กลอนริมถนน วาทย์สายลม

๑. ยามอรุณอุ่นแสงแห่งสุรีย์ พร่างพรมศรีสีทองผ่องอำไพ นกโบยบินกลิ่นลมพรมพฤกษ์ไพร พาใจให้ล่องลอยสู่ฟ้าไกล ๒. แดดแผ่วพลิ้วริ้วรื่นชื่นสายหมอก คลื่น:)กระริกระริ้วไหว เหมือนชีวิตคิดฝันพลันเรียงไป ในเส้นสา

⋆｡˚ ☁︎ ˚｡⋆｡˚☽˚｡⋆  ⋅˚₊‧ ୨୧ ‧₊˚ ⋅ หวนลม ห่มล้อม ห้อมหลอมหวน หมุนรวน ม้วนเรื่อ เมื่อรอบหมุน จุนแสง แจ้งสร่าง จ่างส่องจุน นานอุ่น&

0 เมื่อแสงเรื่อรองงามแห่งยามรุ่ง ค่อยค่อยฟุ้งฟายอณูเพรียกตรู่สาง คลี่ปลายปีกปักษินล้อมถิ่นทาง โลกเบื้องล่างก็ค่อยฟื้นขึ้นตื่นตัว 0 ดอกดวงมวลน้ำค้าง .. หยาดวางเม็ด พร่างราวเกล็ดแก้วบน .. ความหม่นหลัว ล

วัยเด็กนั้นฉันวิ่งล้มนอนกลิ้ง โลกทั้งสิ่งยังเล็กดั่งสนามหญ้า จับจักจั่น วิ่งไล่ลม พรมเวลา ฟ้าก็ว่ากว้างใหญ่ให้เราเล่น ขีดเส้นดินเป็นบ้านตามความฝัน เอียงแก้มยันรับแดดอุ่นละมุนเห็น เสียงหัวเราะปลิวไกลไ

คล้ายหวานฝัน อันตระการ และวิจิตร เพชรจุมพิต ยวงใยแก้ว ระย้าใส ก่อกำเนิด บรรเจิดภาพ พร่างหทัย น้ำหยดใย แมงมุมย้อย บันดาลดล ธรรมชาติ วาดท่วงท่า ลีลาศิลป์ กล่อมแดนดิน ดุจสวรรค์ หลังม่านฝน นฤมิต พิศวาส ห

แสงสุรีย์ สาดส่อง ต้องไอหมอก ดอกไม้งอก งามชื่น ระรื่นไหว ลมอ่อนพัด พาพร่าง ละอองไพร กลิ่นหอมไกล โรยรื่น ชื่นอารมณ์ ยามตะวัน ทาบฟ้า สีครามแจ่ม ดอกไม้งาม แซมโลก สวยสุขสม รอยยิ้มแย้ม แต้มผ่าน ม่านสายลม

ลมโชยโปรยกลิ่นหญ้า แดดอ่อนทาแนวเขาไกล ทางเลาะเลียบน้ำใส ใจเบาสบายคล้ายฝันดี เสียงนกบอกยามเช้า ร้องเบาเบาในพฤกษ์ศรี ป่าเขาลมรำเพยพลี เหมือนได้หนีความวุ่นวาย แวะนั่งมองท้องฟ้า ปล่อยเวลาให้ล่องลาย คลื่

ฝนโปรยปรายละอองต้องปลายฟ้า ชะรอยมาพร่ำพรายคล้ายถ้อยฝัน กลิ่นดินหอมลอยล่องกลางจิตพลัน ย้ำคืนวันเหงาเก่ากลับเคล้าคลอ ฟ้าคำรามไกลโพ้นปนเสียงคิด ลมกระซิบเย็นชื้นกลืนใจรอ รอยยิ้มหนึ่งในความหลังยังพะนอ หยด

 สายลมพลิ้ว ทิวสน โอนเอนไหวสายธารใส ไหลล่อง ท้องทุ่งกว้างแสงแดดอ่อน ทอทาบ ฉาบสีจางสองริมทาง ซ้ายขวา ดอกหญ้าบาน บัวชูช่อ ล้อลม ที่พรมแผ่วหอมดอกแก้

เวียนฤดูผ่านพ้น..................เปลี่ยนผัน ธรรมชาติโปรยสวรรค์...........สู่หล้า หนาวร้อนก็วนกัน.................หมุนผ่าน ยามพิศมองฟากฟ้า..............เฟื่องแล้วงามตา ฤดูร้อนลมเอ่ยอ้า................