เราผู้ไม่เป็นที่รักของใครเลยทั้งพ่อแม่ ญาติ พี่น้อง บ้านเรามีพี่น้อง2คน พ่อกับแม่แยกทางกัน พ่อมีแฟนใหม่ แม่มีแฟนแล้วก็ลูกใหม่(เราอยู่กับแม่)ก็เหมือนเราเป็นพี่โต จะพูดว่าเป็นหมาหัวเน่าก็ได้ไม่ว่าจะทำอะไรก็ผิดไปหมดไม่มีใครภูมิใจหรืออะไรกับสิที่เราทำเลย เคยได้ไปแข่งคณิตศาสตร์ระดับจังหวัดหรือได้เกียรติบัตรต่างๆพ่อกับแม่ก็ไม่เคยดีใจกับเราเลย มีแต่จะหาเรื่องด่าเราทุกวันถึงเราจะอยู่เฉยๆก็ตามต่างจากน้องที่ไม่ต้องทำอะไรพ่อกับแม่ก็ดูดีใจไปส่ะทุกเรื่องให้ท้ายน้องสอนให้น้องไม่ต้องฟังเรา เราใช้อะไรก็ไม่ได้เลย เรารู้สึกว่าเราไม่อยากมีชีวิตอยู่เหมือนอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครเก็บทุกอย่างไว้ในใจ น้อยใจหรือเสียก็มานั่งร้องไห้คนเดียว คิดภาพตามก็เหมือนพ่อกับแม่ปล่อยมือเราทั้งสองข้างแล้วก็ต่างคนต่างไปมีชีวิตใหม่ เราน้อยใจมากแล้วเหมือนตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าแน่ๆ เราน่ะไม่เคยดีในสายตาใครไปทางไหนเค้าก็ไม่มีใครรัก แม่ก็รีกแต่น้องพ่อเลี้ยงไม่ต้องพูดถึงเพราะเราไม่ใช่ลูดเขา อยากรู้จริงๆว่าคนที่ถูกพ่อแม่รักมันรู้สึกยังไง