แม่บังคับให้เราเรียนในสิ่งที่เราไม่ชอบ

ค่ะ ตามหัวข้อเลยเนาะเราขอแม่ไปเรียนต่อที่เทคนิคแล้วแกถามว่าจะไปสายไหนเราบอกไม่ช่างกลก็ช่างยนต์ตอนนั้นแกคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่นะแล้วแกก็ขำบอกว่ามันเป็นงานของผู้ชายทั้งๆที่ผู้หญิงก็มีที่เรียนสองสายนี้แต่มันเป็นส่วนน้อยที่จะเรียนตอนแรกกะว่าจะไปสายการบัญชี แต่เราไม่เก่งคณิตกับวิทย์ แกบังคับเราให้เรียนต่อม.4 จบแล้วให้ไปเรียนต่อที่มหาลัยแต่เราไม่อยากไปมหาลัยเราอยากไปเทคนิคความฝันของเรา เราตัดสินใจว่าเราจะหักอกแม่ นี่คือชีวิตของเราไม่ใช่ชีวิตของท่านจะมาบังคับกันไม่ได้มาบังคับให้เราเป็นผู้ดีแต่เราไม่ ยังไงก็ไม่เป็น กลับมาจากร.ร ก็เหนื่อยแล้วกลับมายังต้องมาเรียนภาษาอังกฤษกับน้าสาวอีกเพราะเราเป็นคนที่สนใจเรื่องของฝรั่งชอบภาษาอังกฤษสนใจต่างประเทศ มันก็เหนื่อยกลับมายังจะมาโดนแม่บังคับให้เรียนในสิ่งที่เราไม่ชอบอีกเราอึดอัดใจมากตอนนั้นก็เลยโวยวายใส่แม่ไปแม่ก็บอกแหนะยาวแล้วๆ แต่เราก็สวนกลับไปอีกจนแกเงียบ อยากรู้จริงๆทำไมผู้ใหญ่พ่อแม่สมัยนี้ถึงชอบบังคับกับการเรียนของลูกจังเลย ฝากถึงพ่อแม่ที่ชอบบังคับลูกตัวเองเรียนในสิ่งที่ลูกไม่อยากเรียนนะ ปล่อยเค้าเถอะชีวิตเค้าไม่ใช่ชีวิตเรารู้ว่าเป็นห่วงแอบหวงลูกตัวเองบ้างแต่นั่นชีวิตเค้าไม่ใช่ชีวิตเราปล่อยเถอะอย่ามีความสุขบนความทุกข์ของลูกตัวเองคนเรามันเลือกเกิดไม่ได้ว่าเราเกิดมาแล้วเราจะต้องมีบุคลิกแบบนี้นะมันไม่ใช่ยอมรับในสิ่งที่ลูกตัวเองเป็นมันไม่ได้เท่นะมีความสุขบนความทุกข์ของลูกตัวเองอ่ะแล้วคุณอย่ามาเสียใจทีหลังเมื่อเค้าหักอกคุณแล้วเค้าทำตามความฝันของตัวเองได้แล้วทั้งๆที่ตอนนั้นคุณก็บังคับเค้าให้เรียนในสิ่งที่เค้าไม่ชอบเมื่อเค้าสำเร็จในเวลานั้นเค้าบางคนเค้าไม่หวนกลับมาหาครอบครัวเค้าเลยหนีไปเฉยๆสร้างชีวิตใหม่ไม่กลับมาหาคุณตัดการติดต่อทุกอย่าง คุณระวังไว้นะมันจะเป็นปมในใจชีวิตวัยรุ่นมีแค่ชั่วคราวมันจะเสี่ยงก็ปล่อยให้มันเสี่ยงสิวัยรุ่นเป็นวัยที่สนุกที่สุดให้ความสุขเค้าเถอะคุณต้องหาข้อมูลแล้วเข้าใจลูกนะถึงวัยทำงานเพื่อนที่เคยรักมากที่สุดก็หายไม่สนุกเหมือนตอนเป็นวัยรุ่นระวังตัวคุณไว้นะระวังไว้ให้ดีๆบังคับเค้ามากสักวันคุณจะโดนเค้าหักอก แล้วมันเป็นงี้อ่ะก็จะไปอ่ะทำไมชีวิตหนิไม่ใช่ชีวิตคุณทำไมถึงตัดสินใจคนอื่นที่ภายนอกหล่ะ?สมองคุณคิดได้แค่นี้หรอคุณรู้บ้างมั้ยวัยรุ่นส่วนมากคำดูถูกและคำด่าคำบูลลี่จากปากของคุณที่คุณพูดใส่เค้าไปเค้าจะเก็บไว้ใจเสมอแต่เค้าเลือกที่จะไม่พูดถึงเค้าจะมีความสุขกับคุณแล้วความในใจที่คุณพูดใส่เค้าไปมันนึกถึงแล้วมันเจ็บมันไม่สามารถลบล้างได้พอถึงเวลาของเค้า เค้านึกถึงคำพูดของคุณเวลานั้นคุณจะโดนเค้าหักอก เราไม่รู้สึกผิดนะที่ด่าโวยวายแม่ไปบาปก็บาปเถอะเราชั่วอยู่แล้ววัดแทบไม่เข้แล้วเราก็จะไม่ขอโทษด้วยที่พูดอย่างงั้นใส่แม่โวยวายแม่ต่อหน้าเพื่อนของแม่ ไม่ขอโทษค่ะไม่รู้สึกผิดนี่ชีวิตเราไม่ใช่ชีวิตคุณอย่ามาบังคับ บังคับได้บังคับมาสิแต่ถึงเวลาของเราแล้วจำใส่สมองไว้เลยนะอย่าฝันว่าจะได้สิ่งตอบแทน หลังจากนั้นคือเราไม่คุยกับแม่เลยนางชวนคุยนะแต่ไม่คุยไม่มองหน้าแล้วมองไม่ติด คิดว่าไงคะถึงเวลาเราแล้วให้อภัยดีมั้ยเผื่อตอนนั้นใจจะเปลี่ยน?