คือเรากับสามีอยู่กันมา10ปี มีลูกสองคน แรกๆที่คบก็มีรบๆเลิกๆ จนมีลูกคนแรกก้อแต่งงานยังรุ้สึกรักยังมีความรุ้สึกอยู่ แต่พานานๆเข้า เรารุ้สึกเฉยๆเบื่อ ไม่อยากคุยไม่อยากอะไรกับสามีเลยอยู่ในบ้านหลังเดียวกันก้อไม่คุยกัน ต่างคนต่างอยู่แต่ไม่ได้มีมือที่สามกัน เราไม่ได้ทำงาน รับส่งลูกไปโรงเรียน รายได้ไม่มีสามีให้ตามที่ขอ จะขอไปตลาดนัดก้อจำกัดแค่สามร้อยบาท ขอทีต้องบอกว่าจะเอาไปจ่ายอะไรและกว่าจะให้ต้องด่าก่อน และที่เจอบ่อยเค้าชอบด่าเราต่อหน้าลูกค้าที่มาซ่อมรถ เราก้อน้อยใจนะ น้อยใจมาก แสร้งยิ้มแสร้งแย้งกลับไปแต่ลึกๆแล้วโคตรท้อเลยเพราะโดนบ่อย มันเรื่องจิงที่เค้าเอาไปพูดแต่เราไม่เข้าใจจะเอาไปพูดให้คนอื่นฟังเพื่ออ หรือเป้นเพราะสาเหตุนี้ด้วยรึป่าวทำให้เราเฉยๆกับสามี ถ้าทะเลาะกันหนักๆ2เดือนที่ไท่คุยกันแต่อยู่บ้านหลังเด่วกัน เรามีไรเราจะไม่บอกให้ไค่ฟังชอบเก้บไปคิดและนอนร้องยุคนเด่ว บท้อจนคิดอยากเลิก อีกใจก้อไม่อยาก อยู่กันแบบนี้มานานจนนี้ก้อจะย่างเข้าปีที่11แล้ว เค้ายังเรียกว่าความรักอยู่รึป่าวคะ