง เสื้อผ้ากองไว้ไม่เก็บ สบู่อาบน้ำ ยาสีฟัน หมดแล้วไม่ทิ้งกองไว้ ง่ายๆเลยตื่นมานอนอยู่บนเตียวงเล่นมือถืออย่างเดียวจบไปวันๆ หนักไปกว่านั้นห้องน้ำที่รองนั่งชอบเอาเท้าขึ้นไปนั่งทำภารกิจ แล้วก็ไม่เคยเช็คเข้าไปทีไรต้องมีรอยเท้าทุกครั้ง มันหงุดหงิดทุกครั้ง เรื่องในบ้านมันคือส่วนรวมที่มีปัญหาเยอะกว่านี้จิปาทะ ขยะก็ไม่ทิ้ง ของทิ้งไว้ตู้เย็นขึ้นราเน่าก็เยอะ เราพูดไปแล้วก็ก็เหมือนเดิมเรื่องในบ้านที่เป็นส่วนรวม（หลังจากทะเลาะกันเราก็มารู้ว่าไอที่เราบ่นๆเรื่องในบ้าน พี่คิดว่าเราเรื่องเยอะ ตัวปัญหา และมันก็คิดว่าเรื่องในบ้านไม่ได้ขอให้ทำจะมาเรื่องเยอะกับมันทำไม）
จนเราก็ไม่พูดทำเองก็ได้วะ ตัดความรำคาญ จนวันนึงมีปัญหาเรื่องเสียงในบ้าน คือเราลงเรียนเอาไว้ทุกเย็นเวลาเดิมๆก็จะมาเรียน เรียนประมาณเดือนนิดๆ
เปิดลำโพงเรียน แล้วพี่ก็เปิดเพลงตอนที่เราเรียน เราพูดอยู่หลายครั้งว่าให้เสียงเบาหน่อย เราก็บอกว่าเบาหน่อย พี่ก็ไม่ยอมมันก็เถียงว่ามันไม่ได้อยากเรียนด้วย ทนมานานแล้ว เราก็เอ้าคนเราก็ต้องพูดกันมั้ย ให้เสียงเบา ใส่หูฟังอะไรก็ว่าไป แต่พี่มันความคิดว่า เธอเปิดได้ฉันก็เปิดได้เหมือนกัน โดยไม่คิดว่าอีกคนก็เรียนหนังสือ ซึ่งเราก็โอเคเสียงดังไปเบาให้ หลังจากนั้นก็ใส่หูฟังให้ แต่เราก็เป็นคนที่กิจวัตรเปิดดูยูทูปเหมือนดูทีวี เราก็เปิดปกติใช้เสียงเบาลงมาแล้วพี่ก็ไม่ยอมบอกจะให้เบาเหมือนตอนนอนหรือใส่หูฟังไปเลย เราก็รู้สึกว่าทำไมอยู่ด้วยกันมันจะอะไรขนาดนี้ เพราะเรื่องอื่นๆเราก็หยวนๆให้พี่ตลอด เรามีปัญหาเรื่องนอนหลับ ข้างบ้านทำงานโรงขวดทั้งวันทั้งคืน เราก็บอกโรงงานข้างบ้านเค้าก็มาทำบุผนังให้ แต่เราก็ยังได้ยินพวกเสียงลมต่างๆจากเครื่องจักร เราก็ควักเงินซื้อหน้าต่างกันเสียงเองแก้ปัญหาด้วยตัวเอง แต่มันก็ยังมีปัญหาอีกคือพี่นอนดึกเปิดเพลง เวลาเรานอนก็อยากนอนเงียบๆเพราะมีปัญหาจริงๆ มันไม่ใช่ก่อนนอน เรามีปัญหาตื่นกลางดึกอยู่บ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งที่เราปิดไฟนอนเราก็จะพูดกับพี่ว่าให้เบาเสียงหน่อยทุกครั้ง พี่ไม่เคยมีความคิดที่จะลดเสียงให้เราเลย พอเราพูดพี่เบาให้เราก็หยวนให้ทุกครั้ง ซึ่งมันน่าจะเป็นมารยาทของการอยู่ด้วยกัน แต่กลับกันพี่กับคิดว่าพอเราบอกให้เบา พี่ก็เบาให้ เอามาเป็นเรื่องอ้างเสียงที่เราเปิดว่า ต้องเปิดให้ได้เหมือนตอนนอนเท่านั้น ซึ่งเราเป็นคนไม่ได้อยู่กับที่ตลอดเวลา เพราะเป็นคนทำนั้นนี่ในบ้านแล้วกลับมาดู ถ้าให้เบาขนาดนั้นเราไม่ได้ยิน จะให้ใส่หูฟังตลอดเวลามันคือบ้านที่อยากจะใช้ชีวิต แต่พี่ก็ไม่ยอมจะให้ตามพี่ ห้ามมีเสียงเลย 100% พี่บอกว่าถ้าเราเปิดมันก็จะเปิดเสียงตอนเรานอน ซึ่งเราคิดว่าไม่มีเหตุผล เอาเรื่องปัญหาเรามาเล่นแบบนี้ เราไม่โอเคและรุ้สึกไม่กลางสำหรับเราเลย คือเราก็เปิดเบาให้แต่ไม่ใช่เบาจนเราไม่ได้ยิน เรารู้สึกว่าเราก็ถอยมาให้แล้ว เพราะแต่ก่อนเราเปิดเสียงดังจริงเพราะมันก็ไม่ได้มีปัญหาพี่ไม่เคยพูดเลยสักครั้ง จนเราก็รู้สึกน้อยใจว่าทำไมเป็นพี่น้องกันไม่หยวนๆให้กันเลย ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอะทำไมต้องสุดโต่งขนาดนี้ เราก็ทนพี่ในหลายๆสิ่งกับเรื่องนี้เรื่องเดียวทำไมถึงอีโก้สูงขนาดนี้ สุดท้ายเราก็ต้องยอมทำตามที่พี่ต้องการ แล้วพี่ก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิม ไม่ได้แก้ไขอะไรสักอย่างเพราะคิดว่าเรื่องส่วนรวมไม่ได้ขอให้ทำ สุดท้ายเราก็ต้องอยู่ร่วมกับคนแบบนี้ที่เราก็ต้องหงิดหงิดกับเรื่องอื่นๆต่อไปพูดก็ไม่ได้ แล้วทำไมเค้าไม่มองเรื่องตัวเองว่าเป็นปัญหาบ้าง ทำไมการใช้ชีวิตร่วมกันจะอยู่ตรงกลางไม่ได้เลยหรอ น้อยใจจริงๆ