ความรักที่บริสุทธิ์ที่สุดและคงจะไม่มีวันทำให้เราเจ็บปวดก็คงเป็นความรักจากครอบครัว แต่ตั้งแต่เด็กจนโตเราไม่เคยได้รับสิ่งนั้น มันจึงก่อเกิดเป็นปมก้อนใหญ่ที่เป็นพื้นฐานของจิตใจ ที่ต้องการรัก ขาดความรัก ขาดความอบอุ่น พออยากจะมีใครสักคนที่เข้ามาเติมเต็มความว่างเปล่าในหัวใจ ก็ไม่พ้นต้องเจอกับความผิดหวังและเจ็บปวดหนักกว่าเดิมหลายเท่า เลยกลายเป็นว่ากลัวความรักไปโดยปริยาย พยายามปิดกั้นตัวเอง พอทำแบบนั้นแล้ว มันก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้น มันว่างเปล่า มันเขว้ง หันไปทางไหนก็ไม่เจอใครสักคนที่อยู่ข้างเรา แล้วมันก็ไม่ใช่ความรักจากใครก็ได้ จะหาคนที่ชอบก็ยากพอๆกับงมเข็มในมหาสมุทร 
 เราอยากมีใครส้กคนอยู่ข้างๆเราโดยที่ไม่เจ็บปวด เวลามีความสัมพันธ์เราก็มักจะ ทำต้วงี่เง่าบ้าง ต้องการความสนใจ เข้าใจตัวเองว่า มันเป็นอาการของคนที่ขาดตวามอบอุ่น แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อพื้นฐานเรามันเป็นแบบนี้ไปแล้ว เราก็ไม่ได้อยากจะรู้สึกแบบนี้... 
มันทรมานจริงๆนะ เราอยากให้มีคนเข้าใจเราบ้าง บางทีมันเจ็บมันปวดจนทำอะไรไม่ได้ เราอยากนอนอยู่เฉยๆบนที่นอนทั้งวัน ความรู้สึกนี้มันวนลูปๆกลับมาเป็น ร้อยๆรอบ เราไม่อยากฆ่าตัวตายเลย แต่พอคิดว่าจะต้องอยู่กับความรู้สึกว่างเปล่าแบบนี้ไปทั้งชีวิตมันก็ยาก คิดเรื่องฆ่าตัวตายเป็นพ้นๆรอบ ถ้าวันนึงมันสำเร็จจะกลัวหรือดีใจดีนะ ที่ในที่สุดก็หลุดพ้นจากหัวใจที่ทรมานแบบนี้  เราแค่อยากหนีออกจากความรู้สึกของตัวเอง บางทีก็คิดนะว่า โรคซึมเศร้า มันร้กษาได้จริงหรอ ในเมื่อมันเป็นพื้นฐานของคนๆนั้นไปแล้ว เราเติบโตมาแบบนี้ 
 มันว่างเปล่า มันไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร ถ้าอยากจะเข้าใจก็ลองคิดภาพของคุณ ที่ไม่มีครอบครัว เพื่อนก็ไม่ค่อยได้เจอ ชีวิตทั้งวันแทบจะไม่คุยกับใคร ทำงาน นอน วนลูปไปแบบนั้น พอมีคนเข้าหา เราก็เปราะบางเกินไปที่สานสัมพันธ์ เรากลัว กลัวคนพวกนั้นจะมาทำร้ายจิตใจของเรา ภายนอกเราอาจจะดูเหมือนคนที่เข้มแข็ง ไม่สนโลก อยู่คนเดียวได้แบบสตรอง แต่คนเหล่านั้นคงไม่รู้หลอกว่า จริงๆแล้วเราก็แค่คนอ่อนแอคนนึง ที่แค่อยากจะปกป้องตัวเองจากโลกภายนอก