สวัสดีครับผมคือเด็ก ม.2 ธรรมดาที่เหมือนคนทั่วไปเข้าเรื่องเลยนะครับ ผมรู้สึกแปลกๆกับเพื่อนคนนึงตอนป3ไม่รุ้ว่าคืออะไรแล้วผมก็ไม่ได้ใส่ใจจนโตสักระดับนึงเลยรู้ว่ามันคือความรัก เป็นรักแรกเลยจนวันสอบวันสุดท้ายของป5ผมบอกชอบเขาแต่เขาบอกว่ามีแฟนอยู่แล้วในตอนนั้นผมก็บอกว่าไม่เป็นไรแค่อยากบอกเฉยๆที่บอกตอนนั้นเพราะว่าคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วจะได้ไม่เจ็บ แต่ป6ของผมมันนรกมากผมยังเจอเขาอยู่คนละห้องทำให้ผมเข้าใจเลยรักข้างเดียวเป็นยังไงผมเจอเขาทักเขาเขาไม่ตอบทำเป็นผมไม่มีตัวตนพอทักไปถามเขาก็ไม่ได้ตอบผมว่าทำไม จนจบป6 ผมก็คิดว่าดีแล้วไม่ได้เจอกันสรุปคือแย่มากๆพอกันเลยไม่ได้เจอยิ่งคิดมากตัดใจไปได้ช่วงนึงจนเขาลงสตอรี่ผมก็คิดถึงวันเก่าๆแปปๆก็หายแต่ช่วง3-4เดือนที่แล้วเขากลับมาหาเพื่อนเขาเขามาเจอกับผมผมทำตัวไม่ถูกแค่พูดด้วยยังไม่มองหน้าเพราะผมคิดว่า แล้วไงถึงเราจะคุยดีอะไรดีเราก็ไม่ได้อยู่จุดนั้นอยู่แล้วนิ ทีนี้ประมาณ1-2วันก่อนผมจะตั้งกระทู้นี้เขาลงสตอรี่เห็นหน้าตัวเองมาผมเห็นทีแทบล้มทั้งยืนเหมือนวันเก่าๆมันย้อนกลับมาทีผมจุกเลยหลังจากนั้นผมเลยคิดถึงเขาไม่หยุดไม่รุ้ว่าทำไงดีตอนนี้ทำได้แค่ปิดกั้นเขาไปก่อนไม่ให้มันคิดถึงกว่าเดิม มันจะเคยคิดนะครับว่าทำไมตรงๆนั้นที่เขามีความสุขกับใครบางคนไม่ใช่เราทำไมว่ะ แต่เรื่องจริงผมก็ได้แค่นี้แหละครับเขาก็รักกันไปส่วนผมมันก็แค่เศษดินที่เขาผ่านไปโดยที่ไม่เคยสนใจด้วยซ้ำ ผมว่ามันแย่กว่าการที่คบแล้วเลิกนะครับเพราะถ้าคบคือเคยรักกันแต่รักเขาข้างเดียวเนี่ยเขาไม่เคยจะสนจะรักด้วยซ้ำปีช่วงหลังๆนี้1-2ปีนี้ผมก็ทักไปเพื่อให้ผมหายคิดถึงหน่อยตอนแรกเขาตอบดีมากเป็นกำลังใจในการตื่นมาอ่านแชตเลยแต่หลังๆเขาไม่ตอบผมเลย ถ้าเอาจริงๆผมมันแย่เองแหละ คิดว่าผมมีแฟนแล้วมีผชคนอื่นมาคุยกับแฟนผมผมก็คิดว่าไอนั้นมมันเลวมากแต่พอเป็นกลับตัวเองมันจุกทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองช้าแถมยังมาขวางเขารักกันแต่ผมก็พูดไม่ออกเหมือนกันสรุปคือผมอยากระบายและขอคำแนะนำให้เลิกคิดถึงเขาหน่อยครับ เป็นกระทู้ครั้งแรกด้วยผิดพลาดอะไรขอโทษด้วยนะครับ