ตอนนี้เราอยู่ปปี3เเล้วเเต่เรามีปัญหากับเพื่อนในห้องเราเคยมีกลุ่มเพื่อนสนิท4คนเเต่เราทะเลาะกันตอนปี2ตอนนั้นเราก็ยอมรับว่าสาเหตุมันก็เกิดขึ้นเพราะเราเรายอมรับผิดทุกอย่างจนกระทั่งปิดเทอมเราก็ยังคุยกันปกติกับเพื่อนในกลุ่มที่เราสนิทด้วยเเต่พอผ่านไปสักพักทุกอย่างเหมือนจะไม่ดีขึ้นปัญหามันมั่วไปหมดอยู่ๆเราก็ถูหเเบนออกจากกลุ่มตอนนั้นเราเหมือนคนสติเเตกเราไม่เคยเจอปัญหาเเบบนี้มาก่อนตลอดระยะเวลาที่ปิดเทอมเราไม่เคยมีความสุขเลยเราร้องไห้ตลอด เราเครียดว่าถ้าเปิดเทอมมาเราจะทำยังไงเราไม่เคยห่างเพื่อนเลยอยู่ด้วยกันเกือบจะ24ชม.เเต่พอเกิดเรื่อง้ราต้องปรับตัวใหม่หมดเราทำอะไรไม่ถูกเลยเราทักไปขอโทษเพื่อนเเต่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นตลอดระยะเวลาที่เปิดเทอมเราเก็บตัวร้องไห้ฟุ้งซ่านเราไม่อยากจะไปต่อเเล้วเเต่พอเปิดเรียนมาเราก็ยังดีใจที่มีเพื่อนอีก2คนคอยคุยด้วยทำให้เราเรียนต่อปี3เทอม1เเต่เหมือนประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอยู่ๆเพื่อนทั้งสองคนที่เคยคุยกับเราเมินใส่เราเราทักถามงานกลุ่มเรื่องมินิโปรเจ็คเค้าก็ไม่ตอบเราเมินเราเเต่เค้ากลับไปคุยกับอีกกกลุ่มที่เราเคยทะเลาะด้วยโดยที่เราไม่รู้สาเหตุเลยเราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิดพลาดไตอนนี้เราเครียดมาก ร้องไห้ทุกวันเราเหนื่อยจากที่ไม่เคยอยู่ตัวคนเดียวใช้ชีวิตคนเดียวเเต่ตอนนี้เราต้องทำทุกอย่างคนเดียวเราเครียดเรื่องงานเรื่องมินิโปรเจ็คที่เราต้องทำคนเดียวเเล้วเราก็ไม่คิดว่าเราจะทำได้เราลุกขึ้นสู้หลายรอบเเล้วเราหมดกำลังที่จะไปต่อเเต่ก็ต้องพยายามเเต่ตอนนี้มันเหมือนจะไม่ไหวเเล้วเรามีความเครียด ร้องไห้ นอนหลับยาก ไม่มีความสุขเลย จากเเต่ก่อนที่เคยเป็นคนร่าเริงตอนนี้ตรงกันข้ามหมดเลยเราเหมือนคนละคนเลย ทำให้เราไม่ยากเรียนต่อเเล้วเเต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างรอบตัวเรา บวกกับความกดดันที่กลัวจะอายคนเเถวบ้านว่าเรียนไม่จบ อยากทำให้เเม่ภูมิใจ เราไม่ได้เครียดหรือเศร้าที่ไม่มีเพื่อนคุยกับเราหรือเราต้องอยู่ตัวคนเดียวเเต่เราเครียดเรื่องงานบ้างครั้งเราก็ไม่รู้เเต่ก็ไม่สามารถที่จะพูดหรือปรึกษาใครได้เลย เรามีความคิดที่จะไม่ไปต่อตลอดเวลาเลยคิดคั้งเเต่เริ่มตืานนอน บางครั้งตื่นนอนเราก็ร้องไห้เเล้วเราไม่อยากอยู่ในสภาเเบบนี้เเล้ว เราควรทำยังไงดี
เรียนต่อปี3ดีมั้ย