ผมขอแม่ไปบ้านเพื่อน ไปสังสรรค์กับเพื่อนเนื่องจากมันจะไปทำงาน แม่ไม่ให้ไปเพราะเขาห่วงตัวเอง
เวลาผมไปบ้านเพื่อนเขาจะชอบบอกว่า กินไม่ได้ นอนไม่หลับทำให้ผมไม่มีความสุขเวลาอยู่กับเพื่อน
ตอนนี้ผมม.6 ทุกครั้งที่ผมไปพบปะเพื่อน ได้สังสรรค์กับเพื่อน ผมมีความสุขมาก อยู่บ้านผมไม่มีความสุขเหมือนตอนอยู่กับเพื่อนเลย ผมได้แต่อยู่ในห้อง ผมแค่อยากออกไปมีความสุขกับเพื่อนบ้างแค่นั้นเอง ไม่ได้ออกบ่อยขนาดนั้น นานๆทียังได้ออก แต่เเม่ก็ไม่ให้ผมไป พอจบไปผมก็ไม่ได้เจอเพื่อนกลุ่มนี้แล้ว ผมเปิดใจคุยแล้ว แต่แม่ก็ด่าผม ผมอิจฉาเพื่อนคนอื่นมา ที่มีแม่เข้าใจเราในทุกเรื่อง ตอนนี้ผมก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าหรือเปล่า
เพราะผมไม่มีความสุขเลยที่อยู่บ้าน ไปบ้านเพื่อก็ไม่นั่งกินโค้กกัน แล้วคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ แค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้ว ผมควรทำยังไงดี ผมกลัวตอนมหาลัย ผมเที่ยวเตร่ ผมว่าผมเป็นแน่ เที่ยวแบบไม่เข้าบ้าน ยิ่งไกลบ้านด้วย ผมควรทำไงดีครับ เพื่อสื่อสารให้แม่เข้าใจผมบ้าง
ทำไมครอบครัวไม่เข้าใจเราสักที
เวลาผมไปบ้านเพื่อนเขาจะชอบบอกว่า กินไม่ได้ นอนไม่หลับทำให้ผมไม่มีความสุขเวลาอยู่กับเพื่อน
ตอนนี้ผมม.6 ทุกครั้งที่ผมไปพบปะเพื่อน ได้สังสรรค์กับเพื่อน ผมมีความสุขมาก อยู่บ้านผมไม่มีความสุขเหมือนตอนอยู่กับเพื่อนเลย ผมได้แต่อยู่ในห้อง ผมแค่อยากออกไปมีความสุขกับเพื่อนบ้างแค่นั้นเอง ไม่ได้ออกบ่อยขนาดนั้น นานๆทียังได้ออก แต่เเม่ก็ไม่ให้ผมไป พอจบไปผมก็ไม่ได้เจอเพื่อนกลุ่มนี้แล้ว ผมเปิดใจคุยแล้ว แต่แม่ก็ด่าผม ผมอิจฉาเพื่อนคนอื่นมา ที่มีแม่เข้าใจเราในทุกเรื่อง ตอนนี้ผมก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าหรือเปล่า
เพราะผมไม่มีความสุขเลยที่อยู่บ้าน ไปบ้านเพื่อก็ไม่นั่งกินโค้กกัน แล้วคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ แค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้ว ผมควรทำยังไงดี ผมกลัวตอนมหาลัย ผมเที่ยวเตร่ ผมว่าผมเป็นแน่ เที่ยวแบบไม่เข้าบ้าน ยิ่งไกลบ้านด้วย ผมควรทำไงดีครับ เพื่อสื่อสารให้แม่เข้าใจผมบ้าง