เหนื่อยกับพ่อแม่

แค่อยากบ่นเฉยๆ แม่เราชอบบ่นตลอดบ่นทถกเรื่องแบบแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็บ่น เช่น หนังยางรัดผมเส้นนึงตกอยู่บนพื้นก็คือบ่นแล้ว น้ำไม่กรอกก็ด่าจานไม่ล้างก็ด่าบ้านไม่กวาดก็ด่าคือส่วนใหญ่แม่ชอบด่าแต่เรื่องงานบ้านบางทีเราทำอะไรที่มันไม่ได้ดั่งใจก็ด่าก็ตี ด่าจนเราคิดว่าจะเกิดมาทำไมแล้วก็ชอบพูดเรื่องพ่อว่าแบบ“อยู่กับพ่อแล้วไม่เคยมีเรื่องดีเลย”ตั้งแต้รู้จักพ่อก็มีแต่ล่มจมทิ้งภาระไว้ให้เราเลยคิกว่างั้นจะให้เราเกิดมาตั้งแต่แรกทำไม ทำไมไม่ไปเอาออก เราอายุแค่16เอง หนังสือก็ต้องเรียนงานนอกบ้านก็ทำแค่นี้เราก็เหนื่อยมากแล้วเรื่องงานบ้านนิดๆหน่อยๆไม่ทำแค่อย่างสองอย่างมันจะตายเลยรึไง เด็กอายุแค่นี้แต่ต้องมาโดนอะไรแบบนี้เป็น10ปี มันใช่หรอ แค่เรื่องเรียนพ่อเราก็หวังให้เรียนสูงๆจบไปเป็นหมอแบบลูกพี่ลูกน้องชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกพี่ลูกน้องอันนี้เราก็ไม่ชอบแต่เราก็ไม่ได้สนิทกับพ่อขนาดนั้นก็เลยแค่เออออตามแต่พอมีทั้งพ่อที่คาดหวังและแม่ที่คอบบ่นด่าตลอดมันก็เกิดน้อยใจว่าทำไมไม่ตายๆไปซะเราเหนื่อยอ่ะทำไรก็ไม่เคยดีแม่แต่เรื่องที่คิดว่าทำดีที่สุดแล้วก็ยังไม่ดีจะต้องมานอนร้องไห้คนเดียวอีกนานแค่ไหนมหาลัยก็อยากหลุดพ้นอยากไปอยู่หอไม่ก็หนีไปเรียน ตปท
 .แต่ก็ไปไหนไม่ได้เพราะแม่จะให้อยู่บ้านเราก็อยากมีอิสระบ้าง แต่เราก็ยังมีวิธีทำให้ตัวเองเย็นลงนะเราชอบอยู่คนเดียวพอเราโดนด่าแล้วเราโกรธขึ้นมาเราจะเงียบแล้วเก็บตัวอยู่แต่ในห้องมันคือทางออกที่ดีที่สุดแล้วจริงๆ เด็ก16ที่ทั้งเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยเราเก่งมากแล้วใช่มั้ยที่อยู่ได้ถึงทุกวันนี้