สวัสดีค่ะ เราเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะเครียดมาก คนในครอบครัวเราไม่มีใครเป็นที่พึ่งได้เลย มีแม่ก็เหมือนไม่มี ส่วนพ่อก็เสียไปนานแล้วค่ะ
เราอายุ 14 เรียนอยู่ภาคอีสานค่ะ เรามีอาการซึมเศร้ามานานหลายปีแล้ว แต่ไม่มีใครพาเราไปหาหมอ เราเองก็ไม่กล้าไปเอง อยากมีคนรับฟังเราบ้าง แต่คนในครอบครัวที่อยู่ด้วยกัน กลับไม่มีใครรับฟังความเจ็บปวดของเราเลย เราตั้งใจเรียนมาก พักหลังๆมาแทบไม่ขาดเลย เพราะอยากให้แม่เห็นค่าของเราบ้างว่าเอ้อ เราอ่ะเรียนได้เกรดดี คะแนนสอบท็อป แต่ผลปรากฏออกมาตรงกันข้าม แม่เมินเฉยต่อเรา เรามีน้องสาวคนนึงกับพี่ชายสามคน แต่ปัจจุบันอยู่กับแม่น้องแล้วก็พ่อเลี้ยง แม่รักแต่น้องกับพ่อเลี้ยง เวลามีอะไรผิดแม่ก็โทษเราไว้ก่อน แม้ในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ แม่ไม่เคยไว้ใจเราเลย เราแทบไม่สนิทกับแม่ เพราะวันนึง คุยกันไม่ถึงสามคำ คุยกันแม่ยังไม่มองหน้าเราเลยค่ะ แต่กับน้อง แม่ทั้งกอด ทั้งหอม หยอกล้อ แม่ทำเหมือนเราไม่ใช่ลูกในใส้เลย เราเหนื่อย เมื่อวาน เราก็พึ่งเลิกกับแฟนไป เรารักคนนี้มากๆ แต่เขาไม่ได้ชอบเราจริงๆ เขาแค่ชอบหน้าตาของเรา เราเหนื่อยมาก เราแทบนอนไม่หลับ ทุกครั้งที่หลับตา ตื่นมาเราภาวนาให้เป็นแชทเขาทักมาขอคืนดี ทั้งเมื่อวานและวันนี้ เรานอนกลางวันไม่หลับเลย เพราะเรามัวคิดถึงแต่เขา เราทำใจไม่ได้ เรารู้สึกดีกับเขามากๆ เราได้แต่คิดว่า ถ้าเรากับเขาคบกันไปนานๆ จนแต่งงานกัน มันจะมีความสุขขนาดไหน เพราะทุกครั้งที่เราได้คุยกับเขา เราลืมเรื่องแย่ๆในชีวิตไปหมดเลยค่ะ เขาทำให้เราอยากมีชีวิตต่อ ทำให้ทุกเช้าที่ตื่นมาเป็นเช้าที่สดใส ไม่หม่นหมอง แต่เราเลิกกับเขาแล้วค่ะ ชีวิตเราตอนนี้ไม่มีอะไรดีเลย คนที่รักก็ทิ้ง แถมวันนี้ แม่ก็บ่นเราเรื่องอาบน้ำช้า ทั้งๆที่เราหรือไม่อาบมันก็ไม่เกี่ยวกับแมเลย ไม่อาบวันนี้พรุ่งนี้เช้าค่อยตื่นมาอาบก็ได้ แต่แม่เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง เรารู้ว่าถ้าเถียงไป ต้องโดนแม่เกลียดแน่ๆ แบบนั้น เราคงไม่อยากใช้ชีวิตอยู่ต่อ เพราะแค่นี้ แม่ก็ไม่ชอบหน้าเรามากพอแล้ว พอเอาทุกเรื่องมารวมกัน ทำไมชีวิตหนูถึงไม่มีความสุขเลยคะ ทั้งๆที่หนูพยายามมากแทบตาย แต่สุดท้ายหนูก็ผิดหวังเหมือนเดิม อยู่โรงเรียน เพื่อนก็คอยแต่จะลอกงานไม่ถามซักคำเกี่ยวกับชีวิตหนู บางที เขาอาจจะเห็นแค่ผลประโยชน์ที่ได้จากหนู แต่ไม่เคยสนใจความรู้สึกหนูเลย บางที หนูก็อยากจะกินยาแล้วให้สมองพังตายไปเฉยๆ ไม่ต้องมาคิดเรื่องแย่ๆที่เจอในแต่ละวันให้ปวดหัว t-t
ทำไมคนรู้จักต้องใจร้ายกับเราด้วย
เราอายุ 14 เรียนอยู่ภาคอีสานค่ะ เรามีอาการซึมเศร้ามานานหลายปีแล้ว แต่ไม่มีใครพาเราไปหาหมอ เราเองก็ไม่กล้าไปเอง อยากมีคนรับฟังเราบ้าง แต่คนในครอบครัวที่อยู่ด้วยกัน กลับไม่มีใครรับฟังความเจ็บปวดของเราเลย เราตั้งใจเรียนมาก พักหลังๆมาแทบไม่ขาดเลย เพราะอยากให้แม่เห็นค่าของเราบ้างว่าเอ้อ เราอ่ะเรียนได้เกรดดี คะแนนสอบท็อป แต่ผลปรากฏออกมาตรงกันข้าม แม่เมินเฉยต่อเรา เรามีน้องสาวคนนึงกับพี่ชายสามคน แต่ปัจจุบันอยู่กับแม่น้องแล้วก็พ่อเลี้ยง แม่รักแต่น้องกับพ่อเลี้ยง เวลามีอะไรผิดแม่ก็โทษเราไว้ก่อน แม้ในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ แม่ไม่เคยไว้ใจเราเลย เราแทบไม่สนิทกับแม่ เพราะวันนึง คุยกันไม่ถึงสามคำ คุยกันแม่ยังไม่มองหน้าเราเลยค่ะ แต่กับน้อง แม่ทั้งกอด ทั้งหอม หยอกล้อ แม่ทำเหมือนเราไม่ใช่ลูกในใส้เลย เราเหนื่อย เมื่อวาน เราก็พึ่งเลิกกับแฟนไป เรารักคนนี้มากๆ แต่เขาไม่ได้ชอบเราจริงๆ เขาแค่ชอบหน้าตาของเรา เราเหนื่อยมาก เราแทบนอนไม่หลับ ทุกครั้งที่หลับตา ตื่นมาเราภาวนาให้เป็นแชทเขาทักมาขอคืนดี ทั้งเมื่อวานและวันนี้ เรานอนกลางวันไม่หลับเลย เพราะเรามัวคิดถึงแต่เขา เราทำใจไม่ได้ เรารู้สึกดีกับเขามากๆ เราได้แต่คิดว่า ถ้าเรากับเขาคบกันไปนานๆ จนแต่งงานกัน มันจะมีความสุขขนาดไหน เพราะทุกครั้งที่เราได้คุยกับเขา เราลืมเรื่องแย่ๆในชีวิตไปหมดเลยค่ะ เขาทำให้เราอยากมีชีวิตต่อ ทำให้ทุกเช้าที่ตื่นมาเป็นเช้าที่สดใส ไม่หม่นหมอง แต่เราเลิกกับเขาแล้วค่ะ ชีวิตเราตอนนี้ไม่มีอะไรดีเลย คนที่รักก็ทิ้ง แถมวันนี้ แม่ก็บ่นเราเรื่องอาบน้ำช้า ทั้งๆที่เราหรือไม่อาบมันก็ไม่เกี่ยวกับแมเลย ไม่อาบวันนี้พรุ่งนี้เช้าค่อยตื่นมาอาบก็ได้ แต่แม่เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง เรารู้ว่าถ้าเถียงไป ต้องโดนแม่เกลียดแน่ๆ แบบนั้น เราคงไม่อยากใช้ชีวิตอยู่ต่อ เพราะแค่นี้ แม่ก็ไม่ชอบหน้าเรามากพอแล้ว พอเอาทุกเรื่องมารวมกัน ทำไมชีวิตหนูถึงไม่มีความสุขเลยคะ ทั้งๆที่หนูพยายามมากแทบตาย แต่สุดท้ายหนูก็ผิดหวังเหมือนเดิม อยู่โรงเรียน เพื่อนก็คอยแต่จะลอกงานไม่ถามซักคำเกี่ยวกับชีวิตหนู บางที เขาอาจจะเห็นแค่ผลประโยชน์ที่ได้จากหนู แต่ไม่เคยสนใจความรู้สึกหนูเลย บางที หนูก็อยากจะกินยาแล้วให้สมองพังตายไปเฉยๆ ไม่ต้องมาคิดเรื่องแย่ๆที่เจอในแต่ละวันให้ปวดหัว t-t