ต้องเกริ่นก่อนว่า เราอายุ 30 ที่ผ่านการหย่ามา เราแต่งงานในตอนอายุ 29 และหย่าในตอนอายุ 30 ระยะเวลาแค่ 1 ปีในการแต่งงานกัน ซึ่งในตอนที่เป็นแฟนกันเราคบกันมา 10 ปี ในตอนที่ตัดสินใจแต่งงานเพราะมองว่าเราคบกันมานานแล้ว และด้วยหน้าที่การงานก็ถึงเวลาแล้วที่จะต้องแต่งงานกัน
เราแต่งงานกันด้วยสัญญาใจ พ่อแม่รับรู้และเป็นสิ่งที่พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายเสนอเอง ทำพิธีตามศาสนาที่ถูก สินสอดยังไม่ได้เพราะตกลงกันทั้งสองฝ่ายว่ายกสินสอดมาให้ในตอนที่โควิดซาลงและจัดงานเลี้ยงกัน ซึ่งเป็นเวลา 1 ปีที่เฝ้ารอและในระยะเวลา 1 ปี พ่อแม่เราต้องการให้เราจดทะเบียนสมรสกัน เหตุเพราะสามีรับราชการจะได้สิทธิ์ค่ารักษาฟรี ซึ่งก็เป็นไปอย่างที่พ่อแม่ต้องการ แต่แล้วทุกอย่างมันก็พัง
เพราะสามีมีคนอื่น (ซึ่งต้องบอกก่อนว่า เวลา 10 ปีเขาไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเลยค่ะ แทบจะไม่มีวี่แววเลย)
ระยะเวลา 10 ปีที่เป็นแฟนกัน และ 1 ปีที่เป็นสามีภรรยากัน ทุกอย่างพังไปหมด ความรู้สึกที่พังยับเยิน พ่อแม่สองฝ่ายรับรู้และพยายามให้เรายังเป็นครอบครัวกัน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เพราะเราทนไม่ไหวกับสิ่งที่ต้องเจอ สิ่งที่ต้องรับรู้เรื่องผู้หญิงที่สามีไปยุ่ง ผู้หญิงพยายามแสดงตัวมาตลอด สิ่งที่ต้องโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวแบบไร้เยื้อใยจากสามี มันทรมานจนคิดว่า พอแล้ว เราทรมานตัวเองจนเกินไปแล้ว จึงบอกกับพ่อแม่เราทั้งสองฝ่ายว่า เราขอหย่า ยุติทุกอย่างให้หมด ทั้งเรื่องงานแต่งงาน เรื่องสินสอด ซึ่งกลายเป็นว่าพ่อแม่เราไม่ยอม ให้หย่ากันได้แต่สินสอดฝั่งสามีเราต้องได้ เพราะตกลงกันไว้แล้ว ซึ่งทางนั้นก็รับปากว่าจะให้มาตลอด จนถึงตอนนี้ผ่านมาแล้ว 2 ปีรวมกับระยะเวลาที่แต่งงานด้วยสัญญาใจ เราไม่ได้สินสอดจากทางบ้านฝ่ายชายด้วยการโดนบ่ายเบี่ยงมาตลอด
จนเราถอดใจและบอกแม่ว่า ไม่ต้องรอแล้ว เราเหนื่อยกับเรื่องนี้มาก เราอยากหลุดพ้นจากปัญหาตรงนี้มากๆ แต่สิ่งที่โดนตอกย้ำจากครอบครัวเรามาตลอดคือ มันคือความผิดเราที่เลือกผู้ชายคนนี้เป็นคู่ชีวิต และเราโดนพูดแบบนี้มาตลอดทุกครั้งที่มีโอกาสในช่วงที่ต้องกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา เลยทำให้เราปลีกตัวออกมาอยู่คนเดียว
เพราะเราทนรับฟังแบบนี้ไม่ไหวแล้ว แน่นอนว่าลึกๆเราโทษตัวเองเสมอว่า เราตัดสินใจพลาดเอง เราตัดสินใจพลาดที่จะแต่งงาน และทุกครั้งที่มีใครแต่งงาน เราก็จะย้อนกลับมามองเรื่องตัวเองเสมอ มันเป็นแผลในใจเราไปตลอดเลยก็ว่าได้ แต่พอสิ่งที่เราเลือกคือเอาความรู้สึกตัวเองไว้ก่อน กลับเป็นเราเหมือนคนเห็นแก่ตัวที่ทำให้ครอบครัวเจอปัญหาไปด้วย
เราควรทำไงดีคะ เราควรจะพูดกับครอบครัวดีไหมว่าเราไม่มีความสุขกับสิ่งที่เจอตอนนี้เลย หรือเราควรเงียบไปแบบนี้เรื่อยๆดีคะ
จะจัดการความรู้สึกแย่ยังไงดี กับสิ่งที่ตัวเองเลือกกับอะไรที่มันดีที่สุดในตัวเราแล้ว
เราแต่งงานกันด้วยสัญญาใจ พ่อแม่รับรู้และเป็นสิ่งที่พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายเสนอเอง ทำพิธีตามศาสนาที่ถูก สินสอดยังไม่ได้เพราะตกลงกันทั้งสองฝ่ายว่ายกสินสอดมาให้ในตอนที่โควิดซาลงและจัดงานเลี้ยงกัน ซึ่งเป็นเวลา 1 ปีที่เฝ้ารอและในระยะเวลา 1 ปี พ่อแม่เราต้องการให้เราจดทะเบียนสมรสกัน เหตุเพราะสามีรับราชการจะได้สิทธิ์ค่ารักษาฟรี ซึ่งก็เป็นไปอย่างที่พ่อแม่ต้องการ แต่แล้วทุกอย่างมันก็พัง
เพราะสามีมีคนอื่น (ซึ่งต้องบอกก่อนว่า เวลา 10 ปีเขาไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเลยค่ะ แทบจะไม่มีวี่แววเลย)
ระยะเวลา 10 ปีที่เป็นแฟนกัน และ 1 ปีที่เป็นสามีภรรยากัน ทุกอย่างพังไปหมด ความรู้สึกที่พังยับเยิน พ่อแม่สองฝ่ายรับรู้และพยายามให้เรายังเป็นครอบครัวกัน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เพราะเราทนไม่ไหวกับสิ่งที่ต้องเจอ สิ่งที่ต้องรับรู้เรื่องผู้หญิงที่สามีไปยุ่ง ผู้หญิงพยายามแสดงตัวมาตลอด สิ่งที่ต้องโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวแบบไร้เยื้อใยจากสามี มันทรมานจนคิดว่า พอแล้ว เราทรมานตัวเองจนเกินไปแล้ว จึงบอกกับพ่อแม่เราทั้งสองฝ่ายว่า เราขอหย่า ยุติทุกอย่างให้หมด ทั้งเรื่องงานแต่งงาน เรื่องสินสอด ซึ่งกลายเป็นว่าพ่อแม่เราไม่ยอม ให้หย่ากันได้แต่สินสอดฝั่งสามีเราต้องได้ เพราะตกลงกันไว้แล้ว ซึ่งทางนั้นก็รับปากว่าจะให้มาตลอด จนถึงตอนนี้ผ่านมาแล้ว 2 ปีรวมกับระยะเวลาที่แต่งงานด้วยสัญญาใจ เราไม่ได้สินสอดจากทางบ้านฝ่ายชายด้วยการโดนบ่ายเบี่ยงมาตลอด
จนเราถอดใจและบอกแม่ว่า ไม่ต้องรอแล้ว เราเหนื่อยกับเรื่องนี้มาก เราอยากหลุดพ้นจากปัญหาตรงนี้มากๆ แต่สิ่งที่โดนตอกย้ำจากครอบครัวเรามาตลอดคือ มันคือความผิดเราที่เลือกผู้ชายคนนี้เป็นคู่ชีวิต และเราโดนพูดแบบนี้มาตลอดทุกครั้งที่มีโอกาสในช่วงที่ต้องกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา เลยทำให้เราปลีกตัวออกมาอยู่คนเดียว
เพราะเราทนรับฟังแบบนี้ไม่ไหวแล้ว แน่นอนว่าลึกๆเราโทษตัวเองเสมอว่า เราตัดสินใจพลาดเอง เราตัดสินใจพลาดที่จะแต่งงาน และทุกครั้งที่มีใครแต่งงาน เราก็จะย้อนกลับมามองเรื่องตัวเองเสมอ มันเป็นแผลในใจเราไปตลอดเลยก็ว่าได้ แต่พอสิ่งที่เราเลือกคือเอาความรู้สึกตัวเองไว้ก่อน กลับเป็นเราเหมือนคนเห็นแก่ตัวที่ทำให้ครอบครัวเจอปัญหาไปด้วย
เราควรทำไงดีคะ เราควรจะพูดกับครอบครัวดีไหมว่าเราไม่มีความสุขกับสิ่งที่เจอตอนนี้เลย หรือเราควรเงียบไปแบบนี้เรื่อยๆดีคะ