อายุ 31 ตกงานมาครึ่งปีแล้ว
ตอนนี้พอจะมีหนทางอยู่บ้าง แต่ก็สับสนกับชีวิต ไม่รู้ว่าควรจะเลือกทางไหนดี
1. งานไกลบ้าน เงินเดือนประมาณนึง แต่ต้องไปหาหอพัก มีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติม
2. งานใกล้บ้าน เงินเดือนน้อยกว่า แต่ไม่ต้องเสียค่าเช่าห้อง
มันเหมือนจะเลือกง่าย และด้วยสภาวะแบบนี้เราไม่ควรจะเลือกมาก
แต่มันเหมือนจุดเปลี่ยนชีวิต ว่าเราต่อจากนี้จะเป็นไปในทางไหน
ประเด็นคือ เราเป็น lgbtq+ ที่ ที่บ้านนับถือศาสนาอิสลาม...
ก่อนหน้านี้ทำงานใกล้บ้าน ก็อยู่กับที่บ้านมาตลอด
ทุกวันนี้ที่มีชีวิตอยู่ แค่เป็นตัวเองยังไม่ได้เลย
พอได้งานไกลบ้าน ก็อยากไป
อย่างน้อยก็อยากไปใช้ชีวิตของตัวเอง เป็นตัวเองอย่างที่ควรเป็นบ้าง
แต่ถึงอย่างนั้น ก็คิดว่าที่ ๆ จะไปอยู่ สังคมในที่ทำงาน น่าจะไม่เหมาะกับเรา... หรือเราเองนั่นแหละที่ไม่เหมาะ
ด้วยความที่ต้องปิดบังตัวตนมาตลอด การอยู่กับตัวเองในพื้นที่ของตัวเองมันเลยเป็นเซฟโซน มันทำให้เราไม่ค่อยอยากที่จะต้องติดต่อพูดคุยกับผู้คนมากซักเท่าไหร่ ซึ่งงานใหม่นั้นต้องทำ...
อันที่จริงมันก็ไม่ใช่ปัญหาหรอก เมื่อต้องทำมันก็ต้องทำ อย่างที่บอก สถานการณ์แบบนี้ไม่ควรเลือกมาก
อายุ 30+ ตกงาน หางานใหม่ก็ยากแล้ว เพราะงั้นเลยอยากได้งานที่มั่นคง
เราก็ไม่รู้ว่าเราลังเลอะไร ทั้งที่คำตอบของตัวเองคือ เลือกงานที่ไกลบ้าน
แต่พอรู้สึกว่าต้องออกจากเซฟโซนของตัวเอง มันก็กลับมาคิดทบทวน ว่าใช่หรอ? เราจะไปอยู่ในสังคมแบบนั้นได้จริง ๆ หรอ ?
** การที่เราบอกว่า อยากไปทำงานไกล ๆ บ้าน อยากเป็นตัวเอง ไม่ได้หมายความว่าเราอยากจะไปอยู่คนเดียวเพื่อที่จะได้พาผชกลับห้องได้สะดวกนะ
แต่ทุกวันนี้อยู่บ้าน ต้องทนอยู่กับแนวคิด ความเชื่อของพ่อแม่ที่กดทับเรา แนวคิดที่ว่าการเป็นเพศที่สาม = บาป
ต้องอยู่แบบนี้มาตลอดมันโคตsจะบั่นทอนความรู้สึกเลย
การเลือกที่จะอยู่คนเดียว อย่างน้อยเราได้เห็นตัวเองในเวอร์ชั่นที่เรามีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่ก็พอ
สับสนตัวเองว่าควรเลือกแบบไหนดี (เรื่องงาน)
ตอนนี้พอจะมีหนทางอยู่บ้าง แต่ก็สับสนกับชีวิต ไม่รู้ว่าควรจะเลือกทางไหนดี
1. งานไกลบ้าน เงินเดือนประมาณนึง แต่ต้องไปหาหอพัก มีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติม
2. งานใกล้บ้าน เงินเดือนน้อยกว่า แต่ไม่ต้องเสียค่าเช่าห้อง
มันเหมือนจะเลือกง่าย และด้วยสภาวะแบบนี้เราไม่ควรจะเลือกมาก
แต่มันเหมือนจุดเปลี่ยนชีวิต ว่าเราต่อจากนี้จะเป็นไปในทางไหน
ประเด็นคือ เราเป็น lgbtq+ ที่ ที่บ้านนับถือศาสนาอิสลาม...
ก่อนหน้านี้ทำงานใกล้บ้าน ก็อยู่กับที่บ้านมาตลอด
ทุกวันนี้ที่มีชีวิตอยู่ แค่เป็นตัวเองยังไม่ได้เลย
พอได้งานไกลบ้าน ก็อยากไป
อย่างน้อยก็อยากไปใช้ชีวิตของตัวเอง เป็นตัวเองอย่างที่ควรเป็นบ้าง
แต่ถึงอย่างนั้น ก็คิดว่าที่ ๆ จะไปอยู่ สังคมในที่ทำงาน น่าจะไม่เหมาะกับเรา... หรือเราเองนั่นแหละที่ไม่เหมาะ
ด้วยความที่ต้องปิดบังตัวตนมาตลอด การอยู่กับตัวเองในพื้นที่ของตัวเองมันเลยเป็นเซฟโซน มันทำให้เราไม่ค่อยอยากที่จะต้องติดต่อพูดคุยกับผู้คนมากซักเท่าไหร่ ซึ่งงานใหม่นั้นต้องทำ...
อันที่จริงมันก็ไม่ใช่ปัญหาหรอก เมื่อต้องทำมันก็ต้องทำ อย่างที่บอก สถานการณ์แบบนี้ไม่ควรเลือกมาก
อายุ 30+ ตกงาน หางานใหม่ก็ยากแล้ว เพราะงั้นเลยอยากได้งานที่มั่นคง
เราก็ไม่รู้ว่าเราลังเลอะไร ทั้งที่คำตอบของตัวเองคือ เลือกงานที่ไกลบ้าน
แต่พอรู้สึกว่าต้องออกจากเซฟโซนของตัวเอง มันก็กลับมาคิดทบทวน ว่าใช่หรอ? เราจะไปอยู่ในสังคมแบบนั้นได้จริง ๆ หรอ ?
** การที่เราบอกว่า อยากไปทำงานไกล ๆ บ้าน อยากเป็นตัวเอง ไม่ได้หมายความว่าเราอยากจะไปอยู่คนเดียวเพื่อที่จะได้พาผชกลับห้องได้สะดวกนะ
แต่ทุกวันนี้อยู่บ้าน ต้องทนอยู่กับแนวคิด ความเชื่อของพ่อแม่ที่กดทับเรา แนวคิดที่ว่าการเป็นเพศที่สาม = บาป
ต้องอยู่แบบนี้มาตลอดมันโคตsจะบั่นทอนความรู้สึกเลย
การเลือกที่จะอยู่คนเดียว อย่างน้อยเราได้เห็นตัวเองในเวอร์ชั่นที่เรามีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่ก็พอ