เกลียดตัวเอง

เราเป็นคนที่เอ๋อๆมึนๆหน่อยๆ + หูไม่ค่อยดีด้วย วันนี้เราก็ใช้ชีวิตของเราตามปกติจนกระทั่งพ่อใช้เราให้ไปเอาผงซักฟอกน้ำอยู่ใต้อ่างล้างหน้า เราได้ยินเป็นเอา@+#+( ฟังไม่ออก)ใต้อ่างล้างหน้า เราก็เลยแบบ " ผงอะไรวะ" เราก็ไม่กล้าถามอีกกลัวโดนด่า สิ่งที่เจออย่างแรกใต้ซิงค์คือน้ำยาถูพื้นก็เลยถือมา พอพ่อเห็นอย่างนั้นก็ด่าเราเลยด่าเราว่า " กูบอกให้เอาผงซักฟอกน้ำมา ไม่รู้จักรึไงสติสตังหายไปไหน " เราก็บอก "ขอโทษค่ะ" แล้วไปเอาผงซักฟองอย่างที่เขาบอกหลังจากนั้นก็ไปนั่งหน้าคอมพ่อก็บ่นเราอีกชุด " ที่เอาอะไรมามั่วๆเพราะจะรีบเล่นเกมใช่ไหมตั้งแต่ล้างจานแล้วนะ จะทำหน้าที่ก็ทำให้มันดีๆไม่ใช่ทำแล้วสร้างภาระเพิ่ม" แล้วก็ด่าเรายาวเลยค่ะ ขุดเรื่อง

ในอดีตมาบ้างจนเราทนไม่ไหววิ่งขึ้นไปข้างบนเขาก็บอกว่า " เอ่อ!! ขึ้นไปเลยอย่าลงมาให้กูเห็นหน้านะ" แล้วเราก็นั่งร้องไห้ในห้องน้ำค่ะ ได้ยินเสียงเขาด่าแซะเราข้างล่างเราก็ร้องหนักกว่าเดิม

จนแม่ต้องเข้ามาปลอบเรา แม่บอกเราว่า " ทนหน่อยนะลูก พ่อเขาป่วยเขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้" เราก็เข้าใจค่ะว่าป่วยแต่ถ้าไม่ไปรักษาสักทีเขาจะทำร้ายคนในครอบครัวไปเรื่อยๆ เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เราเด็ก มันทำให้เรามีปมมากๆมันฝังใจตั้งแต่เด็ก โตมาเวลาพ่อใช้อะไรเราก็ทำปุ๊ปปั๊ปเลยแต่ยังไงเขาก็คงจะหาเรื่องมาด่าเราเหมือนเดิมนั่นแหละค่ะ เราว่าเราก็อาจจะผิดจริงๆเพราะไม่ถามซ้ำเอง เรารู้สึกไม่มีค่า รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรก็คงเป็นได้แค่ตัวถ่วง เราเก็บมาคิดจนเรานอนไม่หลับเลยมาเล่าในนี้ค่ะ //อาจจะเล่ามึนๆหน่อยนะคะ ขออภัยด้วยแค่อยากมาระบายความรู้สึกตัวเองค่ะ