***เดียวดายใต้เงาโศก***

แสงรำไรเรืองรองบนท้องฟ้า
ใกล้เวลาลับเลือนรอเดือนฉาย
สกุณาส่งเสียงบินเรียงราย
เพื่อมุ่งหมายคืนคอนกลับนอนรัง

ใครคนหนึ่งเดียวดายใต้เงาโศก
สุดวิโยคดวงจินต์ดั่งสิ้นหวัง
ไร้คนหวงห่วงหาอนิจัง
หมดพลังจะอยู่สู้โรคภัย

โอ้อกเอ๋ยเหว่ว้าน้ำตาหยด
รินหลั่งรดคราช้ำเป็นน้ำใส
อาบสองปรางยามเมื่อไม่เหลือใคร
มองทางไหนมืดมนขาดคนแล

ไร้ผองเพื่อนเยือนหาเพลาเหงา
มีแต่เงาครองเรือนเป็นเพื่อนแข
อาดูรย์นักรักถอยถูกลอยแพ
คงมีแต่ความช้ำตอกย้ำใจ...


"สุนันท์ยา"