มีใครเคยเป็น หรือเจอแบบเดียวกับเราบ้างมั้ยคะ

เรามีเพื่อนคนนึงที่คบกันมาตั้งแต่สมัยม.ปลาย จะเรียกว่าเพื่อนสนิทก็ได้ค่ะ แต่เป็นเพื่อนสนิทแบบไม่บริสุทธิ์ใจ ไม่ใช่เรานะคะแต่เป็นเค้า ซึ่งเราเองก็รับรู้ความรู้สึกของเค้ามาตลอด เคยมีช่วงนึงที่ได้คบกันแต่เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แล้วเราก็กลับไปคบกับแฟนเก่า พอเรียนจบม.ปลาย ก็ไม่ค่อยได้คุยกันต่างคนต่างแยกย้ายไปใช้ชีวิต แต่ก็พอเห็นเรื่องราวของเค้าผ่านเฟสบ้างอะไรบ้าง ก็มีทักมาคุยบ้าง สบายดีมั้ย เป็นยังไงบ้าง ตามประสาเพื่อน วันเกิดเรา เค้าก็จะส่งของขวัญมาให้ตลอด จนเวลาผ่านไปช่วงที่เราเรียนมหาลัย เราก็เลิกกับแฟนที่คบอยู่  และก็มีแฟนใหม่ ก็คบกับแฟนเรื่อยมา 6-7 ปี จนมีลูกด้วยกัน 1 คน ช่วงระหว่างที่เราท้องจนคลอดลูก เค้าก็ไม่เคยได้ติดต่ออะไรมาเลย จนกระทั่งวันนึงที่เรามีปัญหากับแฟน แฟนเรานอกใจไปมีผู้หญิงคนอื่น เพื่อนเราคนนี้เค้าก็กลับเข้ามาในชีวิตเราอีกครั้ง คอยทักถามสารทุกข์สุขดิบ มีออกไปแฮงค์เอ้าท์กันบ้างแต่ไม่เคยมีอะไรเกินเลย ถึงแม้จะมีโอกาสมากๆแต่เค้าไม่เคยไม่ให้เกียรติเราเลยซักนิดเดียว จนตอนนี้กลายเป็นว่าเราคุยกันทุกวันทุกคืน ไปไหนทำอะไรไปด้วยกันเกือบทุกที่ ไปกินเหล้ากินข้าวกับกลุ่มเพื่อนก็จะไปด้วยกัน ถ้าใครหลายคนมองเข้ามาก็จะเข้าใจว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน แต่จริงๆเราก็ยังคงสถานะความเป็นเพื่อนอยู่ ..
จนกระทั่งได้คุยกันแบบจริงๆจังๆ เค้าบอกกับเราว่า อยากให้เราให้โอกาสเค้าได้เข้ามาดูแลเรากับลูก ตลอดระยะเวลา 12 ปีที่ผ่านมาเค้าไม่เคยมีใครเลย มีคุยบ้าง คบบ้างแต่ก็แค่แปปๆเพราะเค้ายังลืมเราไม่ได้  คือเราเจอประโยคนี้ไปคืออึ้งเลย ในหัวคิดว่า "เห้ยย พูดจริงหรือหลอกให้ดีใจวะ" แต่เรายอมรับเลยนะว่าเราไม่อยากเปิดใจรับใครเลย เรากลัวการเริ่มต้นใหม่ เรากลัวโดนหลอก กลัวที่จะต้องมานั่งร้องไห้เสียใจอีก ซึ่งเราก็บอกเค้าไปหมดทุกอย่าง เราบอกให้เค้าเปิดใจรับคนอื่น เพราะเราเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราถึงจะพร้อมเปิดใจมีใครอีก แต่เค้าก็ยืนยันกับเราว่าเค้ารอได้ 12 ปี เค้ายังรอมาได้ ให้รออีกเค้าก็รอได้ เค้าอยากให้เราพาลูกไปเจอเค้า ให้ได้รู้จัก ได้คุย ได้เล่น ได้คุ้นเคยกัน เพราะเค้าไม่ได้รังเกียจลูกเราเลย เค้าบอกว่าเค้ารับได้ หรือถ้าวันไหนพ่อของลูกเราจะมารับไปเที่ยวแบบพ่อแม่ลูก เค้าก็ไม่ว่า ขอแค่บอกเค้าก่อนว่าจะไป เค้าบอกเค้ารับได้ทุกอย่าง .. 

แต่เราเองนั่นแหละ ที่มีแต่ความกลัว เรากลัวทุกอย่าง กลัวการเริ่มต้นใหม่ กลัวเสียใจ กลัวว่าลูกโตขึ้นมาแล้วจะยอมรับไม่ได้  กลัวเรื่องพ่อเลี้ยงลูกเลี้ยง  นึกภาพไม่ออกว่าถ้าเราคบกับเค้าแล้วเราจะเป็นยังไง คือเราสับสน 

ถามว่าเวลาไปเที่ยวหรืออยู่กับเค้าเรารู้สึกดีมั้ย เรารู้สึกดีมากเพราะเค้าเข้ามาเติมในส่วนที่เราขาดในหลายๆอย่าง คอยซัพพอร์ททุกเรื่อง แต่เป็นเราเองแหละที่คิดเยอะไปหมด 

เราไม่รู้จะทำยังไงเลยคะ ถามว่าอยากจะพัฒนามั้ย ใจนึงก็อยากอีกใจนึงก็เฉยๆ เราสับสน หาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ว่าจริงๆแล้วเราต้องการอะไรยังไง มีใครเคยรู้สึกหรือเจอเหตุการณ์แบบเดียวกับเราบ้างมั้ยคะ