สวัสดีค่ะ คือเราอยากทราบว่าทุกคนมีความคิดเหมือนเรามั้ยคะ ชีวิตมีความสุขก็จริงแต่ก็เป็นสุขที่ไม่สุดไม่สนุกสุดก็เหมือนพอได้เอนจอยไปกับมันเฉยๆ
แต่พอความสุขนั้นอยู่ได้ไม่นานความทุกข์ก็เริ่มเข้ามาความทุกข์ที่มันเยอะมันล้นมากกว่าความสุข แบบมาถาโถมเข้ามาในชีวิตเหมือนเพราะว่าการกระทำในครอบครัวมันมันแย่มันล้นจนแบบหาควาทสุขที่สุดๆๆไม่ได้สักที ส่วนมากมีแต่ความคิดแบบหายไปดีกว่ามั้ย ตายไปดีกว่ามั้ย สภาพใจมันค่อยแย่ลงความทุกข์ที่ว่ามันเกิดแบบการเฟลความรู้สึกแบบเฟลไปหมดทำไรก็ไม่ดี พอทำได้ดีก็ไม่ปลื้ม ตวามผิดหวังหลายๆอย่างถาโถมเข้ามาจนฟื้นฟูสภาพจิตใจของตัวเองไม่ได้เลย อาทิว่าตอนม.ต้นเราเกรดไม่ดีเกรดแย่ก็โดนด่า โดนตี โดนว่าสารพัด พอม.ปลายเราทำเกรดได้ดีขึ้นเรากับไม่ได้แม้แต่คำชม สิ่งของที่ขอหรืออะไรหลายๆอย่าง จะว่าเราแบบงี่เง่าก็ได้นะคะ แต่ถ้าสมมติว่าทุกคนอยากได้อะไรสักอย่างแล้วที่บ้านตกลงไว้แล้วว่าจะซื้อให้แต่พอเวลาจริงอ้างนั่นอ้างนู้นนี่
อยู่ตลอด เรารู้สึกผิดหวังลึกๆ เรารู้สึกว่ามันผิดหวังจนแบบมันเหนื่อยมันไม่มีแม้แต่กำลังใจจะให้อยู่ต่อเลย มันแย่ไปหมด (อันนี้มาเล่าระบายเฉยๆนะคะ เรารู้สึกว่ามันแย่มากค่ะ)(บ้านมีฐานะนะคะไม่ได้ขาดสน ไม่ได้ขอของเกินกำลังด้วยค่ะ)
ชีวิตมีควาทสุขดีอยู่ แต่ยังอยากหายไปจากโลกนี้
แต่พอความสุขนั้นอยู่ได้ไม่นานความทุกข์ก็เริ่มเข้ามาความทุกข์ที่มันเยอะมันล้นมากกว่าความสุข แบบมาถาโถมเข้ามาในชีวิตเหมือนเพราะว่าการกระทำในครอบครัวมันมันแย่มันล้นจนแบบหาควาทสุขที่สุดๆๆไม่ได้สักที ส่วนมากมีแต่ความคิดแบบหายไปดีกว่ามั้ย ตายไปดีกว่ามั้ย สภาพใจมันค่อยแย่ลงความทุกข์ที่ว่ามันเกิดแบบการเฟลความรู้สึกแบบเฟลไปหมดทำไรก็ไม่ดี พอทำได้ดีก็ไม่ปลื้ม ตวามผิดหวังหลายๆอย่างถาโถมเข้ามาจนฟื้นฟูสภาพจิตใจของตัวเองไม่ได้เลย อาทิว่าตอนม.ต้นเราเกรดไม่ดีเกรดแย่ก็โดนด่า โดนตี โดนว่าสารพัด พอม.ปลายเราทำเกรดได้ดีขึ้นเรากับไม่ได้แม้แต่คำชม สิ่งของที่ขอหรืออะไรหลายๆอย่าง จะว่าเราแบบงี่เง่าก็ได้นะคะ แต่ถ้าสมมติว่าทุกคนอยากได้อะไรสักอย่างแล้วที่บ้านตกลงไว้แล้วว่าจะซื้อให้แต่พอเวลาจริงอ้างนั่นอ้างนู้นนี่
อยู่ตลอด เรารู้สึกผิดหวังลึกๆ เรารู้สึกว่ามันผิดหวังจนแบบมันเหนื่อยมันไม่มีแม้แต่กำลังใจจะให้อยู่ต่อเลย มันแย่ไปหมด (อันนี้มาเล่าระบายเฉยๆนะคะ เรารู้สึกว่ามันแย่มากค่ะ)(บ้านมีฐานะนะคะไม่ได้ขาดสน ไม่ได้ขอของเกินกำลังด้วยค่ะ)