ที่ผมตั้งกระทู้นี้ ก็เพื่อแชร์ประสบการณ์ของคนที่โดนแกล้ง
ตั้งแต่เข้า ม.ต้น มาผมก็เป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด ไม่เข้าหาใครก่อน นอกจากมีคนพูดด้วย
เรียนๆไป ก็เริ่มรู้จักมีเพื่อนในห้อง แรกๆก็แกล้งกันเล่นตามภาษาเพื่อนปรกติ
แต่เริ่มขึ้น ม.ปลาย ผมเป็นคนหัวช้า ความจำไม่ดี คนอื่นยิงมุกอะไรมาก็ตอบไม่ได้
ทำให้ไม่คอยมีใครอยากคุยด้วย ผมชอบนอนฟุบบนโต๊ะ เป็นประจำ บางครั้งก็โดนตบหัวจากข้างหลัง หันไปก็อยู่กันหลายคนก็ไม่รู้ว่าใครตบ ผมก็หันกลับมาฟุบบนโต๊ะต่อ คนข้างหลังก็ขำกัน ผมเป็นคนที่คุยไม่รู้เรื่อง ตอบไม่ตรงคำถาม (ที่บ้านก็บอก ผมก็รู้ตัวแต่ปากมันไปก่อนสมอง) ทำให้คนอื่นไม่คุยด้วย เวลาเดินกันไปไหนเยอะๆ ก็ได้แค่เดินตามหลัง ได้รวมวงสนทนาน้อยมาก
ตั้งแต่ที่เล่ามาเหมือนจะมีแต่เรื่องเศร้าสินะ ช่วงเวลาดีๆมันก็มี
หลังเลิกเรียนรีบกลับบ้านไปเล่น msn กับคนที่ชอบ ถึงจะได้กินแหวก็เถอะ 555 ได้แอบส่อง hi5 ได้ทำวงดนตรีกับเพื่อนที่ชอบดนตรีเหมือนกันถึงมันจะไม่เคยประกวดวงผ่านซักรอบก็เถอะ 555
เวลาก็ผ่านไปจน ช่วง ม.6 ผมก็ยังเป็นคนที่ไม่มีใครอยากสนทนาด้วย (อากาศธาตุนั้นแหละ) ก็ยังโดนตบหัว ล้อเลียน หัวเราะเยาะใส่เหมือนที่ผ่านมา จนมีครั้งนึงที่ ผมรู้สึก ยืนอยู่ตรงกลาง แล้วมีคนยืนรายล้อม มีทั้งคนที่ตบหัว ล้อเลียน หัวเราะ มองด้วยสายตาสังเวช ทำให้ผมไม่อยากอยู่ใกล้ๆคนพวกนั้น ตอนเช้าที่บ้านจะเข้ารถมาส่งที่ ร.ร ตลอด พอถึง ร.ร. ผมก็จะออกจาก ร.ร. ไปนั่งฟุบบนโต๊ะที่เรียนพิเศษ เพื่อรอ ร.ร. เลิกจนถึงเวลากลับบ้าน อยู่หลายอาทิตย์
จน จบ ม. ปลาย
เข้ามหาลัย ก็ชีวิตธรรมดามาก มีเพื่อนน้อยเหมือนเดิม แกล้งแบบขำๆ อาจจะเพราะโตกันแล้วถึงมีความคิดกัน จนคิดว่าคงผ่านช่วงแย่ๆ มาหมดแล้ว ตอนช่วงมหาลัยก็ขยันเรียนจนจบ
เรียนจบก็แยกย้าย กันไปทำงาน นานๆครั้งวันหยุดก็ยังมีนัดเพื่อน มอ.ปลาย ไปไหนมาไหนกัน ผมก็ยังคงพูดน้อยเหมือนเดิม (ถึงนานๆเจอกันทีก็ไม่มีเรื่องอะไรใหม่ๆจะคุย) แล้วช่วงเปิดประเทศ ผมก็นัดกับเพื่อนจะตีแบดกัน หลังเลิกงาน บ้านอยู่ใกล้กัน ผมมักจะเป็นคนเรียนรู้ช้ากว่าคนอื่น เพื่อนเคยตีแบดกันมาก่อนอยู่แล้ว ผมนี้ทั้งชีวิต ตีไปถึง 10 ครั้งเลยมั้ง นัดตีกันแรกๆ ก็ไม่มีอะไร ผมก็ตีเงะๆงะๆ ไปเรื่อย แบบมือใหม่ ตีกันไปหลายๆ ครั้งผมก็ตีได้ดีขึ้นในมุมมองของผมนะ แต่จะมีเพื่อนคนนึงตีเก่ง กับอีกคนที่ชอบโวยแทบทุกครั้ง ที่ผมตีพลาด ทั้งตอนที่คนโวยตีคู่กับผม กับตอนที่ดูอยู่นอกสนาม คนโวยก็ชอบโวยใส่ผมว่าตีมานานไม่พัฒนา คนโวยปากด่าแรงกับทุกคนอยู่แล้ว แต่ก็มีคนที่บอกตีดีแล้ว ผมก็นอยๆ แต่ก็ผ่านไป จนเพื่อนชวนกันเล่นเกม คนที่โวยก็ชวนผมเล่น
เล่นเกมกัน เพื่อนเล่นเกมนี้กันมาเป็นปีๆ แล้ว ผมเคยเล่นเมื่อหลายปีแล้ว เล่นไม่กี่ครั้ง เล่นตอนนี้ก็เหมือนกับเล่นใหม่ เวลาเล่นคนอื่นเล่นไม่ดี คนโวยก็ชอบโวยทำไมไม่ทำอย่างนั้นอย่างนี้ เป็นประจำ ผมเล่นเกม ผมก็ตั้งใจเล่นเพื่อความสนุก ต่อให้แพ้ก็แค่เล่นใหม่ มีตาหนึ่งที่ผมเล่นแล้วทีมแพ้ย่อยยับ คือทั้งทีมพลาดกันหมด แต่คนที่โวย ก็โวยวาย แล้วมาใส่อารมณ์โกรธด่าผมแบบ เหมือนผมไปเผ่าบ้านมัน ผมเพิ่งเริ่มเล่นใหม่เอง แล้วมาลงที่ผมคนเดียว คนอื่นเงียบกันไม่พูดอะไร มันทำให้ผมรู้สึกแย่มาก เหมือนผมเป็นที่ระบาย เอาความทุกข์มาลงที่ผม ความรู้สึกที่ยืนแล้วโดนคนยืนรายล้อมมันกลับมาเลยย ผมไม่รู้จะระบายกับใคร
จนต้องมาตั้งกระทู้นี้ บางคนที่เคยผ่านเรื่องกระทบจิตใจต่างๆนานามาก่อน อาจจะเข้มแข็งขึ้น แต่ไม่ใช่กับผม จิตใจผมมันมีแต่อ่อนแอลง คนที่แกล้งคนอื่นไม่มีวันเข้าใจคนที่โดนแกล้งหรอก นอกจากโดนเองบ้าง
คนที่โดนแกล้ง มันติดตัวไปตลอด
ตั้งแต่เข้า ม.ต้น มาผมก็เป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด ไม่เข้าหาใครก่อน นอกจากมีคนพูดด้วย
เรียนๆไป ก็เริ่มรู้จักมีเพื่อนในห้อง แรกๆก็แกล้งกันเล่นตามภาษาเพื่อนปรกติ
แต่เริ่มขึ้น ม.ปลาย ผมเป็นคนหัวช้า ความจำไม่ดี คนอื่นยิงมุกอะไรมาก็ตอบไม่ได้
ทำให้ไม่คอยมีใครอยากคุยด้วย ผมชอบนอนฟุบบนโต๊ะ เป็นประจำ บางครั้งก็โดนตบหัวจากข้างหลัง หันไปก็อยู่กันหลายคนก็ไม่รู้ว่าใครตบ ผมก็หันกลับมาฟุบบนโต๊ะต่อ คนข้างหลังก็ขำกัน ผมเป็นคนที่คุยไม่รู้เรื่อง ตอบไม่ตรงคำถาม (ที่บ้านก็บอก ผมก็รู้ตัวแต่ปากมันไปก่อนสมอง) ทำให้คนอื่นไม่คุยด้วย เวลาเดินกันไปไหนเยอะๆ ก็ได้แค่เดินตามหลัง ได้รวมวงสนทนาน้อยมาก
ตั้งแต่ที่เล่ามาเหมือนจะมีแต่เรื่องเศร้าสินะ ช่วงเวลาดีๆมันก็มี
หลังเลิกเรียนรีบกลับบ้านไปเล่น msn กับคนที่ชอบ ถึงจะได้กินแหวก็เถอะ 555 ได้แอบส่อง hi5 ได้ทำวงดนตรีกับเพื่อนที่ชอบดนตรีเหมือนกันถึงมันจะไม่เคยประกวดวงผ่านซักรอบก็เถอะ 555
เวลาก็ผ่านไปจน ช่วง ม.6 ผมก็ยังเป็นคนที่ไม่มีใครอยากสนทนาด้วย (อากาศธาตุนั้นแหละ) ก็ยังโดนตบหัว ล้อเลียน หัวเราะเยาะใส่เหมือนที่ผ่านมา จนมีครั้งนึงที่ ผมรู้สึก ยืนอยู่ตรงกลาง แล้วมีคนยืนรายล้อม มีทั้งคนที่ตบหัว ล้อเลียน หัวเราะ มองด้วยสายตาสังเวช ทำให้ผมไม่อยากอยู่ใกล้ๆคนพวกนั้น ตอนเช้าที่บ้านจะเข้ารถมาส่งที่ ร.ร ตลอด พอถึง ร.ร. ผมก็จะออกจาก ร.ร. ไปนั่งฟุบบนโต๊ะที่เรียนพิเศษ เพื่อรอ ร.ร. เลิกจนถึงเวลากลับบ้าน อยู่หลายอาทิตย์
จน จบ ม. ปลาย
เข้ามหาลัย ก็ชีวิตธรรมดามาก มีเพื่อนน้อยเหมือนเดิม แกล้งแบบขำๆ อาจจะเพราะโตกันแล้วถึงมีความคิดกัน จนคิดว่าคงผ่านช่วงแย่ๆ มาหมดแล้ว ตอนช่วงมหาลัยก็ขยันเรียนจนจบ
เรียนจบก็แยกย้าย กันไปทำงาน นานๆครั้งวันหยุดก็ยังมีนัดเพื่อน มอ.ปลาย ไปไหนมาไหนกัน ผมก็ยังคงพูดน้อยเหมือนเดิม (ถึงนานๆเจอกันทีก็ไม่มีเรื่องอะไรใหม่ๆจะคุย) แล้วช่วงเปิดประเทศ ผมก็นัดกับเพื่อนจะตีแบดกัน หลังเลิกงาน บ้านอยู่ใกล้กัน ผมมักจะเป็นคนเรียนรู้ช้ากว่าคนอื่น เพื่อนเคยตีแบดกันมาก่อนอยู่แล้ว ผมนี้ทั้งชีวิต ตีไปถึง 10 ครั้งเลยมั้ง นัดตีกันแรกๆ ก็ไม่มีอะไร ผมก็ตีเงะๆงะๆ ไปเรื่อย แบบมือใหม่ ตีกันไปหลายๆ ครั้งผมก็ตีได้ดีขึ้นในมุมมองของผมนะ แต่จะมีเพื่อนคนนึงตีเก่ง กับอีกคนที่ชอบโวยแทบทุกครั้ง ที่ผมตีพลาด ทั้งตอนที่คนโวยตีคู่กับผม กับตอนที่ดูอยู่นอกสนาม คนโวยก็ชอบโวยใส่ผมว่าตีมานานไม่พัฒนา คนโวยปากด่าแรงกับทุกคนอยู่แล้ว แต่ก็มีคนที่บอกตีดีแล้ว ผมก็นอยๆ แต่ก็ผ่านไป จนเพื่อนชวนกันเล่นเกม คนที่โวยก็ชวนผมเล่น
เล่นเกมกัน เพื่อนเล่นเกมนี้กันมาเป็นปีๆ แล้ว ผมเคยเล่นเมื่อหลายปีแล้ว เล่นไม่กี่ครั้ง เล่นตอนนี้ก็เหมือนกับเล่นใหม่ เวลาเล่นคนอื่นเล่นไม่ดี คนโวยก็ชอบโวยทำไมไม่ทำอย่างนั้นอย่างนี้ เป็นประจำ ผมเล่นเกม ผมก็ตั้งใจเล่นเพื่อความสนุก ต่อให้แพ้ก็แค่เล่นใหม่ มีตาหนึ่งที่ผมเล่นแล้วทีมแพ้ย่อยยับ คือทั้งทีมพลาดกันหมด แต่คนที่โวย ก็โวยวาย แล้วมาใส่อารมณ์โกรธด่าผมแบบ เหมือนผมไปเผ่าบ้านมัน ผมเพิ่งเริ่มเล่นใหม่เอง แล้วมาลงที่ผมคนเดียว คนอื่นเงียบกันไม่พูดอะไร มันทำให้ผมรู้สึกแย่มาก เหมือนผมเป็นที่ระบาย เอาความทุกข์มาลงที่ผม ความรู้สึกที่ยืนแล้วโดนคนยืนรายล้อมมันกลับมาเลยย ผมไม่รู้จะระบายกับใคร
จนต้องมาตั้งกระทู้นี้ บางคนที่เคยผ่านเรื่องกระทบจิตใจต่างๆนานามาก่อน อาจจะเข้มแข็งขึ้น แต่ไม่ใช่กับผม จิตใจผมมันมีแต่อ่อนแอลง คนที่แกล้งคนอื่นไม่มีวันเข้าใจคนที่โดนแกล้งหรอก นอกจากโดนเองบ้าง