คือเรื่องแม่อยู่ว่า ปกติครอบครัวเราก็มีความสุขดี อยู่กัน4คน มีพ่อแม่เรา และพี่ชาย ตอนเด็กเราโคตรมีพ่อเป็นไอดอล เป็นคนที่ใจถึงพึ่งได้ คือโคตรน่านับถือแถมยังใจดี รักครอบครัว แม่ก็เป็นคนขยัน ทุกอย่างเหมือนจะดี เราเป็นเด็กสดใสร่าเริง พี่ชายก็เป็นนักกีฬาโรงเรียนที่ดังมาก ชีวิตเหมือนจะดี จนกระทั่งเราอายุ14 ตอนนั้นกำลังจะขึ้นม.2 พี่เรากำลังจะต่อม.4 ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นทำให้พี่ชายเราเสียชีวิต ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง พี่ชายเป็นเหมือยทุกอย่างของเราเลย เป็นคนที่สอนในสิ่งที่ไม่รู้ และสอนให้เราเข้มแข็งอย่ายอมคน พอไม่มีพี่ เราก็เสียสุขภาพจิตไปหนักมากช่วงนั้น ซึมไปเลยก็ว่าได้ กินข้าวแค่วันละมื้อ กินก็คือฝืนสุดแล้ว ไม่ออกไปไหน ขดตัวอยู่แบบนั้น จนผ่านไป เพื่อนเริ่มพาไปเปิดหูเปิดตาก็เริ่มโอเคขึ้น จนกระทั่งพ่อกับแม่เลิกกัน เพราะพ่อมีคนอื่น ซึ่งเป็นคนที่เราก็รู้จักกันกับคนๆนั้น มันแย่มากนะ เราเสียศูนย์ไปเลย และตอนที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันก็มีการลงไม้ลงมือ พ่อใช้ความรุนแรงกับแม่ ตอนนั้นเราปกป้องแม่สุดชีวิตเลย เราร้องไห้หนักมากและตะโกนใส่พ่อ ว่าไม่สงสารหนูบ้างหรอ แค่นี้มันยังแย่ไม่พออีกหรือไง เราเป็นคนเกลียดการทำร้ายร่างกายที่สุด มาเจอแบบนี้เราดิ่งไปเลย คือเพิ่งจะฟื้นตัวจากเหตุการณ์เสียพี่ไปได้ไม่นานก็ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีก เราไม่ไหวจริงๆ และแล้วพ่อกับแม่ก็เลิกกัน แต่พ่อก็ยังมารังควานอยู่บ้าง เพราะเรื่องเงินๆทองๆ มันน่าหนักใจมาก เรากล้าพูดอย่างเต็มปากเลยว่า เราหมดศรัทธาในตัวพ่อมากๆ จากที่เคยมองว่าพ่อเป็นฮีโร่ เป็นไอดอล พ่อคือคนที่ทำลายครอบครัวให้มันพังยับไปอีกจากเดิม โดยที่ไม่สงสารเราเลยสักนิด ปากบอกว่าทำทุกอย่างเพื่อลูก แต่แท้ที่จริงแล้วทำเพื่อตัวเองทั้งนั้น จนทุกวันนี้ก็ยังมาตอแยกับแม่ไม่เลิก มันทำให้เราหนักใจกับทุกอย่าง มันทำให้เราเกลียดพ่อ และเราก็สงสารแม่มากๆที่ต้องเจอคนแบบพ่อ ถ้าเลือกได้ เราอยากให้แม่ไปเจอคนอื่นที่ดีกว่าแล้วเราไม่ต้องเกิดมาก็ได้ แค่ให้แม่มีความสุข เพราะเราเองก็ไม่ได้อยากเกิดมาเหมือนกันถ้าต้องเจออะไรแบบนี้ เราควรทำยังไงกับชีวิตดี เราไม่อยากมานั่งร้องไห้แบบนี้อีกแล้ว
อายุ16แต่เจอเรื่องแย่ๆเยอะไปไหม