เพื่อนรักทิ้งจนไม่เหลือใครทำยังไงดี

ผมตังแต่เด็กจนโตโดนทิ้งมาตลอดจนเป็นป้มพอมาตั้งแต่ตอนป.4 ผมไม่เคยเปิดใจให้ใครมาอยู่ด้วยเลย ไม่เปิดใจให้ใครมาสนิท แต่กับบางคนก็แอบลังเลน่ะว่าเปิดดีไหมว่ะ สุดท้ายเกือบเปิดแต่ก็โดนทิ้งก่อน แต่มันก็ยังจุกอยู่ดี จนไม่เปิดใจเลย พอขึ้นมัธยมมาก็คิดเลยว่าจะอยู่คนเดียว ไม่ต้องแคร์ใคร ไม่ต้องมีใครมาแคร์เรา อยู่มั่วๆ ผมก็ไปไหนมาไหนคนเดียว อยู่คนเดียว ไม่เคยเหงาเลยน่ะ สบายใจด้วยซ้ำ จนมีเพื่อนคนหนึ่งมันแคร์ผมมากๆเอาใจใส่ชิปHาย ตอนนั้นก็ไม่ได้ยอมน่ะแค่ลังเลว่าเปิดใจดีมั้ย แต่มันก็ยังเอาใจใส่อยู่แบบนั้นเรื่อยๆ ขนาดตอนเพื่อนคนอื่นชวนไปดูหนังมันยังชวนผม พอชวนผม แล้วผมไม่ไปเพราะไม่ว่างจริงๆ วันนั้นก็เลยจบแค่นั้นพอมาวันต่อมามันทักมาต่อดูหนังไหม พอถามมัน เอ้าแล้วยังไม่ไปหรอ มันบอกยัง สุดท้ายก็ไปกับมัน ตอนนั้นเริ่มเปิดใจนิดหนึ่งล่ะมั้งครับ พออยู่ รร มันตามมาอยู่กับผมตลอดเลย สุดท้ายก็ยอมเปิดใจให้ ติดมันงอมแง่ม เลยมันอบอุ่นมากครับนี่ยอมรับเลยน่ะใครเป็นแฟนมันโครตโชคดี ขนาดเพื่อนยังดูแลดีขนาดนี้ แล้วแฟนจะขนาดไหน จนเกิดปัญหาเรื่องเพื่อนคนที่สาม มันเอาเพื่อนคนที่3เข้ามาจากอยู่เป็นคู่กลายเป็นกลุ่ม พอมีคนที่สามอยู่ด้วยผมโดนทิ้งตลอด มันเอาใจผมน้อยลง ผมน้อยใจอยู่อย่างนั้นจนไม่คุยกับมัน มันก็ง้อจนสุดท้ายมันพอ แล้วพอไปคุยกับมัน มันก็ยิ้มคุยปกติ แต่ผมต้องยอมอยู่กันสามคน มันไม่ค่อยแคร์ผมเลยเวลาอยู่แบบนี่ จนผมลากคนที่สามมาบ้าง มันก็ไม่ต่างจากผมหรอกน้อยใจเหมือนกัน หนักกว่าผมอีก ตรงที่ว่าเศร้าอย่างกับคนอกหัก
จะร้องให้อยู่ตลอด จนผมคิดว่ามันเข้าใจผมล่ะมังเลยหยุด มันก็หยุดน่ะ สุดท้ายพอกลับไปอยู่คู่มันไม่เหมือนเดิมอ่ะครับ
ตรงที่ว่าจะทำไรก็เกรงใจไปหมด ไม่กล้าคุย พอผมถามคำถามมันก็แค่ตอบให้จบประโยคไม่ต่ออะไรเลย ไปหามันที่ห้อง(ลืมบอกเราอยู่กันคนล่ะห้องกัน)มันไม่เหมือนเมื่อก่อนตรงที่ว่าพอไปหาเมื่อก่อนมันมาผมเลย แต่ตอนนี้มันไปอยู่กับแก๊งค์ตลอด ก็เข้าใจแหละว่ามันก็เกรงใจผม เพราะผมก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน สุดท้ายวนไปแบบนี้ ผมก็น้อยใจตลอดเลยแหละ เราไปหาเขา เขาไปยิ้มหัวเราะกับคนอื่นส่วนเราปล่อยเหงา ผมก็เลยเอาคนในแกงค์1คนลงไปหาไรกินด้วย ตอนนั้นก็คือทิ้งมันนั้นแหละ พอมันทำมั้งโอ้โครตจุก จุกแบบเชี่ยๆ มัน ก็วนลูบแบบนี้เรื่อยๆ จนพอชวนมันไปไหน มันไปบอกเหอะ ไปก่อน จากเมื่อก่อน ชวนก็ไปเลย ไม่ก็ถ้าชวน ก็บอกแปปเดียว มันทำให้ผมรู้ว่าไม่มีผมตรงนั้นมันก็อยู่ได้ แต่ตัวเลือกว่าเวลาไปไหน ตัวตัวเลือกของผมตอยนี้ มันมีแค่ว่า รอเขา หรือว่า รอเขาให้เขาทิ้ง เพราะมันไม่เคยลงก่อนผมเลย มันกลัวผมเจ็บเลยยอมเจ็บแทนมั้งน่ะ จนบ้างทีอึดอัดเหมือนกันน่ะ ที่เขาทำแบบนี้อ่ะ แต่สมมุติมันเสียผม มันยังมีเพื่อนคนอื่นอยู่ แต่ผมนี้สิ เสียมัน ไม่เหลือใครแล้ว ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยไว้ใจ รักใคร ขนาดนี้มาก่อน
ทุกอย่างเกิดเพราะความงี่เง่าของผมนั้นแหละ ไม่รู้แล้ว่าต้องทำยังไง