คือผมออกตัวก่อนว่าผมเป็นผู้ชายที่รักผู้ชายด้วยกัน (LGBTQ) เรียนอยู่มหาวิทยาลัยแห่งนึงใน กทม.นะครับ พอดีทางมหาลัยมีจัดโครงการพัฒนาโรงเรียนที่ห่างไกลและทุรกันดาร และจังหวัดที่จะพาไปคือแม่ฮ่องสอนโดยมีการจัดโครงการนี้ 2 เดือน มีคนไปทริปนี้ 30 กว่าคนเท่านันก็เฉพาะห้องผมเท่านั้น
วันที่ได้เดินทางไปถึงนั้นก็มีคณะน้องๆ ชาวกะเหรี่ยงมาต้อนรับและมีพิธีกรรมการต้อนรับของพวกเค้า และผมก็ได้มีโอกาสได้เจอน้องคนนึงคือผมมองคร้งแรกก็ชอบเลย เพราะเค้าตรงสเปกผมมาก ๆ ขาว น่ารัก และที่สำคัญคือน้องเค้าก็มองผมนะครับ ผ่านไปสักระยะผมเองก็อ่อยเค้านะ 555 ก็จะจีบแหละครับ และในที่สุดก็จีบติดและได้มีการพาไปเที่ยวบ้านของน้องเค้า ลืมบอกไปว่าน้องเค้าอ่อนกว่าผมแค่2 ปี ก็ไม่ห่างกันมากนัก ตลอดทริปนี้ผมกับน้องเค้าก็ได้เจอกันทุกวันแหละครับเพราะโรงเรียนที่มาพัฒนาก็โรงเรียนของน้องเค้านั่นแหละ การพูดคุยกันมีเข้าใจกันบ้างไม่เข้าใจกันบ้าง ด้วยน้องเค้าพูดภาษากะเหรี่ยงใส่ผมเยอะมาก พูดไทยไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่ แต่ก็จีบกันติด 555 ก็ยัง งง ๆ เหมือนกัน
แต่ปัญหาคือ ตอนนี้ผมกลับมาอยู่กรุงเทพแล้ว และก็ยังติดต่อกันอยู่เรื่อย ๆ คุยกันทุกวัน เพราะคิดถึง 555 แต่น้องเค้าดูจะสงสัยอะไรเยอะจริง ๆ เยอะมาก ๆ กับไลฟ์สไตล์ที่ผมอยู่ที่กรุงเทพฯ เค้าก็เป็นเด็กกะเหรี่ยงที่บ้านไม่รวยเท่าไหร่ เลยไม่เคยไปไหนมาไหนแม้กระทั่งกรุงเทพฯ เวลาผมเปิดกล้องคุยกะเค้าเวลาไปไหนมาไหน เค้าจะดูสงสัยและมีคำถามมากมาย
มาหลังๆ เริ่มสื่อสารกันลำบากละ ผมเองก็พยายามจะฝึกอ่าน เขียน ภาษากะเหรี่ยงนะครับ เพราะอยากคบกันนาน ๆ ส่วนน้องเค้าก็ฝึกพูดไทยกับผมทุกวัน าแต่เวลามีปัญหาทะเลาะกัน ผมพยายามอธิบายแล้วเค้าเหมือนไม่เข้าใจและงอนไปกันใหญ่ คือเราไม่รู้จะอธิบายยังไงกับปัญหาบางอย่างที่เรากะเค้าการดำรงชีวิตมันต่างกัน ยกตัวอย่างเรื่องนึง คือผมเลิกเรียนค่อนข้างเย็นและกว่าจะกลับหอก็สองทุ่มบ้าง สามทุ่มบ้าง เค้าก็จะงอนและเราก็อธิบายไปว่าเราไม่ได้ไปไหนนอกลู่นอกทาง เค้าก็ไม่เข้าใจ
ผมเลยอยากฝึกภาษาเค้าให้เก่งๆ และจะได้สื่อสารกันได้รู้เรื่องมากว่านี้นะครับ เพราะคนนี้ผมรักเค้านะ
คบกับแฟนที่เป็นชาวกะเหรี่ยงแม่ฮ่องสอน สื่อสารกันไม่ค่อยเข้าใจทำยังไงดีละครับ
วันที่ได้เดินทางไปถึงนั้นก็มีคณะน้องๆ ชาวกะเหรี่ยงมาต้อนรับและมีพิธีกรรมการต้อนรับของพวกเค้า และผมก็ได้มีโอกาสได้เจอน้องคนนึงคือผมมองคร้งแรกก็ชอบเลย เพราะเค้าตรงสเปกผมมาก ๆ ขาว น่ารัก และที่สำคัญคือน้องเค้าก็มองผมนะครับ ผ่านไปสักระยะผมเองก็อ่อยเค้านะ 555 ก็จะจีบแหละครับ และในที่สุดก็จีบติดและได้มีการพาไปเที่ยวบ้านของน้องเค้า ลืมบอกไปว่าน้องเค้าอ่อนกว่าผมแค่2 ปี ก็ไม่ห่างกันมากนัก ตลอดทริปนี้ผมกับน้องเค้าก็ได้เจอกันทุกวันแหละครับเพราะโรงเรียนที่มาพัฒนาก็โรงเรียนของน้องเค้านั่นแหละ การพูดคุยกันมีเข้าใจกันบ้างไม่เข้าใจกันบ้าง ด้วยน้องเค้าพูดภาษากะเหรี่ยงใส่ผมเยอะมาก พูดไทยไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่ แต่ก็จีบกันติด 555 ก็ยัง งง ๆ เหมือนกัน
แต่ปัญหาคือ ตอนนี้ผมกลับมาอยู่กรุงเทพแล้ว และก็ยังติดต่อกันอยู่เรื่อย ๆ คุยกันทุกวัน เพราะคิดถึง 555 แต่น้องเค้าดูจะสงสัยอะไรเยอะจริง ๆ เยอะมาก ๆ กับไลฟ์สไตล์ที่ผมอยู่ที่กรุงเทพฯ เค้าก็เป็นเด็กกะเหรี่ยงที่บ้านไม่รวยเท่าไหร่ เลยไม่เคยไปไหนมาไหนแม้กระทั่งกรุงเทพฯ เวลาผมเปิดกล้องคุยกะเค้าเวลาไปไหนมาไหน เค้าจะดูสงสัยและมีคำถามมากมาย
มาหลังๆ เริ่มสื่อสารกันลำบากละ ผมเองก็พยายามจะฝึกอ่าน เขียน ภาษากะเหรี่ยงนะครับ เพราะอยากคบกันนาน ๆ ส่วนน้องเค้าก็ฝึกพูดไทยกับผมทุกวัน าแต่เวลามีปัญหาทะเลาะกัน ผมพยายามอธิบายแล้วเค้าเหมือนไม่เข้าใจและงอนไปกันใหญ่ คือเราไม่รู้จะอธิบายยังไงกับปัญหาบางอย่างที่เรากะเค้าการดำรงชีวิตมันต่างกัน ยกตัวอย่างเรื่องนึง คือผมเลิกเรียนค่อนข้างเย็นและกว่าจะกลับหอก็สองทุ่มบ้าง สามทุ่มบ้าง เค้าก็จะงอนและเราก็อธิบายไปว่าเราไม่ได้ไปไหนนอกลู่นอกทาง เค้าก็ไม่เข้าใจ
ผมเลยอยากฝึกภาษาเค้าให้เก่งๆ และจะได้สื่อสารกันได้รู้เรื่องมากว่านี้นะครับ เพราะคนนี้ผมรักเค้านะ