สวัสดีค่ะ เรามีปัญหาเรื่องครอบครัวค่ะ เรามีแฟนแล้วเรากับแฟนคบกันมาจะ3เดือนแล้วค่ะ แต่ปัญหาก็แม่เรารู้ค่ะ แม่เลยบอกว่าควรทำไง ช่วงนั่นเป็นช่วงที่แม่รู้ทุกอย่างเราสองคนเลยเปิดใจคุยกันตรงๆทุกเรื่องเราคิดว่ามันจะมีขึ้นเข้าใจเรามาขึ้นแต่แม่ก็ได้แต่ถามว่า"หนูอยากมีแฟนหรอ?" ตอนแรกที่เราคุยกับแฟนเราไม่ได้อ่านแชทแฟนเลยนะคะเพราะง่วงจะหลับแล้วแต่ก็รู้ค่ะว่าแฟนทักมา แต่พอตื่นมาก็เห็นว่าแชทอ่านแล้วเราก็งงๆว่าใครอ่าน พอมารู้ที่หลังก็คือแม่เราเป็นคนอ่านค่ะแต่แม่เรารู้รหัสเครื่องเราได้ไง เราทั้งตั้งรหัสจอโฮมและก่อนเข้าแอป แล้วอีกอย่างปกติเราไม่เคยกดรหัสเลยใช่สแกนนิ้วเอาอย่างเดียวเพราะไม่อยากให้แม่รู้รหัส เราก็เริ่มงงๆว่ารู้ได้ไง. แล้วเช้าวันนี้แม่เราโทรมาถามว่ากินไรยังทำไรอยู่(เราอยู่ รร. ประจำ)เราก็ตอบๆไปสักพักหลังจากวางสายแม่เราก็ทักหาแฟนไปว่าคิดถึงพร้อมกับสติกเกอร์ร้องไห้ตอนนั้นแฟนเรายังไม่ตื่นนะคะแล้วก่อนหน้านี้เราพิมพ์เขาว่า"มอนิ่ง"ไปอย่างเดียว อยู่ดีๆแม่ก็โทรมาอีกรอบแล้วถามว่า"คิดถึงมากมั้ย!"
เราก็งงๆเริ่มคิดมากแล้วเราก็ไม่พูดอะไรแล้วก็วางสายแม่ไป แฟนเราทักมาเราก็ไม่กล้าอ่านไม่กล้าตอบอะไรเลยค่ะ เลยเตะแม่ออกจากระบบเพราะเราเคยเข้ารหัสเฟสเครื่องแม่ค่ะแต่ลบแล้ว เหมือนจะอุ่นใจขึ้นแต่ก็ไม เราเคยทะเลาะกับแม่เรื่อง ทรศ. แล้วรอบหนึ่งแม่เปิดอ่าบแชทต่อหน้าเราต่อหน้าน้า คือเราคุยกับเพื่อนก็ต้องมีหยาบบางใช่มั้นคะ แต่แม่ก็ด่าเราไม่หยุดเลยค่ะเราเลยงงว่าเราผิดอะไร คือ ทรศ เครื่องนั้นน้าที่อยู่ห่างๆซื้อให้ค่ะเพราะเครื่องเก่าพัง. ช่วงนั้นยอมรับค่ะว่าติดเกมติดมากๆแต่เรามีเหตุผลนะคะที่ไม่เข้าหาครอบครัวคือว่าเรามีปัญหากับครอบครัวบ่อยมากค่ะเราเลยต้องเอาตัวเองออกมาจากครอบครัวเก็บตัวอยู่แต่บนห้องเล่นแต่เกม หันหน้าเขาหาโลกออนไลน์หาคนเข้าดิสหาเพื่อนคุยหาเพื่อนเล่นเกม. แล้วเราก็ทะเลาะกับเกือบทุกวัน ข้าวก็ไม่กินนอนก็ดึกเล่นแต่เกมไม่ออกจากห้องตอนนั้นสุภาพเราแย่สุดๆค่ะ วันที่เราทะเลาะกับแม่เรื่อง ทรศ อะค่ะเราร้องไห้ไม่หยุดเลยทำอะไรไม่ได้ แม่ก็ขู่ว่า"ถ้าไม่บอกรหัส ทรศ มากับกูตัดลูกตัดแม่กันไม่เลยด้วยความที่เราทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วเราเลยบอกรหัสไปเข้าไปอ่านทุกแชทเล่นเหมือนเครื่องตัวเองด่าเราไม่หยุดหลักจากเหตุการณ์นั้นจบไป เราก็คุยกับแม่น้อยลงมีอะไรไม่บอกแม่เก็บไว้คนเดียวคิดคนเดียวตลอด เราเคยถามแม่ว่า"หนูเป็นลูกแม่จริงมั้น"แม่ก็ด่าอย่างเดียวเลยค่ะตอนนั้นเรารู้สึกว่าต*ยๆไปเถอะไหนๆแม่ทั้งคนก็ไม่ได้เห็นเราเป็นลูกแล้วหลักจากวันนั้นเราก็คิดจะทำร้ายตัวเองตลอดอยู่ดีๆก็ร้องไห้แปบๆก็ร้องเรารู้สึกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า
แต่ตอนนี้มันก็ดีขึ้นนะคะ แต่เราก็คิดว่าเราเป็นคนพวก Introvert อยู่ดีค่ะ เราไม่รู้เลยค่ะว่าจะทำไงดีคิดมากไปหมด
(เวลาเราอยู่หอเราเป็นคนยิ้มง่ายมากค่ะขำเก่งแต่พออยู่บ้านเหมือนคนละคนเลยค่ะเก็บตัวเล่นแต่เกมชอบร้องไห้คนเดียวตอนกลางคืนตลอดไม่ขำไม่ยิ้มง่ายเหมือนที่อยู่หอเลยค่ะ) เราเริ่มรู้สึกว่าแม่เราไม่ใช่เซฟโซนเลยค่ะระเวงไปหมดคิดมากมากค่ะตอนนี้. ╥﹏╥