เป็นความรู้สึกที่อยากระบายครับ

เริ่มเลยแล้วกัน  เรื่องมีอยู่ว่า  ปีนี้ผมอายุ35เข้าไปแล้ว

แต่ แต่ แต่ ผมยังหาแฟนไม่ได้เลย

ผมเคยมีแฟนล่าสุดคือตอนอายุ15 พอขึ้น ม.4 ก็โดนพ่อแม่จับย้ายโรงเรียน เพื่อให้ไกลจากแฟนที่คบ
ผมโดนส่งมาเรียนที่กรุงเทพ แต่แฟนอยู่หาดใหญ่

เขาชื่อหมวย เด็กป่าบอน พัทลุง แต่มาเรียน ร.ร.หาดใหญ่วิทยาลัย  พอไกลกันความห่างเลยเลิกกันไปเ ป็นรักแรกรักเดียวของผม

พ่อกับแม่ผมก็จะกรอกหูเสมอว่า ให้ผมตั้งใจเรียนก่อนเรียนจบมีงานทำแล้ว จะหาแฟนสวยแค่ไหนก็ได้
ผมก็ทำตามคำสั่งเสมอมา ตั้งใจเรียนไม่วอกแวก
แต่ใจผมเอาแต่คิดถึงหมวย  คิดว่าสักวันถ้าผมโตและทำงานแล้ว ผมหวังว่าหมวยจะยังโสด เพื่อกลับมาคบกัน

แต่พอผมเรียนจบ มหาลัย ผมมีงานทำ พ่อแม่ผมอนุญาตให้มีแฟนได้  ผมไปสืบหาเฟสของหมวยแต่
หมวยก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว 

ผมเสียใจเลยมาตั้งใจทำงาน ตั้งใจจะรวย ทำงานแบบขยันจนตำแหน่งผมเลื่อนขึ้นเลื่อนขึ้น จนผมมีแทบจะทุกอย่าง ยกเว้นแฟน  ใช่ครับ ผมอยากมีแฟน

ผมพยายามหาจีบสาว แต่ส่วนใหญ่แล้วผู้หญิงโสดๆที่ตรงตามความต้องการของผมจะมีแฟนไปหมดแล้ว เพราะสเป็คผมคือ ชอบวัยใกล้ๆกันไม่ชอบเด็กกว่าหลายปี

ผมลองเล่นตามแอปหาคู่ แต่ก็เจอแต่คนเข้ามาหาแต่ผลประโยชน์ จะเอาแค่เงิน ผมไม่OK.ผมก็ฉากหนีอย่างเดียว  เพื่อนบอกว่าให้มองหาคนใกล้ๆตัวดีกว่าหาคนไกลตัว  ผมก็มองหาทั่วๆในบริษัท แต่ก็ไม่ไหว มีแฟนกันหมด บางคนก็เด็กไป ยกมือไหว้ผมทุกเช้าจะให้ไปจีบได้ยังไง

พอผมมาคิดย้อนไป ผมไม่น่าจะทิ้งโอกาสเลย ถ้าตอนผมเรียนมหาลัย มีสาวโสดมากมายที่สนใจผมแต่ผมต้องตัดใจไม่สานสัมพันธ์ ถ้าตอนนั้นผมเรียนไปด้วยมีแฟนไปด้วย ผมคงไม่เคว้งคว้างแบบตอนนี้  คงมีครอบครัวอบอุ่นไปแล้ว

ผมจึงอยากฝากทุกคน ที่กำลังเรียนอยู่  ความรักมันควบคู่ไปกับการเรียนได้ครับ ถ้าแบ่งเวลาให้เหมาะสมได้  อย่าคิดมาหาแฟนตอนวัยทำงานแบบผมเลย
หายากจริงๆ ตอนนี้ท้อแล้ว ไม่รู้จะไปตามหาสาววัย30-35ที่โสดๆ และมีคุณภาพได้จากตรงไหนของหลืบประเทศนี้แล้วครับ