พ่อเเม่เเต่ละบ้านมีการลงโทษลูกๆอย่างไร โดยส่วนตัวคิดว่าความรุนเเรงในครอบครัวมันไม่ดี

เนื่องจากเราลูกสาว พ่อก็มีเล่นบ้างหยอกบ่งตอนเด็กๆเเต่ก็มีตี มีด่า มีตะคอก คือในความทรงจำมันก้มีทั้งดีเเละไม่ดี ไม่ใช่ว่าเราไม่รักพ่อนะ เรารักพ่อมาก  เเต่สิ่งพวกนี้ การตีการด่า มันกวนใจเรามันทำให้เราไม่สนิทกับพ่อ ไม่สามารถเล่าให้พ่อฟังได้ทุกเรื่อง มันมีระยะห่างที่มากพอสมควรเลย เอาจริงๆเราอยากไปให้ไกลๆอยากใช้ชีวิตของตัวเอง อยู่ให้ไกลจากสายตาพ่อ เเต่เราก้เป็นห่วงพ่อ ตอนเด็กๆเราโดนด่า โดนตีเราจะเงียบ ไม่ว่าเราจะคิดว่าด่าทำไมตีทำไมเรื่องเเค่นี้ เราจะเงียบไม่พูด  พอเริ่มโตขึ้นเหมือนมันเก็บอารมไม่อยู่ สีหน้าเริ่มออก พ่อยิ่งไม่พอใจเข้าไปใหญ่เลยทีนี้บอกชักสีหน้า บางทีเรายังไม่ได้ชักสีหน้าพ่อก้หาว่าเราทำ เเล้วก้จะตีเรา นี่ขนาดเราม.5-6 เเล้วนะ เราก็เก็บความคิดเราไว้นะ เราไม่สามารถเเสดงความคิดเห็นต่อการกระทำของพ่อได้เลย จนเรามหาลัย เราเริ่มไม่ฟัง เราเริ่มพูดความคิดออกมา จากที่ไม่เคยพูดมาก่อน เลยทะเลาะมีปากเสียงกัน พ่อบอกเราว่า ยิ่งโตยิ่งเอาใหญ่ เราค่อยๆเถียงทีละนิดๆ อ๋อ เรามีน้องชาย น้องชายเรามันหลุดไปเลย ไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน มันมีหลายปัจจัย คนน้องจะโดนตีเยอะกว่าเพราะเป็นผู้ชาย เเล้วมันมึน ดื้อกว่า ทำอะไรไม่รู้เรื่อง ทุกวันนี้มันก้าวร้าวมาก มันไม่ฟังพ่อ ทำร้ายพ่อ ไม่รู้มันติดยารึป่าว เเต่ตอนเด็กๆมันน่ารักกว่านี้มาก  เราบอกพ่อว่าที่มันเป็นเเบบนี้ก็เพราะพ่อนั่นเเหละไปตีไปด่ามัน เราถามพ่อว่าเคยได้ยินมั้ยความรุ่นเเรงในครอบครัวมันไม่ดี เเล้วพ่อก็พูดว่า เเล้วจะให้ทำยังไง ไม่ให้ด่าไม่ให้ตีก้ไม่ต้องทำอะไรเเล้ว เราก้บอกพ่อมันก้มีตั้งหลายวิธีนะ ใดๆคือ ตอนเด็กๆพ่อสอนการบ้านเราคณิตศาสตร์เราไม่เข้าใจ เค้าโมโหเเล้วเอามือฟาดอยู่อย่างนั้น  ตอนบอกให้เราหาของพอเราหาไม่เจอก้ด่าๆๆ เอกเราอยู่ประถมเอง ตอนป.6 ่พ่อพาเราไปหัดขับรถมอไซ เราขับรมตรงตีนสะพานเเล้วพ่อซอยมาด้วยก็คือกลิ้งไปทั้งคู่ พ่อลุกขึ้นมาฟาดหลังเราอย่างดัง มีคนมองมาด้วย ถ้าพ่อโทรมาเเล้วเราไม่ได้ยิน ไม่ได้รับสายคือโดนด่าเเน่ ด่าต่อหน้าสาธารณะเลย เราอายมาก  คือตอนเด็กๆมันทำไรไม่ได้ไง มันต้องยอมไม่งั้นก็โดนตีอะถ้าไม่ยอม พอโตมากเราเริ่มยืนได้ด้วยตัวเอง เริ่มมีความคิด เริ่มกล้าเเล้ว เราก้พูดเราก็เถียง เราผิดมั้ยนะที่ทำเเบบนี้ เเต่เราจะไม่ยอมเเล้วเเหละ ความรุนเเรงในครอบครัวมันไม่ดีจริงๆ เราว่าที่พ่อเราทำมันเกินไปสำหรับเรา สำหรับเด็กคนนึงจริงไปนะ มันเหมือนผู้ใหญ่รักเเกเด็กในคราบของพ่อเเม่  คือเราว่าเด็กที่เกิดมาเค้าไม่ได้ขอมาเกิดนะ คุณทำเค้าเกิดมากันเอง วิธีเลี้ยงดูก็ควรเลี้ยงดูอยู่เเล้ว มันจะมีคำที่ว่าพ่อเเม่เลี้ยงเรามานะ เรามีความคิดนะก็ต้องเลี้ยงอยู่เเล้วถ้าไม่อยากเลี้ยงก็ไม่ต้องมีลูก ใส่ถุงซ้ะ  เเต่ถ้ามีขค้นมากเเล้วก้เลี้ยงดูเเลให้ดี อย่าใช่ความรุนเเรงในครอบครัว อย่าตี ดุได้นะ เเต่ด่าเราว่าไม่ได้ เวลาเลี้ยวก็คิดด้วยว่าวันนึงเค้าจะโตขึ้นมา โปรดให้เกียรติเค้าตั้งเเต่ยังเป็นเด็ก ไม่ใช่ว่ามันเด็กจะพูดไรก้ได้จะทำไรก็ได้  ถ้าเลี้ยงเเบบกดดัน ด่าตี เลี้ยงเหมือนลูกไก่ในกำมือ ก็เตรียมบอกลาลูกได้เลยเพราะเค้าจะหนีไปเเน่นอน ฟังลูกบ้าง อย่าคิดว่าการเลี้ยงลูกของตัวเองมันดีเเล้ว ให้มาฝังความคิดเห็นของคนที่ถูกคุณเลี้ยงบ้าง  ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาจะมีเเต่เรื่องไม่ดีนะ  เรื่องดีๆก้มีเยอะเเยะ เเต่มันฝังใจ