ผมไม่ค่อยเป็นผู้เป็นคนเลยครับช่วงนี้

ช่วงหลังๆ มา สัก 5-6 ปี ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยจะอยู่กับร่องกับรอย ความคิดผันผวนง่าย ไม่มีความมั่นใจในตนเอง อารมณ์รุนแรงมาก แฮปปี้ก็สุดๆ โมโหก็สุดๆ เศร้าก็สุดๆ แต่จะเป็นตอนอยู่บ้านเท่านั้น แต่พออกไปข้างนอกความมีฟอร์มมาจากไหนไม่รู้ อดทนได้เยอะซะงั้น

ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไรครับ แต่เดาว่าเป็นเพราะว่าผมบ้านอยู่ห่างจากผู้คน ไม่มีพี่น้อง มีแต่คอมเครื่องหนึ่ง เลยเป็นแบบนี้ครับ ช่วงแรกเมื่อผมเด็กกว่านี้ผมชอบอ่านหนังสือเยอะ เพราะพ่อไม่ให้เล่นคอมนาน แต่ตอนหลังมันเปลี่ยนไป ผมเล่นเกมเยอะมาก ติดดิสคอร์ดเยอะ เพราะมีเพื่อนกะสังคมต่างชาติอยู่มาก ตอนหลังผมเรียนแย่ลง แต่พยายามให้ดีขึ้น แต่ผมโดนทิ้งห่างไปไกล จนผมไม่เหลือความมั่นใจว่า จะสอบติดมหาวิทยาลัยแล้วสักเท่าไหร่ แต่จริงๆ ผมไม่ใช่คนที่โง่ แต่ผมไม่ขยันแล้วเอาเวลาไปทุ่มอย่างอื่นเยอะ

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ผมเองก็สงสัยว่าผมจะตัดวงจรที่จะกลับไปติดเกมอีกอย่างไรดี แล้วจะเปลี่ยนแปลงออกจากความสองมาตรฐานของการทำตัวของผมอย่างไรดี ความจำผมก็สั้น ไม่ค่อยมีสมาธิ แล้วก็ความใจร้อนและอารมณ์ร้อนของผมด้วยครับ ก็มาแลกเปลี่ยนความเห็นกันได้ครับ

จากใจเด็ก ม.5 คนหนึ่ง