ในอดีตต้องเรียนว่า มีสถานประกอบกิจการหลายแห่งครับที่ไม่กำหนดอายุหรือหลักเกณฑ์การเกษียณไว้ โดยเฉพาะบริษัทเล็กๆ หรือบริษัทที่มีความเป็น expert ในกลุ่มงานมากๆ ซึ่งในอดีตไม่ค่อยมีปัญหา แต่เมื่อเวลาผ่านไป คนในยุค Babyboomer เริ่มลดลงและธุรกิจเริ่มเปลี่ยนไป การไม่กำหนดอายุเกษียณกลายเป็นทั้งข้อดี และกลายเป็นจุดช่องโหว่ให้นายจ้างเอาเปรียบลูกจ้างได้เช่นเดียวกัน

เนื่องจากในบางสถานประกอบกิจการที่ไม่กำหนดให้ลูกจ้างเกษียณ ใช้วิธีการให้ลูกจ้างทำงานต่อไปเรื่อยๆ ไม่เกษียณให้ เรียกว่าใช้แรงงานกันจนตายกันไปข้างหนึ่ง เมื่อลูกจ้างต้องการหยุดพักเนื่องจากทำงานมานานแล้ว ก็จำเป็นต้องลาออกเอง ดังนั้นเมื่อลาออกเอง สิทธิที่ตนเองพึงได้ตามพรบ.คุ้มครองแรงงานมาตรา 118 จึงเป็นอันเสียไปเพราะมิใช่เหตุจากการเลิกจ้าง ทำให้ลูกจ้างเช่นนี้เสียสิทธิ

ต่อมาในพรบ.คุ้มครองแรงงานฉบับที่ 7 จึงมีการกำหนดหลักเกณฑ์การขอเกษียณอายุสำหรับลูกจ้างที่อายุครบ 60 ปีให้สามารถทำได้ โดยได้รับเงินชดเชยเช่นเดียวกับการเลิกจ้างในมาตรา 118 เช่นเดียวกัน แต่มาตราใหม่ 118/1 นี้ มิใช่การบังคับกำหนดให้นายจ้างต้องกำหนดอายุเกษียณให้แก่ลูกจ้าง หากลูกจ้างยังคงเต็มใจทำงานให้นายจ้างต่อไปเรื่อยๆ ก็สามารถทำได้ไม่ขัดกฎหมายแต่ประการใด เพียงแต่หากวันหนึ่งวันได้ลูกจ้างในกลุ่มดังกล่าวอยากยุติการทำงานแล้ว ก็สามารถร้องขอการเกษียณอายุและรับเงินชดเชยได้ ไม่จำเป็นต้องลาออกเองโดยทิ้งเงินชดเชยไปเช่นในอดีตครับ