เราเป็นลูกคนกลางค่ะ มีพี่ชาย1กับน้องสาว1คน พ่อแม่ดูรักพี่ชายกับน้องสาวกว่ามากๆ ทำเราน้อยใจไปหลายเรื่องเลยค่ะ
คือ แม่ก็รักพี่ชายมาก เวลาพี่ชายคุยกับแม่
แม่ก็เรียกพี่ชายด้วยชื่อเล่น ไม่ก็เรียกว่าลูก ต่างกับเรา เราคุยกับแม่ทีไร แม่ไม่เคยเรียกเราว่าลูกเลยค่ะ เรียกแต่อีและฉายาที่เราได้มาตอนเด็กๆ เราไม่โอเคเท่าไหร่ ยิ่งเรียกในที่สาธารณะด้วย เราอายมากๆและไม่โอเคเลย
และแม่ดูไม่ใส่ใจเราเลย เราทำอะไรที่มันดูน่าภูมิใจสำหรับเรามากๆ แม่ก็หาเรื่องตำหนิตลอด บอกว่าสู้พี่ชายไม่ได้หรอก เขาอย่างงู้นอย่างงี้ เราพยายามไม่คิดมากแล้วค่ะ แต่มันหลายครั้งมากๆ จนเราเก็บมาคิดเลยแบบ เห้ย เรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ แถมเราไม่เคยโดนแม่ชมเลยค่ะ มีครั้งหนึ่งตอนม.ต้น เราได้ไปแข่งวาดรูปที่โรงเรียนชนะได้อันดับ1 พอเรากลับมาเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็อืมๆเออๆ ปัดผ่านๆ
เราสังเกตมาตลอดเลย เวลาแม่ไปไหน แม่ก็ชวนแต่พี่ชายค่ะ ไปห้างก็ชวนพี่ชาย ไม่เคยเอ่ยถึงเราเลย ถ้าอยากไปเราต้องขอเขา เขาไม่เคยชวนเลยค่ะ แถมเวลาเขาออกไปข้างนอก
เขาก็จะซื้อเสื้อผ้า,ขนมมาให้พี่ชายตลอด แต่ไม่ซื้อให้เราเลย ตรงนี้แหละเราน้อยใจมากๆ
ส่วนกับพ่อ พ่อรักน้องสาวกว่าเห็นๆเลยค่ะ เราหยอกหรือแกล้งน้องไม่ได้เลย ถ้าพ่อเห็นคือด่า น้องสาวก็มาปลอบใจเราตลอด ก็โอเคดีขึ้นมาบ้าง พ่อก็เหมือนแม่เลยค่ะ ซื้อแต่ของมาให้น้อง ไม่สนใจเรา
พอพ่อแม่ดูไม่สนใจเราแบบนี้ เราก็แอบร้องไห้บ่อยๆเลยล่ะค่ะ คิดมาตลอดว่าทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ จิตใจมันแย่อยู่เรื่อยๆ อยากให้เขารักเราบ้าง อยากกอดเขา อยากให้เขาเรียกเราว่าลูก อยากให้เขาสนใจเรา
แต่เราไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่านี้คืออาการคนขาดความอบอุ่นมั้ย
คือ ช่วงนี้เราสังเกตตัวเองมาสักพักแล้วค่ะ เราชอบการที่เป็นจุดสนใจ อยากดัง อยากให้คนรู้จัก อยากให้คนรัก ชอบให้คนชมเรา พยายามให้ตัวเองดูเด่น ดูดัง ดูเป็นจุดสนใจมาตลอด
บวกกับว่าเราก็เป็นพวกทุนนิยมด้วยค่ะ เห็นเพื่อนใช้ไอโฟนออกใหม่เราก็ซื้อตามเลย กระเป๋าแบบนี้กำลังฮิต เราก็ซื้อค่ะ ซื้อแล้วพยายามอวดคนรอบตัวบ่อยๆ บางทีก็อวดแบบอ้อมๆอ่ะค่ะ ถือไอโฟนไปยืนตรงที่เพื่อนเราอยู่เยอะๆบ้าง ทาลิปดิออร์ตรงหน้ากระจกให้คนชมว่าเออมันแพงมากเลยนะ สวยมากเลยอะไรแบบนี้อ่ะค่ะ
แถมเราเหมือนเป็นพวกขี้อิจฉาด้วยล่ะค่ะ เพื่อนสนิทเราซื้อกระเป๋าแพงมากๆ เหยียบแสนเลย แล้วคนรอบตัวเราก็ชมนางเยอะมาก เรารู้ตัวเลยว่าเราอิจฉานางจริงๆ เราอ่านคอมเม้นท์ที่มีคนชมเพื่อนสนิทเรา เราก็คิดในใจมาตลอดว่าทำไมคนที่คนโดนชมถึงไม่เป็นเรา เราต้องโดนชมคนเดียวสิ ทำไมเพื่อนสนิทเราถึงคนชอบเยอะกว่า ไม่อยากยอมเพื่อนสนิทเลย เราอยากเด่นกว่านาง ประมาณนี้เลยค่ะ
พอมีวิธีแก้ไหมคะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว พยายามห้ามใจแล้วค่ะ แต่เราอดใจไม่ไหวเลยที่อยากจะเป็นจุดสนใจ
เราเป็นโรคขาดความอบอุ่นใช่มั้ยคะ
คือ แม่ก็รักพี่ชายมาก เวลาพี่ชายคุยกับแม่
แม่ก็เรียกพี่ชายด้วยชื่อเล่น ไม่ก็เรียกว่าลูก ต่างกับเรา เราคุยกับแม่ทีไร แม่ไม่เคยเรียกเราว่าลูกเลยค่ะ เรียกแต่อีและฉายาที่เราได้มาตอนเด็กๆ เราไม่โอเคเท่าไหร่ ยิ่งเรียกในที่สาธารณะด้วย เราอายมากๆและไม่โอเคเลย
และแม่ดูไม่ใส่ใจเราเลย เราทำอะไรที่มันดูน่าภูมิใจสำหรับเรามากๆ แม่ก็หาเรื่องตำหนิตลอด บอกว่าสู้พี่ชายไม่ได้หรอก เขาอย่างงู้นอย่างงี้ เราพยายามไม่คิดมากแล้วค่ะ แต่มันหลายครั้งมากๆ จนเราเก็บมาคิดเลยแบบ เห้ย เรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ แถมเราไม่เคยโดนแม่ชมเลยค่ะ มีครั้งหนึ่งตอนม.ต้น เราได้ไปแข่งวาดรูปที่โรงเรียนชนะได้อันดับ1 พอเรากลับมาเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็อืมๆเออๆ ปัดผ่านๆ
เราสังเกตมาตลอดเลย เวลาแม่ไปไหน แม่ก็ชวนแต่พี่ชายค่ะ ไปห้างก็ชวนพี่ชาย ไม่เคยเอ่ยถึงเราเลย ถ้าอยากไปเราต้องขอเขา เขาไม่เคยชวนเลยค่ะ แถมเวลาเขาออกไปข้างนอก
เขาก็จะซื้อเสื้อผ้า,ขนมมาให้พี่ชายตลอด แต่ไม่ซื้อให้เราเลย ตรงนี้แหละเราน้อยใจมากๆ
ส่วนกับพ่อ พ่อรักน้องสาวกว่าเห็นๆเลยค่ะ เราหยอกหรือแกล้งน้องไม่ได้เลย ถ้าพ่อเห็นคือด่า น้องสาวก็มาปลอบใจเราตลอด ก็โอเคดีขึ้นมาบ้าง พ่อก็เหมือนแม่เลยค่ะ ซื้อแต่ของมาให้น้อง ไม่สนใจเรา
พอพ่อแม่ดูไม่สนใจเราแบบนี้ เราก็แอบร้องไห้บ่อยๆเลยล่ะค่ะ คิดมาตลอดว่าทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ จิตใจมันแย่อยู่เรื่อยๆ อยากให้เขารักเราบ้าง อยากกอดเขา อยากให้เขาเรียกเราว่าลูก อยากให้เขาสนใจเรา
แต่เราไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่านี้คืออาการคนขาดความอบอุ่นมั้ย
คือ ช่วงนี้เราสังเกตตัวเองมาสักพักแล้วค่ะ เราชอบการที่เป็นจุดสนใจ อยากดัง อยากให้คนรู้จัก อยากให้คนรัก ชอบให้คนชมเรา พยายามให้ตัวเองดูเด่น ดูดัง ดูเป็นจุดสนใจมาตลอด
บวกกับว่าเราก็เป็นพวกทุนนิยมด้วยค่ะ เห็นเพื่อนใช้ไอโฟนออกใหม่เราก็ซื้อตามเลย กระเป๋าแบบนี้กำลังฮิต เราก็ซื้อค่ะ ซื้อแล้วพยายามอวดคนรอบตัวบ่อยๆ บางทีก็อวดแบบอ้อมๆอ่ะค่ะ ถือไอโฟนไปยืนตรงที่เพื่อนเราอยู่เยอะๆบ้าง ทาลิปดิออร์ตรงหน้ากระจกให้คนชมว่าเออมันแพงมากเลยนะ สวยมากเลยอะไรแบบนี้อ่ะค่ะ
แถมเราเหมือนเป็นพวกขี้อิจฉาด้วยล่ะค่ะ เพื่อนสนิทเราซื้อกระเป๋าแพงมากๆ เหยียบแสนเลย แล้วคนรอบตัวเราก็ชมนางเยอะมาก เรารู้ตัวเลยว่าเราอิจฉานางจริงๆ เราอ่านคอมเม้นท์ที่มีคนชมเพื่อนสนิทเรา เราก็คิดในใจมาตลอดว่าทำไมคนที่คนโดนชมถึงไม่เป็นเรา เราต้องโดนชมคนเดียวสิ ทำไมเพื่อนสนิทเราถึงคนชอบเยอะกว่า ไม่อยากยอมเพื่อนสนิทเลย เราอยากเด่นกว่านาง ประมาณนี้เลยค่ะ
พอมีวิธีแก้ไหมคะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว พยายามห้ามใจแล้วค่ะ แต่เราอดใจไม่ไหวเลยที่อยากจะเป็นจุดสนใจ