เรารู้จักกับผญคนหนึ่งเมื่อ14ปีก่อนเขาเป็นคนต่างชาติ(คนลาว)ตอนนั้นน่าจะHI5มาใหม่ๆก็ได้ทำความรู้จักกันไปในวัยใสๆ(ตอนนี้เรา30ปี)มีช่วงหนึ่งที่เขาข้ามด่านมากินข้าวที่ไทย(พอดีบ้านเราติดกับฝั่งลาวเวียงจันทร์)เราก็ทักหาพอดีรู้ว่าเขามากินข้าวที่ร้านอาหารเราก็รีบแว้นไปแอบดู(จะแอบทำไม)ได้เห็นเราก็กลับบ้านเลยไม่ได้เข้าไปทัก55แต่ก็ทักในHI5ขอเบอร์ไว้จนเวลาผ่านไปไม่ได้คุยกันหลายปีอยู่ดีๆเห็นเบอร์นึกถึงก็เลยโทรไป(โทรแบบข้ามประเทศ)ขอเฟสเขาช่วงนั้นเฟสมาพอดีก็แอดคุยกันไปและก็เช่นเคยต่างคนต่างเงียบหายไปแล้วก็นึกถึงก็ทักเป็นแบบนี้ไปๆมาๆจนเราชอบเขาไปตอนไหนก็ไม่รู้แต่ก็คิดว่ามันคงเป็นไปได้ยากเขาย้ายไปอยู่ที่บ้าน(บ้านเขาอยู่ที่หลวงพระบาง)
เราก็เคยบอกว่าจะไปหาแต่จนแล้วจนลอดก็ไม่ได้ไปก็ยังติดต่อกันตลอดมีปัญหาอะไรเขาก็มักจะเล่าให้เราฟังเราก็มีความสุขทุกครั้งที่เขานึกถึงเราเวลาเขาไม่สบายใจเพราะเราเคยบอกเขาไว้ว่า
***ตอนมีความสุขไม่นึกถึงเราไม่เป็นไรแต่ถ้ามีความทุกข์นึกถึงเราคนแรกเราจะดีใจมาก***
วันเวลาผ่านไปหลงรักเขาไปตอนไหนก็ไม่รู้ตัวแต่ก็ติดตรงคำว่ามันเป็นไปได้ยากก็ล้มเลิกความคิดไปแต่ในใจก็ยังรู้สึกกับเขาเหมือนเดิม(แต่เราก็ยังมีแฟนนะเพราะเราคิดว่าชีวิตมันต้องเดินต่อไปเราจะยึดติดไม่ได้)
จนเรากลับมาโสดอีกครั้งเมื่อ4-5ปีก่อนเราเลยตัดสินใจบอกชอบเขาไปเขาก็ให้โอกาศเรานะแต่ตอนนั้นก็ยังไม่กล้าเต็มที่ในใจก็กลัวเขาจะหายไปกลัวเสียเพื่อนถ้ามันไม่สมหวังแต่แล้วความคิดเดิมก็กลับมาจนได้(คิดว่ามันเป็นไปได้ยากเพราะอยู่คนละประเทศกันตัวแปลมันเยอะ)เราก็หายไป(อีกแล้ว)รู้สึกว่าก่อนจะหายไปเราเคยพูดกับเขาว่า
***ถ้าเรา2คนอายุ30แล้วยังไม่มีใครลองมาคบกันดูไหม***
หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตกันไปต่างคนก็ต่างมีแฟนแต่ก็มีทักพูดคุยกันบ้างเป็นแนวถามทุกข์สุขกัน
(แต่ทุกครั้งเราก็จะชอบถามเขาว่าใกล้มีข่าวดียังใกล้ได้แต่งงานยังเพราะเราแอบกลัวเขาแต่งงานไปแอบหวง555)
ทุกครั้งที่เขาบอกว่ายังไม่มีใครเอาหลอกเราก็จะเสนอตัวทุกครั้งเราบอกว่าเดี๋ยวเราจะไปขอเธอแต่งงานเอง55
(ก็คุยกันแบบค่าสินสอดเท่านี้นะเท่านั้นนะไอ้เราก็คิดเป็นจริงเป็นจังละ555)
(เขามีปมในใจเรื่องความรักเพราะเคยเสียใจมามากๆเลยไม่ยอมเปิดใจ)
จากนั้นเราก็มาทำงานต่างประเทศ(เราเป็นลูกครึ่งเลยมาอยู่กับพ่อที่ต่างประเทศ)
และแล้วก็มาถึงช่วงที่เรามีแฟนคนล่าสุดจริงๆคิดว่าคงจะลงเอยกันละแต่สุดท้ายก็เลิกลากันไปคิดไว้ว่าคงไม่เอาละความรักไม่น่าจะมีใครละอยู่ๆก็นึกถึงเขาคนนั้นขึ้นมาเพราะมันรู้สึกว่าเขาก็ยังอยู่ในส่วนลึกของใจเรามาตลอดพยายามจะลบก็ลบไม่ออกเลยตัดสินใจทักไปเอาว่ะครั้งสุดท้ายละทำให้เต็มที่รอบนี้อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดถ้าไม่มีอะไรเกิดก็ไม่เอาละความรักโสดไปจนตายนี้ละก็เลยทักไปแต่ว่าเราก็เคยแอบไปส่องเขานะก็เห็นเขามีแฟนในใจก็คิดเขาก็คงจะลงเอยกันละมั้งเพราะในวัน30แล้วแต่แล้วตอนเราทักไปเขาก็เลิกกับแฟนไปแล้ว
(เลิกช่วงไล่เลี่ยกับที่เราเลิกกับแฟนพอดี)
กลายเป็นคนโสดในวัย30กันทั้งคู่(จุดนัดพบพอดีอายุ30🤣)ก็เริ่มคุยกันไปก็หลายเดือนอยู่แล้วเราก็พูดขึ้นว่าเราอยากให้เธอเป็นคู่ชีวิตของเราเขาก็บอกว่าจะรอนะเราบอกเขาไปขอเวลาอีก2ปีนะก็ค่อยๆคุยกันไปเรื่อยๆจนเรามีโอกาศ
กลับไทยเราก็เลยตัดสิ้นใจเก็บกระเป๋าหอบเสื้อผ้าซื้อตั๋วไปหลวงพระบางเอาว่ะลุย
(เป็นความรู้สึกที่เหมือนรอคอยมานานแสนนานจะได้เจอกันสักทีครั้งล่าสุดเจอเขาก็14ปีที่แล้ว)
วินาทีแรกที่เจอเขาแบบคนอะไรสวยไปหมดในสนามบินมีแค่เธอกับฉันประมาณนั้น😆เขามารอรับที่สนามบินคือทุกอย่างมันว่างเปล่าไปหมดเลย55และเขาก็เลยขับรถไปส่งเราที่โรงแรมตอนนั้นเราคิดไว้แล้วว่าเราจะมาขอเขาเป็นแฟนก็เลยรวบรวมความกล้าบอกออกไปว่า***เป็นแฟนกันนะ***
แต่เขาก็ยังไม่ได้ให้คำตอบเราตอนนั้นจนเขาส่งเราเสร็จกลับไปบ้านเขาทักมาบอกว่าพรุ้งนี้จะมารับแฟนไปเที่ยวนะเราได้ยินแบบนั้นเป็นความรู้สึกที่โลกทั้งโลกมันหยุดหมุ่นยังไงยังงั้นรอคอยมานานแสนนานสมหวังสักทีดีใจมากช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันคือมันดีมากๆเราก็ใช้เวลาอยู่ที่นั้น4-5วันช่วงนั้นคือแบบไปบ้านเขาไปเจอญาติพี่น้องเขาใจมันฟูมาก
(เราเคยบอกว่าเราอยากแต่งงานกับเขานะเพราะเราคิดมาเสอมว่าเขาเหมาะจะเป็นคู่ชีวิตของเรามากๆทั้งความคิด ความชอบ ทัศนคติ การใช้ชีวิต)
เราก็เลยพูดเรื่องแต่งงานขึ้นมาว่าไม่ขอรอ2ปีแล้วได้ไหม(เราเคยขอเวลา2ปีจะไปขอเขา) ความรู้สึกเรามันบอกว่าไม่ต้องรอแล้วยังรู้จักกันไม่พออีกหรอ14ปีเนี้ยแค่มองตาก็รู้แล้วว่าเขาคิดอะไรก็เลยตัดสินใจคุยเรื่องแต่งงานกับเขาไปสุดท้ายเธอตอบตกลงโดยที่เราก็ยังงงแบบไม่ได้ตั้งตัวเลยว่าเขาจะตอบตกลงแต่งกับเราเหมือนฝันไปเลยตอนนั้นแต่เวลาเจอญาติเขาเราก็บอกว่าขอเก็บเงินก่อนอีกปีนะและแล้วแม่เรากับแม่เขาก็คุยกันตกลงกันว่าอีก1ปีก็คือปีหน้า2566เราจะแต่งงานกันความสัมพันธ์14ปีขอเราก็มาถึงบทสรุปกันที่แต่งงานกันในวัย30ที่เคยตกลงกันไว้
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของผมนะครับ
#ในวันที่เราหมดศรัทธาในความรักมักจะเกิดปาฏิหาริย์ขึ้นโดยที่เราไม่ได้ตั้งตัว
ขอเป็นกำลังใจให้สำหรับใครที่กำลังจะหมดศรัทธาในความรักนะครับ
14ปีที่รู้จักรักครั้งนี้ที่รอคอยเหมือนฝัน
เราก็เคยบอกว่าจะไปหาแต่จนแล้วจนลอดก็ไม่ได้ไปก็ยังติดต่อกันตลอดมีปัญหาอะไรเขาก็มักจะเล่าให้เราฟังเราก็มีความสุขทุกครั้งที่เขานึกถึงเราเวลาเขาไม่สบายใจเพราะเราเคยบอกเขาไว้ว่า
***ตอนมีความสุขไม่นึกถึงเราไม่เป็นไรแต่ถ้ามีความทุกข์นึกถึงเราคนแรกเราจะดีใจมาก***
วันเวลาผ่านไปหลงรักเขาไปตอนไหนก็ไม่รู้ตัวแต่ก็ติดตรงคำว่ามันเป็นไปได้ยากก็ล้มเลิกความคิดไปแต่ในใจก็ยังรู้สึกกับเขาเหมือนเดิม(แต่เราก็ยังมีแฟนนะเพราะเราคิดว่าชีวิตมันต้องเดินต่อไปเราจะยึดติดไม่ได้)
จนเรากลับมาโสดอีกครั้งเมื่อ4-5ปีก่อนเราเลยตัดสินใจบอกชอบเขาไปเขาก็ให้โอกาศเรานะแต่ตอนนั้นก็ยังไม่กล้าเต็มที่ในใจก็กลัวเขาจะหายไปกลัวเสียเพื่อนถ้ามันไม่สมหวังแต่แล้วความคิดเดิมก็กลับมาจนได้(คิดว่ามันเป็นไปได้ยากเพราะอยู่คนละประเทศกันตัวแปลมันเยอะ)เราก็หายไป(อีกแล้ว)รู้สึกว่าก่อนจะหายไปเราเคยพูดกับเขาว่า
***ถ้าเรา2คนอายุ30แล้วยังไม่มีใครลองมาคบกันดูไหม***
หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตกันไปต่างคนก็ต่างมีแฟนแต่ก็มีทักพูดคุยกันบ้างเป็นแนวถามทุกข์สุขกัน
(แต่ทุกครั้งเราก็จะชอบถามเขาว่าใกล้มีข่าวดียังใกล้ได้แต่งงานยังเพราะเราแอบกลัวเขาแต่งงานไปแอบหวง555)
ทุกครั้งที่เขาบอกว่ายังไม่มีใครเอาหลอกเราก็จะเสนอตัวทุกครั้งเราบอกว่าเดี๋ยวเราจะไปขอเธอแต่งงานเอง55
(ก็คุยกันแบบค่าสินสอดเท่านี้นะเท่านั้นนะไอ้เราก็คิดเป็นจริงเป็นจังละ555)
(เขามีปมในใจเรื่องความรักเพราะเคยเสียใจมามากๆเลยไม่ยอมเปิดใจ)
จากนั้นเราก็มาทำงานต่างประเทศ(เราเป็นลูกครึ่งเลยมาอยู่กับพ่อที่ต่างประเทศ)
และแล้วก็มาถึงช่วงที่เรามีแฟนคนล่าสุดจริงๆคิดว่าคงจะลงเอยกันละแต่สุดท้ายก็เลิกลากันไปคิดไว้ว่าคงไม่เอาละความรักไม่น่าจะมีใครละอยู่ๆก็นึกถึงเขาคนนั้นขึ้นมาเพราะมันรู้สึกว่าเขาก็ยังอยู่ในส่วนลึกของใจเรามาตลอดพยายามจะลบก็ลบไม่ออกเลยตัดสินใจทักไปเอาว่ะครั้งสุดท้ายละทำให้เต็มที่รอบนี้อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดถ้าไม่มีอะไรเกิดก็ไม่เอาละความรักโสดไปจนตายนี้ละก็เลยทักไปแต่ว่าเราก็เคยแอบไปส่องเขานะก็เห็นเขามีแฟนในใจก็คิดเขาก็คงจะลงเอยกันละมั้งเพราะในวัน30แล้วแต่แล้วตอนเราทักไปเขาก็เลิกกับแฟนไปแล้ว
(เลิกช่วงไล่เลี่ยกับที่เราเลิกกับแฟนพอดี)
กลายเป็นคนโสดในวัย30กันทั้งคู่(จุดนัดพบพอดีอายุ30🤣)ก็เริ่มคุยกันไปก็หลายเดือนอยู่แล้วเราก็พูดขึ้นว่าเราอยากให้เธอเป็นคู่ชีวิตของเราเขาก็บอกว่าจะรอนะเราบอกเขาไปขอเวลาอีก2ปีนะก็ค่อยๆคุยกันไปเรื่อยๆจนเรามีโอกาศ
กลับไทยเราก็เลยตัดสิ้นใจเก็บกระเป๋าหอบเสื้อผ้าซื้อตั๋วไปหลวงพระบางเอาว่ะลุย
(เป็นความรู้สึกที่เหมือนรอคอยมานานแสนนานจะได้เจอกันสักทีครั้งล่าสุดเจอเขาก็14ปีที่แล้ว)
วินาทีแรกที่เจอเขาแบบคนอะไรสวยไปหมดในสนามบินมีแค่เธอกับฉันประมาณนั้น😆เขามารอรับที่สนามบินคือทุกอย่างมันว่างเปล่าไปหมดเลย55และเขาก็เลยขับรถไปส่งเราที่โรงแรมตอนนั้นเราคิดไว้แล้วว่าเราจะมาขอเขาเป็นแฟนก็เลยรวบรวมความกล้าบอกออกไปว่า***เป็นแฟนกันนะ***
แต่เขาก็ยังไม่ได้ให้คำตอบเราตอนนั้นจนเขาส่งเราเสร็จกลับไปบ้านเขาทักมาบอกว่าพรุ้งนี้จะมารับแฟนไปเที่ยวนะเราได้ยินแบบนั้นเป็นความรู้สึกที่โลกทั้งโลกมันหยุดหมุ่นยังไงยังงั้นรอคอยมานานแสนนานสมหวังสักทีดีใจมากช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันคือมันดีมากๆเราก็ใช้เวลาอยู่ที่นั้น4-5วันช่วงนั้นคือแบบไปบ้านเขาไปเจอญาติพี่น้องเขาใจมันฟูมาก
(เราเคยบอกว่าเราอยากแต่งงานกับเขานะเพราะเราคิดมาเสอมว่าเขาเหมาะจะเป็นคู่ชีวิตของเรามากๆทั้งความคิด ความชอบ ทัศนคติ การใช้ชีวิต)
เราก็เลยพูดเรื่องแต่งงานขึ้นมาว่าไม่ขอรอ2ปีแล้วได้ไหม(เราเคยขอเวลา2ปีจะไปขอเขา) ความรู้สึกเรามันบอกว่าไม่ต้องรอแล้วยังรู้จักกันไม่พออีกหรอ14ปีเนี้ยแค่มองตาก็รู้แล้วว่าเขาคิดอะไรก็เลยตัดสินใจคุยเรื่องแต่งงานกับเขาไปสุดท้ายเธอตอบตกลงโดยที่เราก็ยังงงแบบไม่ได้ตั้งตัวเลยว่าเขาจะตอบตกลงแต่งกับเราเหมือนฝันไปเลยตอนนั้นแต่เวลาเจอญาติเขาเราก็บอกว่าขอเก็บเงินก่อนอีกปีนะและแล้วแม่เรากับแม่เขาก็คุยกันตกลงกันว่าอีก1ปีก็คือปีหน้า2566เราจะแต่งงานกันความสัมพันธ์14ปีขอเราก็มาถึงบทสรุปกันที่แต่งงานกันในวัย30ที่เคยตกลงกันไว้
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของผมนะครับ
#ในวันที่เราหมดศรัทธาในความรักมักจะเกิดปาฏิหาริย์ขึ้นโดยที่เราไม่ได้ตั้งตัว
ขอเป็นกำลังใจให้สำหรับใครที่กำลังจะหมดศรัทธาในความรักนะครับ