เรามีเพื่อนคนนึง(นามสมมติว่านิว)ที่ตอนม.ต้นเราสนิทกันมาก ตอนนั้นนิวจะเป็นคนที่มั่นใจในระดับนึงเลยค่ะ ถึงแม้ว่าบางครั้งนิวจะโดนคนอิจฉามาแซะมาด่ายังไง นิวก็รู้สึกเฟลๆอยู่บ้างแต่พอเราและเพื่อนๆคนอื่นคอยพูดปลุกความมั่นใจให้ นิวก็กลับมามั่นใจเหมือนเดิม แต่ตั้งแต่ขึ้นม.4 มา ด้วยความที่เราอยู่กันคนละห้องทำให้ได้เจอกันได้แค่ช่วงเช้า กลางวัน และจะได้อยู่ด้วยกันทั้งวันแค่ตอนที่มีกิจกรรมที่รร.(นานๆทีจะมีกิจกรรม) เพราะแบบนี้เราจึงมีความสนิทน้อยลงด้วย ตอนเทอม1นิวก็เริ่มขาดความมั่นใจเพราะมีเพื่อนในห้องชอบพูดว่านิวน่ากลัว ด้วยความที่นิวเป็นคนตัวสูง ผิวออกไปทางเข้มๆ หุ่นดี หน้าตาคมสวย นิวก็บอกเรานะคะว่าคนพวกนั้นเขาพูดหยอกๆ แต่ก็นั้นแหละค่ะมันไม่ตลกเลย ช่วงนั้นนิวก็เริ่มมาพูดกับเราและเพื่อนๆประมาณว่า "ว่ากูน่ากลัวไหม" "หน้ากูเบี้ยวมาก" "ถ่ายรูปกล้องหลังแล้วหน้าเบี้ยวมากเลย" เป็นประโยคที่ซ้ำไปซ้ำมา แต่ไม่ได้พูดบ่อยมาก เรากับเพื่อนๆก็ตอบไป อธิบายเรื่องหน้าเบี้ยว ภาพจากกล้องหลังกล้องหน้า พูดชมเพื่อนกันไปบลาๆ พอเปิดเทอม 2 มาได้2อาทิตย์ นิวก็ถามเรื่องหน้าตาตัวเองตลอดทุกครั้งที่เจอกัน ตอนเช้า กลางวันถามซ้ำๆบ่อยกว่าตอนเทอม1อีก ประโยคเดิมๆ "หน้ากูเบี้ยวไหม" "กรามกูใหญ่ไหม" หน้ากูบวมไหม" "กูอ้วนขึ้นไหม" "ว่ารูปจากกล้องหน้าหรือกล้องหลังเหมือนกูตัวจริง" ซึ่งเรากับเพื่อนคนอื่นเริ่มรู้สึกไม่ไหวกันแล้วค่ะ เราเลยเคลียร์กันวันนี้เลย นิวพูดมาประมาณว่า "อยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองแต้เหมือนจะยิ่งแย่ลงกว่าเดิม หน้าเบี้ยวปากเบี้ยว คนมองกูเหมือนกล้องหลังแล้วภาพจากกล้องหลังหน้ากูเ-ี้ยมาก" "ที่กูถามบ่อยๆเพราะกูไม่มั่นใจ แต่ไม่ได้จะทำให้อึดอัดกันนะ กูไม่รู้ว่าต้องทำไง เพราะเรื่องหน้าตาสำคัญกับกูมาก" "กูไม่อยากศัลยกรรมเพราะกลัวคนบอกว่าไม่ธรรมชาติ" ซึ่งมันก็คุยกันไม่ค่อยจะเคลียร์เท่าไรเลยค่ะ เพราะเวลาหมดก่อน เราก็ไม่รู้จะเอายังไงเหมือนกันค่ะ นิวขาดความมั่นใจมาก เราพูดอะไรไปเขาเหมือนจะฟังผ่านเฉยๆ มีคนที่ชมนิว ไม่ได้มีแค่พวกเราด้วยซ้ำ พี่ๆที่รู้จักเขาก็บอกว่าไอน้องคนนี้หน้าคมสวยนะ ครูก็บอกว่าไปเป็นนางแบบ นางงามได้เลยนะ ซึ่งนิวเขาเลือกฟังแต่คนที่บอกว่า นิวหน้ากลัว นิว หน้าใหญ่ กรามใหญ่ เราไม่อยากจะคุยต่อแล้วด้วยค่ะ ท้อกันมากๆ เราอยากจะตีตัวออกห่างแต่เราก็สงสารเขา แต่แบบเราก็อึดอัดเหมือนกัน เราอึดอัดทั้งวันจนไม่อยากจะทำอะไรเลย มันรู้สึกแย่ไปหมด เราควรทำยังไงดีคะ