นิยายยูริดราม่า เรื่อง ซ่อนเกมร้ายเผลอรักนักการเมืองเล่ม1 ตอนที่1ปัญหาลงตัว

เรื่องราวของแม่ค้าในวัยนักศึกษาที่ได้บังเอิญรู้จักกับนักการเมืองสาวอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว โดยมีเด็กน้อยวัยซนเป็นตัวเชื่อมระหว่างกัน ทำให้สนิทไว้ใจพูดคุยกันทุกเรื่อง จนถึงขั้นมีความรู้สึกพิเศษต่อกัน แต่ทว่า…วันหนึ่งเมื่อมีทางเลือกไม่มากนักแม่ค้าสาวเธอจำเป็นต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ เพราะเหตุผลบางอย่างและนั่นทำให้เธอติดพันจนไม่อาจถอนตัวได้ถึงแม้มันจะขัดกับความรู้สึกของเธอก็ตาม
แต่แล้ว..โชคชะตากลับเล่นตลก ให้เธอทั้งคู่ต้องกลับมาใกล้ชิดกันอีกครั้ง และแน่นอนว่าแม่ค้าสาว ได้ตกหลุมรักหญิงสาวผู้นั้นอีกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง โดยที่เธอพยายามจะหลอกตัวเองมาตลอด ว่าความรู้สึกนั้น มันไม่ใช่ของจริง และเส้นทางความรักของทั้งคู่ไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด
แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด เพราะเมื่อเธอทั้งคู่เคลียร์ความรู้สึกของตัวเองได้ ก็ต้องมาพบเจอกับปัญหาอีกครั้ง เพื่อช่วยรุ่นน้องให้ออกมาจากที่ที่ไม่ควรอยู่ ด้วยทิฐิบางอย่างทุกอย่างจึงไม่ง่ายอีกตามเคย
**นิยายเรื่องนี้แบ่งเป็น5เล่มจบ**

ณ ห้องประชุมสภาแห่งหนึ่ง สถานที่กว้างขวางที่มีผู้คนเพียงแค่ไม่กี่คนเข้าร่วมประชุมในครั้งนี้ เพราะพรรคอื่นๆต่างเห็นว่าเรื่องที่กำลังถกเถียงกันไม่ใช่ประเด็นสำคัญในการช่วยเหลือประเทศบ้านเมืองมีเพียงแค่พรรคไทยเป็นหนึ่งกับพรรคใจรวมไทยเท่านั้นที่ต้องการจะเอาชนะกันด้วยเรื่องนี้เพียงเรื่องเดียว

ในบรรยากาศที่ตึงเครียด แอร์ในห้องประชุมเย็นฉ่ำ แสงไฟเปิดสว่างทั่วทำให้เห็นใบหน้าของแต่ละฝ่ายได้ชัดเจน พรรคใจรวมไทยนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับพรรคไทยเป็นหนึ่ง ทั้งสองฝ่ายกำลังถกเถียงกันเรื่องที่จะเปิดให้มีการค้าขายหน้าสภา 

ในขณะที่พรรคไทยเป็นหนึ่งที่มีหัวหน้าพรรคคือคุณทินกรซึ่งนั่งด้านหน้าคุณนิภาต้องการให้มีพ่อค้าแม่ค้ามาค้าขาย แต่พรรคใจรวมไทยซึ่งมีคุณอาทิตย์เป็นหัวหน้าพรรคและคุณภูษิตานั่งอยู่ด้านหลัง ไม่อยากให้พื้นที่รอบๆสภาวุ่นวายโดยพ่อค้าแม่ค้าที่มาทำการค้าขายกัน

ในขณะที่สมาชิกท่านอื่นๆในพรรคต่างก็ส่ายหน้าเบื่อหน่ายเต็มทีที่จะต้องมาถกเถียงเรื่องเดียวอยู่เป็นเดือนๆแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ในเมื่อคุณอาทิตย์และคุณทินกรหัวหน้าพรรคทั้งสองฝ่ายยังเห็นว่านี่คือเรื่องสำคัญที่ควรพิจารณาให้รอบคอบ

"ผมคิดว่าถ้าเราเปิดโอกาสให้พ่อค้าแม่ค้าได้มีโอกาสทำมาหากิน เราอาจจะเข้าถึงพวกเขาได้มากขึ้นนะครับ" คุณทินกรหัวหน้าพรรคไทยเป็นหนึ่งกล่าวท่ามกลางความเงียบในสภาในขณะที่สส.ท่านอื่นต่างก็ลุ้นกันว่าอยากให้พรรคใจรวมไทยเห็นด้วยเสียที

"ไม่ได้นะคะคุณอาทิตย์ จะยอมให้มันเกิดขึ้นไม่ได้!  ถ้ามีการค้าขายหน้าสภา ความวุ่นวายอาจจะเกิดขึ้น"

ภูษิตากระซิบบอกอาทิตย์หัวหน้าพรรคของเธอจากด้านหลัง เพราะเห็นว่าเขาเริ่มจะคล้อยตามด้วยเนื่องจากปัญหานี้ผ่านมาร่วมเดือนแล้วคุณอาทิตย์เองก็เริ่มจะเบื่อหน่ายตามสมาชิกท่านอื่นแล้วเหมือนกัน

"แต่เรื่องนี้เราถกเถียงกันมาเป็นเดือนแล้วนะครับ ผมว่าถ้ามีของมาขายแถวนี้ บรรยากาศแถวสภาอาจจะไม่ตึงเครียดเกินไปก็ได้"

อาทิตย์เอี้ยวตัวมาด้านหญิงสาวเล็กน้อย เขาเริ่มเห็นข้อดีของการมีพ่อค้าแม่ค้ามาขายในบริเวณรอบๆสภา อีกทั้งอยากให้เรื่องนี้จบได้เสียที

"ถ้าไม่มีใครคัดค้าน งั้นผมขอจบ...." ท่านประธานรีบตัดจบเพราะเห็นว่าทั้งสองฝ่ายเงียบไปเป็นเวลานานเลยตัดสินใจว่าพรรคใจรวมไทยมีความคิดเดียวกันกับพรรคไทยเป็นหนึ่งแล้วหลังจากที่ผ่านมาเป็นเดือนๆแต่ยังไม่ทันได้พูดบประโยค

จู่ๆภูษิตาก็ยกมือขึ้น ท่ามกลางความงุนงงของอาทิตย์และสมาชิกในพรรคต่างก็ตกใจกันยกใหญ่

"ดิฉันขอค้านไม่ให้มีการค้าขายเกิดขึ้นหน้าสภาค่ะ! ไหนจะเรื่องความปลอดภัย ความวุ่นวาย เรื่องความสะอาด ท่านประธานไม่ฉุกคิดเรื่องนี้บ้างหรือคะ!!" นิภายกมือเปิดไมค์บ้าง 

"ใจเย็นๆก่อนดีมั้ยคะคุณภูษิตา คุณควรให้เกียรติท่านประธานหน่อย ไม่ใช่ตะคอกใส่ท่านแบบเด็กไม่มีมารยาทแบบนั้น" นิภากล่าวแบบเสียดสีปนๆกับสั่งสอนภูษิตาไปด้วย

ภูษิตาเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองใจร้อนเกินไปในขณะที่สมาชิกท่านอื่นในพรรคต่างก็หันมามองเธอด้วยสายเดียวกัน คือไม่เคารพท่านประธานเลย หญิงสาวจึงหันไปน้อมตัวลงให้ท่านประธานและเบาเสียงลง

 "ขอโทษค่ะท่านประธาน ดิฉันใจร้อนเกินไป"

ท่านประธานพยักหน้าด้วยสีหน้าเหนื่อยใจแต่ก็ไม่ได้ถือสาอะไรเพราะท่านเองก็เจอเหตุการณ์แบบนี้มาหลายครั้งหลายคราแล้ว ทันใดนั้นเองภูษิตจึงหันมาตอบโต้คุณนิภาต่อ

"แต่ดิฉันเพียงแค่ออกความคิดเห็นเท่านั้น และเหตุผลของดิฉันได้คิดรอบคอบมาดีแล้ว คุณควรจะไตร่ตรองเหตุผลดูนะคะ ว่ามันจะวุ่นวายขนาดไหน หากมีการค้าขายเกิดขึ้นที่นี่" นิภาเลือดขึ้นหน้าเมื่อมีคนที่อายุน้อยกว่ามาพูดจาเหมือนสั่งสอนเธอ สมาชิกท่านอื่นในพรรคต่างก็พูดกันเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘อย่าไปยอม’

"เสียมารยาทที่สุด! ฉันไม่เคยเห็นสส.คนไหนที่พูดจาแบบนี้กับรุ่นพี่มาก่อน ไม่รู้ว่าโตมายังไง!"

ภูษิตากำลังเปิดไมค์และลุกขึ้นด้วยท่าทางโมโหสุดขีดเพื่อโต้ตอบกลับนิภาอีกครั้ง แต่ท่านประธานปิดไมค์ไว้ได้ทัน ในขณะเดียวกันนั้น อาทิตย์หัวหน้าพรรคใจรวมไทยยกมือเปิดไมค์ขึ้นเพื่อที่จะขอเวลานอกให้ได้คุยกับภูษิตาให้เข้าใจ

"ผมขอเวลานอก5นาทีนะครับท่านประธาน" ท่านประธานกุมขมับพร้อมพยักหน้าด้วยใบหน้าที่เบื่อหน่ายเต็มที

"ใจเย็นๆก่อนนะครับคุณภูษิตา ผมว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย แต่มันเลยมาเป็นเดือนแล้ว" คุณอาทิตย์หันไปโน้มน้าวหญิงสาวพร้อมกับกุมมือเธอไปด้วย สมาชิกท่านอื่นหันมามองและแซวผ่านทางสายตา อย่างกับว่าทั่งคู่เป็นคู่รักกัน

"แต่เรื่องความปลอดภัยไม่มีใครรับประกันได้นะคะ จะให้คนนอกอยู่รอบๆสภาได้ยังไง ยิ่งเฉพาะพ่อค้าแม่ค้าพวกนั้น.." คุณภูษิตาพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนหวังจะให้ชายหนุ่มเห็นด้วยกับเธอ

"ถ้าเป็นเรื่องนั้น ควรมีตำรวจสภาเพิ่มขึ้นมั้ยครับคุณอาทิตย์คุณภูษิตา เพื่อรองรับความปลอดภัย" สมาชิกท่านหนึ่งที่นั่งห่างออกไปเพียงโต๊ะเดียวออกความคิดเห็นเพราะอยากให้เรื่องนี้จบโดยเร็ว

"นั่นสิครับ ถ้ามีตำรวจสภารอบด้าน คงจะเกิดเหตุฉุกเฉินได้ยาก คุณว่ายังไงครับ" อาทิตย์เพึ่งจะฉุกคิดขึ้นได้และถามหญิงสาวอีกครั้ง

ภูษิตายกมือขึ้นท้าวคาง มีทีท่าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

"อืม......แบบนั้นก็โอเคนะคะ แต่ฉันว่าให้มีถึง20ร้านมันเยอะเกินไป ควรจะลดให้เหลือแค่5ร้านก็พอ เผื่อเกิดเหตุอะไร ตำรวจสภาจะได้รับมือทัน" ภูษิตาเริ่มเห็นด้วย แต่ถึงอย่างนั้นเงื่อนไขของเธอก็ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเลย

"โห 5ร้าน! จาก20จะให้เหลือ5ร้านเลยเหรอครับ ผมเกรงว่าฝั่งนู้นจะมีปัญหาขึ้นมาอีก" อาทิตย์ตกใจในคำตอบ เขาหันหน้าไปยังสมาชิกท่านอื่นที่กำลังพยักหน้าเพื่อบอกเป็นนัยๆว่า ให้ลองเสนอดู แต่เมื่อเห็นว่าเวลาเริ่มเหลือน้อย ชายหนุ่มจึงได้แต่ถอนหายใจ

"งั้นเราลองเสนอเงื่อนไขนี้ดูนะครับ"

"หมดเวลาแล้วนะครับ ทางฝั่งพรรคใจรวมไทยว่ายังไงบ้างครับ"ท่านประธานกล่าวถามหาคำตอบทันทีที่เวลาหมดลง

"ผมเห็นด้วยกับอีกฝั่งนะครับที่จะให้มีการค้าขายเกิดขึ้น" อาทิตย์ยืนขึ้นตอบท่านประธานด้วยความเคารพ

ภูษิตานิ่งเงียบ สายตามองไปยังนิภาในขณะที่หญิงสาวผู้นั้นจ้องมองมายังเธอด้วยสีหน้าเยาะเย้ย