คือตอนนี้เราไม่รู้เป็นอะไรคือมันจัดการกับตัวเองไม่ได้เลย

คือพักนี้เราไม่รู้เป็นอะไร คงเครียดที่พ่อป่วยด้วยมั้ยไม่รู้นะ คือพ่อเราป่วยเป็น 2 โรค เป็นเบาหวาน (ฉีดยา) อีกโรคนึงคือวัณโรค ต้องกินยา แต่เมื่อล่าสุดที่ไปหาหมอเราว่าพ่อเราไอน้อยลง ฉีสีเป็นปกติไม่เป็นสีแต่ แต่พอหลังจากกลับมาหาหมอไม่นานเราก็เตรียมยาฉีดยาให้แต่เราไม่ได้ดูว่าเขากินมั้ย แต่เราก็สังเกตุว่าอาการเขาแย่ลง ไอทั้งวัน เดินไอรอบบ้าน บางทีเราเดินผ่านก็ไอใส่ทั้งๆที่บอกแล้วว่ามันเป็นโรคติดต่อ พูดมาตลอดที่รักษา 1 เดือนกว่าๆ พอมาวันสองวันนี้ต้องเอาเสมหะไปสตรวจสรุปพยาบาลถามเราว่าพ่อได้กินยามั้ยนี้ก็เลยบอกว่าเตรียมให้ทุกวันนะ พยาบาลถามต่อว่าได้ดูเขากินมั้ยดูจากผลตรวจเมื่อวานมันแย่ลงนะ ปกติกินยาได้ 1 เดือนเชื้อมันต้องน้อยกว่านี้ เราก็เลยเงียบ พยาบาลบอกให้กลับไปถามนะว่าได้กินมั้ยหมอให้มาถาม คือเราก็คิดในใจอะมันรู้สึกเสียใจ บอกก่อนนะว่าเราทำงานแบบขับรถเป็นไรเกอร์คือทุกเวลาเราหาเงินได้ แต่ให้ทุกๆวันเราก็กลับบ้านมาเตรียมยาให้ฉีดยาให้ คือเรารู้สึกว่าสิ่งที่เราทำไปมันเสียเวลามากเลย ที่สำคัญคือเสียความรู้สึกมากๆ และสิ่งที่ไม่เข้าใจที่สุดเลยทั้งๆที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าครอบครัวเรามันเป็นพวกหาเช้ากินค่ำ ทำไมถึงไม่ช่วยอย่างหายากินเองเตรียมยาหรือฉีดยาเอง คือต้องรอแต่เราบางทีมันเป็นช่วงเวลาที่ลูกค้าเยอะมันหาเงินได้ไว แต่เราก็ไม่รู้อะ ที่เรามาโพสคือบอกก่อนนะครอบครัวเรา เราไม่สามารถถาม ปรึกษาหรือพูดคุยได้เหมือนครอบครัวอื่นๆ เราเหมือนมีแผลในใจตอนเด็กๆเราไม่ได้รับความรักหรือความอบอุ่น ไม่ได้รับคำปรึกษา พูดคุยกับคนที่เป็นพ่อแม่ได้เลย ตอนเด็กๆเขาจะโยนไปให้บ้านนู้นเลี้ยงทีบ้านนี้เลี้ยงที ตีเราแบบไม่มีเหตุผล อารมณ์ไม่ดีจากข้างนอกก็มาทำร้ายเรา คือเราเป็นลูกคนที่สอง คนแรกเขาหวังมาก แต่ก็ไปมีครอบครัวไม่กลับมาบ้านมาเยี่ยมทีนี้เหลือเรา เราทุกใจ เสียใจ เจ็บใจ แค้นใจ มา 30 ปี คือพ่อแม่เราไม่เคยปกป้องเราเลยตั่งแต่จำความได้ จนตอนนี้พอที่บ้านพ่อเริ่มป่วย แต่ถามว่ามันก็ไม่ถึงขั้นช่วยตัวเองไม่ได้ อย่างการรักษาการเป็นเบาหวานคือการคุมอาหารให้ดี อย่างวัณโรคคือกินยาไปหาหมอตอมที่หมอนัด 6 เดือนก็หาย แต่นี้คือเหมือนสิ่งที่เราทำไปมันศูนย์เปล่าไปหมด แล้วยังเจอคำพูดของแม่ที่ว่าเรามัน เรามันลูกอกตัญญูได้ดูดำดูดีไม่เคยสงสารพวกเขาไม่เคยเป็นห่วงพวกเขา เป็นแบบนี้มาตลอดจนมาพักหลังเรารู้สึกว่าตัวเองมีอาการแปลกๆอย่างเวลาพ่อดูแลตัวเองไม่ดี อย่างเนี่ยหมอบอกมาและอาการไม่ดีแต่ทั้งๆที่เราเอายาให้กินฉีดยาให้ แต่ผลออกมามันแย่เราก็รู้สึกหดหู่เสียใจ คืออารมณ์มันดิ่งคิดไปถึงความเจ็บปวดสมัยยังเด็กสิ่งที่ไม่มีความสุข เราโทษตัวเองว่าเราไม่ดีเราดูแลเขาไม่ดีเรามันแย่ มันรู้สึกเหนื่อยและท้อแบบบอกไม่ถูก พักหลังนี้เราเจอแบบนี้บ่อยๆบ้างครั้งก็ตบหน้าตัวเองวันละหลายรอบ จิกหัวตัวเองบ้าง เปิดเพลงร้องไห้แบบบ่อยๆๆ บ้างครั้งคืออยากตาย คือคิดว่าถ้าไม่อยู่ทุกอย่างคงดีกว่านี้ แต่ทุกวันนี้ที่อยู่ได้ยังไปไหนไม่ได้เพราะเราเป็นห่วงแมวที่เลี้ยงไวไม่รู้ว่าถ้าเราไปแล้วเขาจะอยู่ยังไง เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร ถ้าพี่ๆเพื่อนๆผ่านมาอ่านหนูก็ขอบคุณกับคำตอนนะค่ะ หนูพอมพ์ยาวมากเลย หนูขอโทษ หนูไปรู้ว่าหนูจะหันไปหาใครเพราะรอบตัวหนูมันว่างเปล่ามากๆเลยหนูไม่อยากกลับบ้านไม่อยากกลับไปเจอคนที่บ้านหนูกลับกลับไปแล้วจะเจอสิ่งที่ทำให้หนูเจ็บอีกแต่หนูอยากกลับไปหาแมวหนู พี่ๆว่าหนูควรทำยังไงกับชีวิตที่เหลือต่อดี...