ยาวหน่อยนะคะ
คือเรากลัวตัวเองจะเป็นโรคหลงผิดค่ะแบบว่าหลอนหูแว่วคิดไปเองต่างๆนาๆ
ขอท้าวความก่อนนะคะเพผื่อจะเป็นประโยชน์คือเมื่อประมาณต้นปีที่แล้วประมาณหลังปีใหม่ได้ไม่นานเราไปหาจิตแพทย์แล้วโดนวินิจฉัยว่าเป็นซึมเศร้าขั้นรุนแรงกับวิตกกังวล เราเคยคิดอยากฆ่าตัวตายกับทำร้ายตัวเองเพราะปัญหาหลายๆอย่างของชีวิตตอนนั้นแต่เราเป็นประเภทที่ไม่เคยลงมือทำได้แต่คิดหลังจากนั้นผ่านไปสักระยะหลังจากได้รักษากับจิตแพทย์ได้ทานยาอาการก็ดีขึ้น ยิ้มเยอะขึ้น สามารถใช้ชีวิตได้ปกติแล้วเริ่มมีความสุขกลับมาแต่ก็ยังกินยาอยู่
สิ่งที่มันทำให้เราตั้งหัวข้อกระทู้อย่างงั้นเรื่องมันเกิดเมื่อประมาณเดือนกว่าๆค่ะ เราอยู่ที่หอคนเดียวแล้วคืนนั้นก็ปิดไฟนอนเล่นโทรศัพท์ตามปกติแต่เราได้ยินเสียงมีอะไรกระแทกตรงประตูเลื่อนกระจกเสียงมาจากข้างนอกระเบียงเสียงค่อนข้างดังค่ะ เราก็ไม่ได้คิดอะไรคิดว่านกคงบินมาชนประจกแหละ เราติดผ้าม่านค่อนข้างทึบเลยมองไม่เห็นข้างนอกตรงระเบียง ตอนนั้นเราก็ไม่ได้รู้สึกกลัวหรือคิดมากอะไรนะคะแต่สักพักพอเสียงเงียบไปก็มีเสียงทุบมาจากนอกระเบียงรัวๆเสียงดังมาก เราก็ตกใจกลัวมากคิดว่าคงไม่ปกติแล้วแน่ๆเลยรีบวิ่งออกจากห้องทิ้งทุกอย่างจับมาแค่โทรศัพท์ เราวิ่งไปเคาะห้องเพื่อนที่อยู่หอเดียวกันแล้วรีบโทรหาผู้ดูแลหอให้ช่วยมาดูให้แต่พอเปิดม่านไปดูก็ไม่เจออะไรเลยตรงระเบียงเจอแต่ความว่างเปล่า หลังจากคืนนั้นเราไปนอนอยู่ห้องเพื่อนประมาณเกือบสองทิตย์เพราะระแวงจากเหตุการณ์นั้นแต่ถึงอย่างงั้นเราก็ยังไม่กล้านอนตอนกลางคืนได้แต่ไปงีบๆก่อนเข้าเรียนจนร่างกายไม่ไหวแล้วแถมช่วงนั้นยังมีสอบที่มหาลัยค่อนข้างเยอะ เราเลยไม่ค่อยมีเวลาให้คิดถึงเหตุการณ์นั้นแล้วจนรู้สึกว่าดีขึ้นสามารถกลับไปนอนห้องตัวเองได้แล้วแต่มันกลับตรงกันข้ามกันเลย พอเรากลับมานอนห้องตัวเองหูเราก็เริ่มแว่วค่ะเริ่มระแวงเสียงทุกๆอย่างรอบตัวกับคิดไปเองว่าจะมีคนบุกเข้ามาในห้องอย่างเช่น ชอบหลอนหูแว่วได้ยินเสียงผช.กับเสียงก้อกแก้กๆตรงระเบียงและหลังจากอาบน้ำในห้องน้ำก็ไม่กล้าออกมาเพราะกลัวจะมีคนอยู่หน้าประตูห้องน้ำแล้วมาทำร้ายมีความคิดอย่างงี้ไปจนอาการระแวงมันไม่ได้อยู่แค่ในห้องของตัวเองมันลามไปถึงข้างนอก เช่น เวลาเดินๆอยู่หรือขนาดอยู่ในสถานที่ที่คนเยอะๆปลอดภัยดีแค่เราได้ยินเสียงก้อกๆแก้กๆเราก็จะสะดุ้งตัวสั่นไม่กล้าขยับไปไหน
เมื่อวานเราไปเที่ยวกับครอบครัวเพราะเป็นวันเกิดคุณแม่ เราก็ยังรู้สึกไม่ดีหวาดระแวงตลอดเวลารู้สึกว่าไม่มีที่ๆปลอดภัยหรือสบายใจได้เลยยิ่งช่วงนี้เราหูแว่วบ่อยขึ้น เริ่มแยกไม่ออกว่าเสียงไหนเสียงจากชีวิตจริงเสียงไหนที่คิดไปเองจนค่อยๆไม่ได้ยินเสียงรอบข้างที่ละนิดแล้วเรากลัวมากเลยค่ะ
กลัวว่าตัวเองจะเข้าข่ายโรคหลงผิด
คือเรากลัวตัวเองจะเป็นโรคหลงผิดค่ะแบบว่าหลอนหูแว่วคิดไปเองต่างๆนาๆ
ขอท้าวความก่อนนะคะเพผื่อจะเป็นประโยชน์คือเมื่อประมาณต้นปีที่แล้วประมาณหลังปีใหม่ได้ไม่นานเราไปหาจิตแพทย์แล้วโดนวินิจฉัยว่าเป็นซึมเศร้าขั้นรุนแรงกับวิตกกังวล เราเคยคิดอยากฆ่าตัวตายกับทำร้ายตัวเองเพราะปัญหาหลายๆอย่างของชีวิตตอนนั้นแต่เราเป็นประเภทที่ไม่เคยลงมือทำได้แต่คิดหลังจากนั้นผ่านไปสักระยะหลังจากได้รักษากับจิตแพทย์ได้ทานยาอาการก็ดีขึ้น ยิ้มเยอะขึ้น สามารถใช้ชีวิตได้ปกติแล้วเริ่มมีความสุขกลับมาแต่ก็ยังกินยาอยู่
สิ่งที่มันทำให้เราตั้งหัวข้อกระทู้อย่างงั้นเรื่องมันเกิดเมื่อประมาณเดือนกว่าๆค่ะ เราอยู่ที่หอคนเดียวแล้วคืนนั้นก็ปิดไฟนอนเล่นโทรศัพท์ตามปกติแต่เราได้ยินเสียงมีอะไรกระแทกตรงประตูเลื่อนกระจกเสียงมาจากข้างนอกระเบียงเสียงค่อนข้างดังค่ะ เราก็ไม่ได้คิดอะไรคิดว่านกคงบินมาชนประจกแหละ เราติดผ้าม่านค่อนข้างทึบเลยมองไม่เห็นข้างนอกตรงระเบียง ตอนนั้นเราก็ไม่ได้รู้สึกกลัวหรือคิดมากอะไรนะคะแต่สักพักพอเสียงเงียบไปก็มีเสียงทุบมาจากนอกระเบียงรัวๆเสียงดังมาก เราก็ตกใจกลัวมากคิดว่าคงไม่ปกติแล้วแน่ๆเลยรีบวิ่งออกจากห้องทิ้งทุกอย่างจับมาแค่โทรศัพท์ เราวิ่งไปเคาะห้องเพื่อนที่อยู่หอเดียวกันแล้วรีบโทรหาผู้ดูแลหอให้ช่วยมาดูให้แต่พอเปิดม่านไปดูก็ไม่เจออะไรเลยตรงระเบียงเจอแต่ความว่างเปล่า หลังจากคืนนั้นเราไปนอนอยู่ห้องเพื่อนประมาณเกือบสองทิตย์เพราะระแวงจากเหตุการณ์นั้นแต่ถึงอย่างงั้นเราก็ยังไม่กล้านอนตอนกลางคืนได้แต่ไปงีบๆก่อนเข้าเรียนจนร่างกายไม่ไหวแล้วแถมช่วงนั้นยังมีสอบที่มหาลัยค่อนข้างเยอะ เราเลยไม่ค่อยมีเวลาให้คิดถึงเหตุการณ์นั้นแล้วจนรู้สึกว่าดีขึ้นสามารถกลับไปนอนห้องตัวเองได้แล้วแต่มันกลับตรงกันข้ามกันเลย พอเรากลับมานอนห้องตัวเองหูเราก็เริ่มแว่วค่ะเริ่มระแวงเสียงทุกๆอย่างรอบตัวกับคิดไปเองว่าจะมีคนบุกเข้ามาในห้องอย่างเช่น ชอบหลอนหูแว่วได้ยินเสียงผช.กับเสียงก้อกแก้กๆตรงระเบียงและหลังจากอาบน้ำในห้องน้ำก็ไม่กล้าออกมาเพราะกลัวจะมีคนอยู่หน้าประตูห้องน้ำแล้วมาทำร้ายมีความคิดอย่างงี้ไปจนอาการระแวงมันไม่ได้อยู่แค่ในห้องของตัวเองมันลามไปถึงข้างนอก เช่น เวลาเดินๆอยู่หรือขนาดอยู่ในสถานที่ที่คนเยอะๆปลอดภัยดีแค่เราได้ยินเสียงก้อกๆแก้กๆเราก็จะสะดุ้งตัวสั่นไม่กล้าขยับไปไหน
เมื่อวานเราไปเที่ยวกับครอบครัวเพราะเป็นวันเกิดคุณแม่ เราก็ยังรู้สึกไม่ดีหวาดระแวงตลอดเวลารู้สึกว่าไม่มีที่ๆปลอดภัยหรือสบายใจได้เลยยิ่งช่วงนี้เราหูแว่วบ่อยขึ้น เริ่มแยกไม่ออกว่าเสียงไหนเสียงจากชีวิตจริงเสียงไหนที่คิดไปเองจนค่อยๆไม่ได้ยินเสียงรอบข้างที่ละนิดแล้วเรากลัวมากเลยค่ะ